Brothers in Arms Hell Highway

روایت جدید از جنگ جهانی دوم

در دنیای بازی‌سازی آثار بسیاری با موضوع جنگ جهانی دوم کار شده‌اند که تعداد کمی از آن‌ها مورد توجه بازیگران و کاربران قرار گرفته است. سری Brothers In Arms ازجمله سری‌های موفق نسل دوم بازی‌های جنگ جهانی نام برد که توانست پس از سری‌هایی همچون Medal Of Honor و Call Of Duty توجه بازیگران را به خود جلب کند. سری BIA سبک متفاوتی را نسبت به دیگر بازی‌های موفق جنگ جهانی ارایه داد و در واقع بازیگران را با جلوه دیگری از صحنه نبرد جهانی دوم آشنا کرد. در این سری شما شاهد نبردهای شلوغ و پرهیاهو که در آن هزاران سرباز در برابر دشمن می‌جنگند، نخواهید بود؛ بلکه حرکت به سوی اهداف مشخص در قالب تیم‌های کوچک ۲ یا ۳ نفری به عنوان سبک سری BIA شما را با نبردهای خلوت و هدفمند روبه‌رو می‌کند. این به آن معنا نیست که هیچ‌گونه نبرد شلوغ و پرسر و صدایی در بازی وجود ندارد بلکه اصل و مبنای بازی بر همان نبردهای هدفمند و چند نفره است. آنچه که موجب معروف شدن این سری به عنوان یکی از سری‌های معروف جنگ جهانی شد درگیر کردن بازیگر با بازی است. این امر فقط در بازی‌هایی انجام می‌شود که بازیگر می‌تواند شخصیت‌های بازی را درک و با آن‌ها ارتباط برقرار کند. این اصل نیز در صورتی رخ می‌دهد که سازندگان بازی شخصیت‌های آن را به گونه‌ای طراحی کرده باشند که بتوان به خوبی آن‌ها را شناخت، سختی‌ها و دردهای آنان را درک و با آن‌ها ارتباط برقرار کرد. متاسفانه در بسیاری از بازی‌هایی که از گرافیک و گیم‌پلی قدرتمندی نیز برخوردار بودند شخصیت‌سازی قوی در آن‌ها اعمال نشده بود و همین سبب شد تا آن بازی‌ها به‌‌رغم داشتن شایستگی‌ها در یادها باقی نمانند. شرکت Gearbox در این نسخه از بازی این کار را به مراتب با کیفیت بالاتری انجام داده است و از همان صحنه‌های دراماتیک آغازین بازی قابل درک است. اولین میان‌پرده بازی با پس‌زمینه صدای "مت بیکر" شخصیت اصلی بازی اجرا می‌شود و تصاویری از نبردهای گذشته همین گروه دیده می‌شود و مت بیکر نیز روی تصاویر خاطرات گذشته را مرور می‌کند. طبق روال نسخه پیشین، بازی ابتدا در مکانی آغاز می‌شود و سپس با پیمودن قسمت‌هایی کوتاه، فلش‌بکی به گذشته می‌زند و در آنجاست که بازی اصلی آغاز می‌شود. شاید این نوع داستان‌پردازی برای بازیگر نوعی سردرگمی و گیجی ایجاد کند اما نگران نباشید زیرا با اندکی پیشروی در روند بازی خیلی خوب درخواهید یافت که در کجا هستید و چه می‌کنید. صحنه‌های نبرد در این نسخه شباهت زیادی به نسخه پیشین دارد و به جز یک مورد مهم که به بازی اضافه شده است دیگر شاهد تغییر مشهودی در گیم‌پلی بازی نخواهیم بود. تنها مورد تغییر یافته در گیم‌پلی بازی مربوط به نبردها و پناه گرفتن است و این کار با همان سیستم آشنا و ملموس شده برای همه بازیگران شکل می‌گیرد. شما می‌توانید از درب‌ها، کنار دیوارها، دیوارهای کوتاه سنگی و... برای پناه گرفتن استفاده کنید و به راحتی دشمنان خود را از پای درآورید. در بازی سه سطح دشواری وجود دارد که در ابتدای بازی فقط اجازه انتخاب کردن از بین دو تا از آن‌ها را دارید و در واقع سطح سوم جزو باز شدنی‌های بازی به شمار می‌آید. دشمنان هوش مصنوعی بالایی ندارند و حرکاتشان حرفه‌ای و حساب شده نیست و بیشتر تکراری و بر اساس یک قالب از پیش تعیین شده است. دامنه حرکات دشمنان محدود است و از ناپدید شدن‌ها و از پشت‌سر حمله کردن‌هایی که نمونه آن را به صورت بارزی در Vegas ۲ دیدیم، خبری نیست. آن‌ها در بیشتر موارد پشت سنگرهای در دسترس خود می‌روند و حتی در درست پنهان کردن خود در پشت سنگر چندان هوشمند عمل نمی‌کنند و در بیشتر اوقات قسمت‌هایی از بدن آنان به راحتی در تیررس قرار دارد. از آنجا که این دشمنان تیراندازی چندان دقیقی نیز ندارند به راحتی می‌توان آن‌ها را هدف قرار داد.

در مورد نبردها دو نکته مهم وجود دارد که نسبت به نسخه پیش هیچ تغییری نکرده است. شما در این نسخه درجه سلامتی ندارید و فقط بر اثر اصابت چند گلوله صفحه قرمز و به شما فرصت داده می‌شود به پناهگاه بروید و تیر بیشتر نخورید. نکته دوم نیز دایره قرمز بالای سر هر گروه دشمن است که باعث می‌شود به راحتی بتوان مکان آن‌ها را تشخیص داد و با خاکستری شدن آن بدون نگرانی از تیراندازی به سمت آن‌ها نشانه رفت. در کل تمام نکات ذکر شده با یکدیگر یک بازی ساده را در اختیار کاربر قرار می‌دهد که حتی بازیگران مبتدی را نیز به چالش نمی‌اندازد. نسخه اول این سری نیز به‌‌رغم اینکه از نظر بصری یکی از بازی‌های مناسب و زیبا به شمار می‌رفت اما نمی‌شد از آن به عنوان یک بازی مجلل و پرزرق و برق نام برد. این نسخه نیز مانند نسخه پیشین حرف چندانی برای گفتن نداشت. گرافیک محیط بازی در حد قابل قبولی است اما همان‌طور هیچ حرفی برای گفتن در بین بازی‌های شاهکار گرافیکی این روزها، ندارد.

در میان گرافیک معمولی نکته‌ای وجود دارد که بدون‌شک نظر هر بازیگری را به خود جلب خواهد کرد و این مورد طراحی چهره‌هاست. این بازی یکی از معدود بازی‌هایی باشد که می‌توان در مورد صداگذاری آن بیش از یک یا دو خط نوشت و این مورد به دلیل آهنگ‌های پس‌زمینه زیبا و حس‌برانگیزی است که به خوبی با فضای دلاورانه و قهرمانانه بازی عجین شده. هنگام نبردها به جز صدای فریادهای مکرر سربازان خودی و تیرها و گلوله‌ها صدای دیگری نخواهید شنید. دیالوگ‌های زیادی برای سربازان در نظر گرفته شده است که البته شاید در یک صحنه نبرد زیاد تکرار شود اما در کل دیالوگ‌های بدی نیست. نکته قابل توجه در زمینه صداگذاری این بازی صدای زیبای شخصیت‌ها و دوبلورهای بسیار قوی است. صدای شخصیت اصلی بازی صدایی تاثیرگذار و به یادماندنی است که هر بازیگری را به خود جذب خواهد کرد. در واقع هنر سازندگان در اینجا بوده که برای هر شخصیتی صدایی مناسب با ویژگی‌های فردیش انتخاب کرده‌اند و این نیز خود یکی از نکاتی است که باعث قدرتمند شدن شخصیت‌پردازی بازی می‌شود.

در کل این بازی طرفداران خود را راضی نگه خواهد داشت اما در سطحی نیست که بتواند کسانی را که برای اولین‌بار این سری را تجربه می‌کنند جذب کند.