كنگره آمریكا و حمله اسرائیل به لبنان

مطابق با دیدگاه كاخ سفید و اكثریت كنگره, اسرائیل اكنون در حال تخریب لبنان در یك عملیات كاملا تدافعی است حتی برخی از مجریان سی ان ان كه به ارسال مكانیكی گزارش هایی از «خشونت در خاورمیانه» عادت كرده اند چنین باوری دارند

مطابق با دیدگاه كاخ سفید و اكثریت كنگره، اسرائیل اكنون در حال تخریب لبنان در یك عملیات كاملا تدافعی است. حتی برخی از مجریان سی ان ان كه به ارسال مكانیكی گزارش هایی از «خشونت در خاورمیانه» عادت كرده اند چنین باوری دارند.

با بیش از ۳۰۰ كشته لبنانی، ۵۰۰ هزار بی خانمان، انهدام فرودگاه بیروت، پل ها و نیروگاه ها، این حمله بزرگ بیش از یك پاسخ نامتناسب به گروگان گرفتن دو سرباز اسرائیلی و كشتن سه سرباز دیگر در خاك این كشور توسط حزب الله است. این حمله همچنین چیزی بیش از توصیف كوفی عنان دبیركل سازمان ملل مبنی بر «كاربرد بیش از حد زور» است. در مقابل این حملات هوایی خسارت های ناشی از حملات راكتی حزب الله به شهرهای اسرائیلی بسیار ناچیز است. كل دهكده های جنوب لبنان در معرض تخریب هستند. شمار نامعلومی از ساكنان آن در زیر آوار مدفون شده اند و ده ها نفر از آنها در حالی كه با اتومبیل هایشان در حال فرار به شمال لبنان بوده اند هدف موشك های اسرائیلی قرار گرفته اند.

لبنان همچنان در انتظار «دالان انسانی» وعده داده شده، از هوا و زمین و دریا، كاملا از بقیه جهان بریده شده است. در ۲۰ جولای هزاران سرباز اسرائیلی از مرزهای تعیین شده توسط سازمان ملل گذشتند. با این حال عملا كل طبقه سیاسی آمریكا فعالانه در برابر فراخوانی بین المللی به منظور برقراری آتش بس فوری مقاومت می كنند و ترجیح می دهند تا برای پیروزی اسرائیل منتظر بمانند. نخست وزیر اسرائیل ایهود اولمرت بلافاصله پس از ضربات حزب الله این حمله مرزی را اعلام جنگ خواند و اعلام كرد كه پیامدهای آن «بسیار بسیار بسیار دردناك» خواهد بود. به علاوه اسرائیل دولت لبنان و ملت لبنان را مسئول این اقدام دانست.

تصمیم اسرائیل جهت ضربه زدن به لبنان با چهار روز بمباران هوایی لبنان آغاز شد و در آن زمان دبیركل حزب الله شیخ حسن نصرالله نیز آغاز جنگ را اعلام كرد و نیروهای نظامی این جنبش اقدام به شلیك راكت هایی به سمت اسرائیل كردند كه منجر به از دست رفتن جان ۱۵ غیرنظامی اسرائیلی شد. بمباران مناطق مسكونی توسط اسرائیلی ها با هشدار مقامات لبنانی مبنی بر ترك این مناطق همراه شده است. گزارشگران سرشناسی كه به منطقه اعزام شده اند بر ابهامات می افزایند. كاخ سفید بلافاصله انگشت اتهام را به سوی ایران و سوریه به عنوان حامیان حزب الله نشانه گرفت.

اسرائیل نیز به صورت مشابه محور ترور اسلامی را نشانه رفت كه از دمشق تا تهران كشیده می شود. سیلی از اعضای كنگره پشت دوربین ها رفتند و تهران و دمشق را به عنوان صحنه گردان اصلی حوادث معرفی كردند. این واقعیت كه زرادخانه حزب الله مملو از موشك های ایرانی و سوری است به عنوان شاهدی بر این مدعا ذكر می شود. حزب الله در مورد حامیان خارجی خود كه احتمالا با عملیات آنها موافق بوده اند شرمنده نیست.

اما همزمانی حمله شبه نظامیان آن در مناطق مرزی اسرائیل با عملیات های اسرائیل در غزه به منظور پس گرفتن سرباز ربوده شده خود، انگیزه ای دیگر را مطرح می كند كه ریشه در سیاست های منطقه ای دارد. یعنی این كه هدف حزب الله تحت تاثیر قرار دادن افكار عمومی عرب در جهت این نكته بود كه آنان در واقع حامیان اصلی فلسطینی ها هستند و نه رژیم های عرب موتلف آمریكا. مطمئنا انتقاد مصر و عربستان سعودی از حزب الله بیش از آنكه به هراس از شیعیان مرتبط باشد، در محبوبیت فوق العاده نصرالله بین مردم غالبا سنی این دو كشور ریشه دارد. محققانی كه حزب الله را می شناسند معتقدند این جنبش در حال حاضر بیش از هر زمان دیگری در تاریخ خود لبنانی و ملی گرا است. حتی پیش از خروج نیروهای سوری در بهار ۲۰۰۵، حزب الله به طور فزاینده ای به لحنی ملی گرایانه سخن می گفت. در همان زمانی كه مخالفان سیاسی آنها دست به آنچه قیام استقلال خواندند زدند، حزب الله تظاهرات عظیمی را در قدردانی از سوری ها برای خدماتشان سازماندهی كرد و پرچم لبنان را همراه با پرچم زردرنگ حزب به اهتزاز درآورد. حزب الله بر مسئله زندانیان لبنانی محبوس در زندان های اسرائیل و نیز اشغال مزارع شبعا در حدفاصل مرز لبنان و سوریه پای فشرده است درحالی كه حكومت لبنان از هر دو این موضوعات عقب نشسته است.

استفان زونیس

---