بازی سیاستمداران آمریکا با زندگی مردم و سربازان

خطرهای جنگ های مدرن خیلی بیشتر از جراحت دست و پا و گردن و زانو است همان طور که مردم عراق خیلی خوب می دانند قسمت هایی از عراق امروز از آلوده ترین مناطق کره زمین است, آنقدر که فقط زندگی کردن, خوردن و خفتن در این مناطق نه جنگیدن با خطر مرگ همراه است

خطرهای جنگ‌های مدرن خیلی بیشتر از جراحت دست و پا و گردن و زانو است. همان طور که مردم عراق خیلی خوب می‌دانند قسمت‌هایی از عراق امروز از آلوده‌ترین مناطق کره زمین است، آنقدر که فقط زندگی کردن، خوردن و خفتن در این مناطق (نه جنگیدن) با خطر مرگ همراه است.

هزاران سرباز آمریکایی که دل‌شان خوش است سالم به کشور بازگشته‌اند ممکن است آلوده به موادی شیمیایی شده باشند که باعث انواع سرطان‌ها و مشکلات عصبی می‌شوند. غم‌انگیزتر از همه این است که خود این سربازان معمولا نمی‌دانند در خطرمسمومیت شیمیایی قرار دارند . در حال حاضر برای سربازانی که در عراق جنگیده‌اند راه مشخصی وجود ندارد بدانند در معرض چه سمومی قرار گرفته‌اند و از کجا کمک بگیرند.

در اکتبر، نشریه میلیتاری تایمز در گزارشی درباره سوزاندن هزاران کیلو مواد زائدی که سربازان آمریکایی آنها را در پایگاه‌های ارتش آمریکا در عراق می‌سوزانند، خبر داد. در چنین مواقعی ده‌ها هزار سرباز هوای آلوده به فرئون در حال سوخت،‌سوخت جت و سایر مواد سرطان‌زا را تنفس می‌کنند. این سربازان علاوه بروجود خون درخلط خود به بیماری‌های لاعلاجی مبتلا می‌شوند.

در موارد دیگر سربازان هنگام بازسازی تاسیسات زیربنایی عراق دچار مسمومیت شیمیایی می شوند. مثلا در سال ۲۰۰۳ اعضای گارد ملی ایالت ایندیانا مسوول حراست از یک کارخانه تصفیه آب عراق شدند. به آنان گفته شده بود نگران غبار نارنجی درخشانی که در اطراف کارخانه، در هوا و روی یونیفورم‌های آنان وجود داشت نباشند. در واقع سربازان ایندیانا هفته ها یا ماه‌ها در یک زباله دانی آلوده به «سدیم دیکرومات» زندگی می‌کردند که ماده ای شیمیایی است که برای پاک کردن زنگ‌زدگی لوله‌های آب کار برد دارد و ماده‌ای سرطانزا است که ریه‌ها و سینوس‌ها را درگیر می‌کند.

امروز ۱۵ سال پس از جنگ اول خلیج‌فارس می‌دانیم که قرار گرفتن درمعرض چنین موادی باعث چه رنج‌هایی شده است.

در سال ۱۹۹۱ سربازان آمریکایی دچار خستگی، تب، درد مفاصل، مشکلات روده، ازدست دادن حافظه، تغییر حالات روانی و حتی سرطان شدند که حالا به نشانه‌های بیماری جنگ خلیج‌فارس معروف است. وزارت دفاع آمریکا سال‌ها ادعا می‌کرد افسردگی و فشار علت این ناراحتی‌ها است. اما سربازان ، سموم ناشی از جنگ را علت این عوا رض می‌دانستند. امسال آکادمی ملی علوم آمریکا حاصل سال‌ها بررسی علمی بیماری های جنگ خلیج‌فارس را منتشر کرد که در آن گفته شده رابطه‌ای علت و معلولی بین بیماری‌های فراوان در سربازان و قرار گرفتن در معرض سموم عصبی نیرومند وجوددارد. حالا شواهد دیگری در تایید این رابطه به دست آمده است: انواع سرطان‌ها، نقص‌های مادرزادی، افزایش میزان مرگ و میر نوزادان و بیماری‌های متعدد عصبی ناشی از قرار گرفتن در معرض سموم شیمیایی است. بسیار عجیب است که تاکنون تقریبا هیچ گفتگویی درباره مشکلات مشابه برای سربازانی که در عراق و افغانستان می‌جنگند، انجام نشده است. هنوز هیچ چیز درباره موارد فراوان سرطان‌ها، بیماری‌های روانی و بیماری‌های مرموز دیگری که ممکن است ناشی از سموم استفاده شده در جنگ‌های امروزی باشند، گفته نشده است.

برای مراقبت از سربازان خود غیر از ایجاد پیشرفته‌ترین بیمارستان‌ها و ساختن اعضای مصنوعی کارآمد، انجام کارهای دیگری لازم است. سربازان به اطلاعاتی نیاز دارند تا بدانند چه سمومی را استنشاق کرده اند، لمس کرده‌اند یا نوشیده‌اند و در چه زمان‌هایی.

قبل از هر کار لازم است ارتش همه موارد قرار گرفتن سربازان در معرض مواد مسموم را اعلام کند. پس از آن وزارت دفاع باید به کمک آنان برود و به آنها خبر بدهد برای این مشکلات خود چه کار کنند.

تابستان امسال برای نخستین بار سناتور ایوان بایه به لزوم انجام چنین اقداماتی اشاره کرد. وی به گارد ملی فشار آورد دنبال صدها سربازی برود که ممکن است در سال ۲۰۰۳ آن خاکستر نارنجی را استنشاق کرده باشند.

بیشتر آن سربازان – اگر زنده مانده باشند – امروز غیرنظامیانی هستند که در سراسر آمریکا پراکنده شده‌اند و هیچ نمی‌دانند که به شدت در معرض ابتلا به سرطان سینه و دیگر بیماری‌های ریوی هستند. بسیاری از آنان ممکن است درحال حاضر با انواع بیماری‌ها دست به گریبان باشند. گارد ملی تلاش می‌کند این سربازان را بیابد و شماره تلفنی را اعلام کرده است تا آنان از طریق این شماره کمک پزشکی بخواهند.

این یک گام ابتدایی خوب است. اما تکلیف سربازان دیگری که خیال می‌کنند سالم از جنگ به وطن برگشته‌اند، چیست؟ آنان بدون این که خود بدانند ممکن است حامل بمب کوچکی دردرون خود باشند. آنان حداقل حق دارند از وضع خود آگاه باشند.

نورا آیزنبرگ

مترجم: علی ایثاری کسمایی

منبع: گاردین