تماشای قلعه های دل جنگل شمال

محمدابراهیم معیری, فیلمساز, از قلعه ها و قبرستان های تاریخی کشف نشده سرزمین پدری اش در بهشهر می گوید

‌ مازندران تقریبا از دامنه دماوند تا دریا، جغرافیای بسیار متنوعی دارد و شرایط مناسبی برای تفکر، ‌گشت و گذار، در محیط جنگل و دریا و خلیج. آدم‌ها می‌توانند مدت‌ها در مازندران اقامت کنند و از سیر و سیاحت در آن لذت ببرند. شاید بعضی‌ها گمان کنند مازندران چیزی جز همان دیدنی‌های همیشگی‌شان در طول جاده ندارد و همه‌اش درخت است. از این افراد باید پرسید که انگیزه‌شان از سفر رفتن و اکنون به طور خاص از سفر به مازندران، چیست؟ آیا فقط می‌خواهند سفری به شمال کشور داشته باشند یا می‌خواهند با خرده‌فرهنگ‌ها آشنا شوند؟ مازندران مملو از دیدنی‌های بکر و کشف نشده است.

بین روستاهای مازندران یکسری راه‌های فرعی است که می‌توانید مسیرها را طی کنید و خودتان چیزهای جدیدی در انتهای آنها کشف کنید. یکی از مهم‌ترین کشفیات شما می‌تواند قلعه‌های پنهان مانده در دل جنگل‌ها باشد؛ قلعه‌هایی که حتی نامی ندارد و هیچ عکسی از آنها در سایت‌ها و کتاب‌های مربوط به قدمت مازندران ثبت نشده و هیچ نگهبانی هم به مراقبت از آنها نایستاده است.

شمال کشور ما مملو از قبرستان‌هایی با تاریخ چند هزار ساله است که چون هیچ مراقبتی از آنها صورت نمی‌گیرد سودجویان به آنجا دستبرد می‌زنند. مثلا یک بار با یکی دو نفر از دوستانم برای گردش به جنگل می‌رفتیم، دو نفر را دیدیم که دارند قبری را حفر می‌کنند. خودشان می‌گفتند که این جا قبر یک گبری است و می‌خواستند چند وسیله عتیقه و ارزشی از آن بردارند. برایم خیلی عجیب بود!

حتی گونه‌های گیاهی و جانوری زیادی داریم که تا حدودی در بعضی مکان‌ها در حال آسیب‌دیدن هستند.

از این مناطق بکر کشف نشده که بگذریم، بعضی از قسمت‌ها کمی مشهورترند و توریست‌های بیشتری به سراغشان می‌آیند. مثلا در قسمت جنوبی بهشهر ‌دریاچه‌ای به نام عباس‌آباد است که در اطرافش تالاب‌ها و بافت گیاهی خاص و طبیعت بکری وجود دارد. حد فاصل مکان‌های دیدنی شهر نیز جاهای مشهوری هست که به یک بار دیدن می‌ارزند. مثلا در غار هوتو، قدیمی‌ترین بافت بشر پیدا شده و در عباس‌آباد یکی از قصرهای شاه‌عباس قرار دارد که واقعا دیدنی است.

گوهرتپه نیز در ده کیلومتری بهشهر قرار دارد که جای توریستی مناسبی است زیرا گوهرتپه به لحاظ قدمت و ارزش مانند تپه‌های سیلک در کاشان و هگمتانه در همدان است.

معمولا نه‌تنها مردم عادی بلکه گاهی افراد بومی هم از این مکان‌ها خبر ندارند و نکته مهم‌تر این که بسیاری از اینها اصلا کشف نشده است که یکی از دلایلش صعب‌العبور بودن قسمت‌های جنوبی رشته کوه‌های البرز است که پیاده‌روی و گشتن و کشف‌کردن را در این مناطق دشوار کرده است.

به آثار باقیمانده در دامنه شمالی البرز هم که تمدن کهنی دارد، بخوبی رسیدگی نمی‌شود. بعضی می‌گویند تعداد چنین مکان‌هایی در شمال زیاد است و... من چنین حرف‌هایی را قبول ندارم. اینجا یک اروپای کوچک است که با کمک گرفتن از رسانه‌ها و تراکم زیادی که در شمال هست و تنوع قومی و فرهنگی زیادش، براحتی توریست‌ها را می‌شود جذب کرد تا از این طریق هم از آثار مراقبت کرد و هم از آنان به عنوان منبع درآمد حاصل از حضور توریست استفاده کرد.

من الان برای شما فقط از زادگاهم گفتم زیرا به نظرم آن‌طور که باید از این منطقه به لحاظ آثار تاریخی و حتی طبیعی به درستی حفاظت نشده است. البته سفرها و دیدنی‌های زندگی‌ام فقط به مازندران ختم نمی‌شود. من برای ساختن فیلم‌های مستند بسیار سفر رفته‌ام و نقاط مختلفی از ایران را دیده‌ام. گرچه کشور ما مانند چین وسعت زیادی ندارد ولی با وجود این بسیار زیباست و دیدنی‌هایش زیادند و جا دارد که تک‌تک آنها را ببینیم. من چون بهشهر را خوب می‌شناسم حتی کار حرفه‌ای‌ام را در این منطقه انجام می‌دهم تا ادای دینی به محل زندگی‌ام کرده باشم. مثلا در فیلم «پروانه ها بدرقه می کنند»، تالاب‌های بکر بهشهر را نشان داده‌ام و در فیلم «قاصدک‌ها در باد می‌رقصند» غار هوتو را برای دیگر مردم کشورم در قاب تصویر درآوردم و حتی فیلم کنونی‌ام با نام «گلوگاه» که در حال اکران است، در محیط‌های جنگلی فیلمبرداری شده است. بعضی‌ها از من می‌پرسند چرا دوربینت در تهران پایین نمی‌آید؟ راستش در تهران دوربین‌های زیادی پایین آمده و دیگر نیازی به دوربین من نیست یا شاید بهتر است بگویم نیازی به خیلی از دوربین‌ها نیست. هنوز مناطق بکر زیادی در کشورمان وجود دارد که باید آنها را به مردم نشان دهیم. ‌