۲۸ ژانویه ۲۰۰۸ ـ «ستیت آو یونیون آدرس» ۲۱۸ ساله شد - در آخرین نطق باز هم تهدید دولت ایران، ولی ...

در ایالات متحده، دوشنبه شب (۲۸ ژانویه ۲۰۰۸) «ستیت آو یونیون آدرس (سپیچ)» ۲۱۸ ساله شد. نخستین بار چنین نطقی که باید از سوی رئیس جمهور ایالات متحده (رئیس دولت فدرال آمریکا) در برابر …

در ایالات متحده، دوشنبه شب (۲۸ ژانویه ۲۰۰۸) «ستیت آو یونیون آدرس (سپیچ)» ۲۱۸ ساله شد. نخستین بار چنین نطقی که باید از سوی رئیس جمهور ایالات متحده (رئیس دولت فدرال آمریکا) در برابر نمایندگان مقننه، قضات دیوان عالی، مقامات نظامی و کشوری، نمایندگان سایر کشورها و برخی از مدعوین معمولی ایراد شود در هشتم ژانویه۱۷۹۰ توسط جورج واشنگتن ایراد شده بود. در ژانویه ۱۸۰۱، توماس جفرسون برای چگونگی تشریفات آن یک برنامه نوشت که از آن پس به همانگونه اجرا می شود. قبلا سران آمریکا شخصا نطق را که گزارش رسمی به ملت است می نوشتند که در دهه های اخیر، این کار برعهده نطق نگاران که عمدتا روزنامه نگار هستند محول شده و رئیس جمهور پیش ایراد، آن را چندبار تمرین می کند و با این ترتیب به صورت رتوریک (لفاظی) درآمده است. این نطق در اجرای بند ۳ اصل دوم قانون اساسی آمریکا ایراد می شود که رئیس جمهور را مکلف کرده است نمایندگان را از اوضاع، سیاست ها و برنامه ها آگاه سازد. رسم براین است که از حزب دیگر (حزبی که رئیس جمهور وابسته به آن نیست) به اظهارات رئیس جمهور پاسخ داده شود که این پاسخ معمولا نوعی انتقاد است.

جورج دبلیو بوش از زمان روی کار آمدن ژانویه ۲۰۰۱، در نطق های سالانه خود دولت جمهوری اسلامی ایران را مورد انتقاد قرارداده و در نطق ژانویه ۲۰۰۲ ایران را یکی از سه ضلع مثلث شرارت خطاب کرده بود. در نطق ۲۸ ژانویه ۲۰۰۸ که آخرین سخنرانی او از این دست بود، وی باز دولت جمهوری اسلامی ایران را مورد حمله قرارداد و جملات او طوری تنظیم شده بود که نشان می داد که در جهان امروز، تنها دولت جمهوری اسلامی ایران است که دربرابر قدرت آمریکا ایستاده است و از این جنبه جای بلوک شرق سابق را گرفته است. بوش در آخرین نطق گفته بود: «آمریکا با آنهایی که (اشاره به دولت ایران) نیروهای نظامی مارا تهدید کنند برخورد خواهد کرد، و ما در کنار متحدان خود خواهیم ایستاد و از منافع حیاتی خود در خلیج فارس دفاع خواهیم کرد.»، و جمله آخر او تکرار دکترین کارتر در ۲۸ سال پیش از آن (استقرار نظامی در خلیج فارس و حضور در منطقه) بود. رسانه های آمریکا این قسمت از نطق بوش را اخطار به دولت ایران تلقی کرده بودند ولی افزوده بودند که دولت ایران اعتناء نکرده و این حرفها را «تکراری» خوانده بود. مرور زمان نشان داد که این نطق جورج دبلیو بوش هم صرفا یک تهدید توخالی بود.