خوشه های سرخ

در میان خوشه های سبز
سرخ می خوانم
و قد می کشم در ریشه ی سخن
چنان واژه ای که می روید
در دامان سطر
در لحظه های بی صدای شب
غوغایی برپاست
که صداتر از روز فریاد را می زند صدا
تا که مرام …

در میان خوشه های سبز

سرخ می خوانم

و قد می کشم در ریشه ی سخن

چنان واژه ای که می روید

در دامان سطر

در لحظه های بی صدای شب

غوغایی برپاست

که صداتر از روز فریاد را می زند صدا

تا که مرام بهار از یاد نرود

بی قرار ها آرام غنو ده اند

و آرام ها بی قرار

و هر گز نگرفته ایم نبض پخته را

که در میان زندگی و مرگ کال می سوزیم

آگاهی بی آگاه

که خشمگنانه می چرخیم گرداگرد

خشم خویش

باید یافت آگاهی خویش

چنان آگاهی سیب

که در خویشتن شعله می کشد .

شعر از استاد عابدین پاپی