خبری در راه است

آغاز به کار مجلس هشتم می تواند بالقوه نقطه عطفی در تاریخ تحولا ت سیاسی ایران تلقی شود البته نه از آن جهت که ترکیب و مقدمات تشکیل این مجلس, از هر حیث قابل دفاع و معطوف به فرآیندی کاملا دموکراتیک باشد, زیرا آنچه در ماجرای بررسی صلا حیت ها و رفتار هماهنگ گروه های مجری و ناظر بر این انتخابات رخ داد مانع از آن است که اهل انصاف فارغ از هر شائبه ای بتوانند به روند انتخابات مجلس هشتم نمره ایده آلی بدهند بلکه

آغاز به کار مجلس هشتم می‌تواند بالقوه نقطه‌عطفی در تاریخ تحولا‌ت سیاسی ایران تلقی شود. البته نه از آن جهت که ترکیب و مقدمات تشکیل این مجلس، از هر حیث قابل دفاع و معطوف به فرآیندی کاملا‌ دموکراتیک باشد، زیرا آنچه در ماجرای بررسی صلا‌حیت‌ها و رفتار هماهنگ گروه‌های مجری و ناظر بر این انتخابات رخ داد مانع از آن است که اهل انصاف فارغ از هر شائبه‌ای بتوانند به روند انتخابات مجلس هشتم نمره ایده‌آلی بدهند؛ بلکه این ویژگی از آن جهت بر این مجلس مترتب خواهد بود که هم با روزهای پایانی دولت نهم قرین است و هم جناح‌بندی داخل اردوگاه اصولگرایان در میدان پارلمان بروز و نمود عینی‌تری خواهد یافت.

به هر حال اکنون که اصلا‌ح‌طلبان به لطایف‌الحیل نقشی کمرنگ در مناسبات قدرت یافته‌اند، اتحاد استراتژیک اصولگرایان رو به افول خواهد گذاشت و مرزبندی‌های آنها برای تصاحب همه قدرت و مهار یکدیگر شکلی جدی‌تر به خود می‌گیرد. اوج این مرزبندی‌ها را بی‌گمان باید در تعامل دولت و مجلس شاهد بود. مجلسی که می‌کوشد از جایگاه انفعالی مجلس هفتم در برابر دولت فاصله گرفته و قدرت نظارتی و بازدارنده قوه مقننه را به رخ قوه مجریه‌ای بکشاند که نشان داده است برای پیشبرد مقاصد خود چندان تمایلی به تن دادن به ملزومات تعامل با مجلس ندارد، چنان که حتی مجلس هفتم آرام و همراه را به هنگام قرار گرفتن در شرایط سخت مقصر اصلی مشکلا‌ت کشور معرفی کرد! از این رو مجلس هشتم به ویژه با روحیات متفاوت ریاست آن با مجلس قبل هرگز راغب نیست نزد افکار عمومی چوب شراکت بی‌چون و چرا با دولتی را بخورد که اکنون ضعف مدیریتی و برنامه‌ریزی آن بیش از هر زمانی بر پیکر کشور سنگینی می‌کند.

به همین دلیل این احتمال قوت می‌گیرد که دولت نهم که هرگز تمایل ندارد در این روزهای سخت صدای اعتراض‌آمیز مجلس هشتم به ریزش آرای احمدی‌نژاد در انتخابات ریاست‌جمهوری پیش‌رو منجر شود، دست از رفتار تهاجمی در برابر مجلس بردارد و حتی به خواسته‌های مجلس تن دهد. استقبال صوری دولتی‌ها و نمایندگان منتسب به رایحه خوش‌خدمت از ریاست علی لا‌ریجانی بر مجلس هم در این چارچوب قابل ارزیابی است و شاید نوعی امتیاز برای سکوت و مماشات با رئیس‌جمهور باشد زیرا احمدی‌نژاد که علی لا‌ریجانی را در مقام دبیر شورای امنیت ملی تاب نیاورد، چگونه ممکن است از ریاست او بر قوه‌ای دیگر که شأن نظارتی بر دولت دارد خشنود باشد؟ به هر حال مجلس هشتم در تحولا‌ت سیاسی پیش‌رو به‌ویژه تا انتخابات ریاست‌جمهوری کانونی خبرساز خواهد بود.

باید نشست و نظاره کرد رقابت درون‌گروهی اصولگرایان چه سرانجامی خواهد یافت. آیا همچنان هراس از پتانسیل فرونشسته اصلا‌ح‌طلبان ، اصولگرایان را به ادامه اتحاد استراتژیک و انداختن عکس‌های یادگاری و نثار لبخندهای زورکی به یکدیگر مجاب می‌کند یا پایان ماه‌عسل نزدیک است و از این پس جناح‌بندی جدید آنها در فضای سیاسی ایران نقش‌آفرینی می‌کند؟