تعریف های عنایت و حقایق داوری

مسعود عنایت همچنان بر این باور است که حق داوران فوتبال ایران تضییع شده و بیش از حد به داوران خارجی بها داده شده است

مسعود عنایت همچنان بر این باور است که حق داوران فوتبال ایران تضییع شده و بیش از حد به داوران خارجی بها داده شده است.

رییس کمیته داوران فوتبال ایران در آستانه دربی پر سر و صدای فوتبال تهران ( پرسپولیس - استقلال) می گفت: داوران ایرانی توان قضاوت این دربی را دارند، اما مساله این است که اگر داوری این دیدار با مشکلاتی توام شود، هم برای آن داور خاص بسیار بد خواهد شد و هم برای کل جامعه داوری ما گران تمام خواهد شد. در نتیجه بهتر است که همچنان داوران خارجی مصدر کار و مسوول قضاوت این دیدار ویژه شوند زیرا اگر هم اشتباهاتی داشته باشند، بازیکنان به آسانی می پذیرند و آن را حمل بر سوءنیت و جانبداری آن قاضیان نخواهند کرد، ولی اگر آن قصورها از داوران ایرانی سر بزند، مردم هیچ گذشتی در مورد آنها نخواهند داشت. در غیر این صورت سزاواری داوران ایرانی غیرقابل انکار است. اگر قیاسی بین داوران با مربیان و سایر اقشار شاغل در فوتبال صورت گیرد، می بینید که چنانچه داوران ما پیش نباشند و از برتری بر سایر اقشار بهره نبرند، عقب تر هم نیستند و به عنوان مثال اشراف داوران ما بر زبان انگلیسی و مطالعاتی که در خصوص حرفه خود دارند، قابل ستایش است. آنها دایما با رجوع به اینترنت اخبار جدید را می گیرند و مطالعه می کنند و حتی هر ماه مطالبی را با همت شخصی ترجمه می کنند و در اختیار بولتن کمیته داوران می گذارند تا چاپ شود و همه از آن بهره مند گردند.

به واقع قشر داوران به لحاظ اشراف بر کار خود به سطوحی رسیده اند که شاید سایر اقشار حاضر در فوتبال به آن نرسیده باشند.

● اگر ثابت شود …

البته رییس کمیته داوران فدراسیون فوتبال ایران منکر برخی کاستی ها و ضعف ها در جامعه داوری کشور نیست ولی می گوید حتی اگر هم عده ای در جامعه داوری و برخی قاضیان مرتکب تخلف هایی شوند، باید این امر به ثبات برسد و آن خطا از هر جهت غیرقابل تکذیب باشد تا بتوان به آن رسیدگی کرد. وگرنه متهم کردن داوران به عناد شخصی و یا جهت گیری به سود این تیم و آن تیم هیچ بهره ای ندارد و قابل پیگرد هم نیست. عنایت حتی این اتهام و ایراد وارده به خود را هم قبول ندارد که بیش از حد به سفرهای خارجی می رود و می گوید اگر می رودبه عنوان ناظر و مدرس فیفا و AFC است و این جزو وظایف او به شمار می آید و اگر در برخی اوقات در خارج است و در تهران در دسترس نیست، در عوض با تلفن و اینترنت با تهران در تماس است و اگر کار روزمره ای باشد، آن را از این طریق صورت می دهد.

با این حال و به رغم تعریف عنایت از سیاست جوانگرایی در امر داوری، کمتر به این نکته می پردازد که چرا تعداد اشتباهات در کار داوران ما و طی مسابقات رایج و عادی ما از حد گذشته و از بسیاری از کشورهای دیگر فراتر می رود.

البته عنایت در مصاحبه ای متذکر شد که گردهمایی هایی ( حدود دو ماه یک بار) بین داوران ترتیب داده می شود و طی آن فیلم برخی مسابقات پخش خواهد گشت تا داوران ببینند که در برخی موارد در قبال وقایع یکسان قضاوت های غیرمشابه داشته اند و بهتر بگوییم دو جور رای متفاوت صادر کرده اند و آن چه مشکل شان را حل می کند، اتخاذ تدابیر و آرایی مشابه در قبال وقایع یکسان است.

● تغییر سرنوشت

عنایت که به خاطر اشراف بر زبان خارجی (انگلیسی) پیشتر در کمیته روابط بین المللی فدراسیون نیز انجام وظیفه می کرد، معترف است که رویکرد به داوران جوان به واقع تنها راه کمیته داوران بوده است، زیرا اگر نفرات دیگری نیایند، طبعا داوران قبلی از صحنه خارج می شوند و سن شان بالاتر می رود و مثل یک تیم فوتبال نمی توان تا ابد روی همان مهره های موجود تکیه کرد. آن چه عنایت باید به داشته ها، محسنات و البته اعتراف هایش بیافزاید، قبول تعداد فزون تر از حد اشتباهات این قشر در طول فصل است. برخی از این قضاوت ها باعث تغییر نتایج مسابقات و باخت و برد تیم ها در شرایطی شده که سزاوار چنین نتیجه ای نبوده اند و وقتی این قدر نتایج عوض می شود، بدیهی است که نمی توان آن را با بیلان سایر کشورها یکی دانست و نمره قبولی به داوران داد و حتی امکان دارد که سرنوشت قهرمانی یا سقوط تیم ها عوض شود و آنچه برای استقلال اهواز در هفته ماقبل آخر فصل گذشته لیگ برتر ایران و در بازی این تیم با مس کرمان روی داد، سند روشن و زنده ای در این خصوص است و اگر اشتباه آشکار داوران باعث جلوگیری از پیروزی به حق تیم اهوازی و ثبت تساوی در آن دیدار نمی شد، شاید قهرمانی لیگ هم به سایپا نمی رسید و به واقع نیز قدری بعید بود که در صورت عوض نشدن نتیجه دیدار مورد بحث در دقیقه ۸۹ تیمی به جز استقلال اهواز در هفته آخر قهرمان شود و یا حداقل قضیه این بود که چنان چیزی بسیار محتمل می شد.

اینک که وارد هفته های پایانی فصل جاری لیگ می شویم و غوغای دربی سرخابی به هر حال فروکش کرده، عنایت کدام تضمین را در مورد عدم تکرار اشتباهاتی از همان دست و حتی کوچک تر از آن را می تواند بدهد و با توجه به فشردگی رقابت در بالای جدول و فاصله کم بین سپاهان، پرسپولیس، صباباتری از کجا می توان مطمئن بود که قضاوت ها باز تیمی را قهرمان و دیگران را به گونه ای ناکام نکند؟

آیا در آن صورت هم باید نشست و تعریف و تمجید عنایت از داوران را شنید؟ آیا تجلیل های عنایت از داوران که البته شریف و پرکار و ارجمند و بی غرض اند با حقایق امر داوری قدری در تضاد نیست؟

وحید رسولی