اجداد دوست داشتنی PCهای امروزی

محبوب ترین PCها در بین اولین رایانه های شخصی

امروزه داشتن یک رایانه شخصی موضوع عجیبی نیست، اما هنگامی که بازار رایانه‌های شخصی جوان‌تر، کوچک‌تر و بسیار پرهزینه‌تر بود، این موضوع فرق داشت. یک رایانه شخصی همه چیز صاحبش بود. اواخر دهه ۱۹۷۰، خرید رایانه شخصی یک سرمایه‌گذاری عظیم به شمار می‌رفت و برای داشتن یک رایانه شخصی باید هزاران دلار پرداخت می‌کردید و علاوه بر این مشخص می‌کردید چه نوع نرم‌افزاری را می‌خواهید برای چند سال آینده اجرا کنید.

جنگ بین طرفداران IBM، دارندگان Tandy، مریدان اپل و دوستدارانCommodore بسیار شدیدتر از جدال بین Mac و PC بود. این سیستم‌های اولیه تاثیر زیادی بر کاربران رایانه‌های خانگی داشتند و نسلی از برنامه‌نویسان را که دارای درک فناوری هستند، تربیت کردند.

در این نوشتار چند رایانه محبوب آن دوران را بررسی می‌کنیم، رایانه‌هایی که شاید برخی از آنها اجداد لپ‌تاپ‌های محبوب امروزی محسوب شوند.

● Timex Sinclair۱۰۰۰

۱۹۸۱، سینکلر با قیمت ۹۹.۹۵ دلار ارائه شد؛ قیمتی که ۳۰ سال پیش رقم بالایی بوده است. سینکلر ۱۰۰۰ شرکت Timex، که به ZX۸۱ نیز مشهور است، کوچک بود و بیسیک اجرا و تنها دو کیلوبایت حافظه RAM ارائه می‌کرد، با پردازنده‌ای ۳.۲۵ مگاهرتزی. این رایانه حتی با توجه به استانداردهای سال ۱۹۸۱ کند بود. اما قیمت یکصد دلاری آن موجب شد گزینه‌ای جذاب برای علاقه‌مندان رایانه باشد، علاقه‌مندانی که در آن زمان برای داشتن یک رایانه شخصی باید هزاران دلار می‌پرداختند.

با این قیمت مناسب، سینکلر ۱۰۰۰ توانست در ایالات متحده ۶۰۰ هزار دستگاه بفروشد. عملکرد سینکلر۱۰۰۰ به طور غیرقابل تصوری کند بود؛ زیرا این رایانه فقط شامل چهار تراشه بود و برای انجام تمام پردازش‌هایش و تازه‌سازی نمایشگرهای خارجی که به آن متصل بود، به CPU متکی بود. سوئیچ به حالت «FAST» اگرچه باعث افزایش سرعت پردازش آن می‌شد اما روش تازه‌سازی صفحه نمایشگر آن را به طور بسیار بدی تغییر می‌داد. خوشبختانه، این رایانه از چند فناوری جدید آن زمان نیز بهره می‌برد؛ فناوری‌هایی مانند فلاپی درایو و RAM قابل افزودن، که تاحد زیادی عملکرد آن را بهبود می‌بخشید.

● MSX

هنگامی که در دهه۸۰ میلادی بازارهای اروپا و آمریکا توسط شرکت‌هایی مانند IBM، Commodore، Sinclair و اپل کنترل می‌شد، ژاپن غول سخت‌افزاری خودش را داشت. MSX رایانه‌ای بی‌نظیر بود؛ زیرا می‌توانست Microsoft Extended Basic را پشتیبانی کند و ماشینی با قابلیت مبادله نرم‌افزار بود.

MSX توسط معاون ژاپنی مایکروسافت کازوهیکو نی‌شی (Kazuhiko Nishi) طراحی شده بود تا یک استاندارد سخت‌افزاری باشد. این رایانه‌ها از بیسیک مایکروسافت استفاده می‌کرد و مانند دیگر رایانه‌های دهه ۸۰ گران نبود. MSX هرگز به یک استاندارد جهانی برای سخت‌افزار تبدیل نشد، اما در ژاپن بسیار موفق بود.

● iMac

آی‌مک یک استثنا در قانون رایانه‌های مدرن بود که می‌گفت هیچ مدل واحدی به اندازه کافی بی‌نظیر و محبوب نیست تا پیشگامان دهه ۷۰ و رایانه‌های دهه ۸۰ را به هم پیوند دهد. البته، این هدف اپل بود. در ۱۹۹۸، اپل آی‌مک را با انتقاد به رنگ‌های یکنواخت رایانه‌های شخصی با بدنه‌ا‌ی رنگارنگ ارائه کرد. امروزه اپل از آن رنگ آب‌نباتی هنری فاصله گرفته، اما طراحی اصلی رایانه‌ها بدون تغییر باقی ماند. آی‌مک ساده است، در طراحی آن همه چیز شامل تمام اجزای یک رایانه در محفظه یک صفحه نمایش قرار می‌گرفت. به آسانی قابل حمل، بود و قابل تنظیم.

آی‌مک شروع یک دوران جدید برای اپل بود، که طلیعه‌دار موفقیت عظیم او در تولید محصولاتی با « i»- من- مانند iPod و iPhone است. آی‌مک هیچ گاه یک موفقیت بزرگ در تولید نبود- اپل موفقیت خود را چند سال بعد با مک‌بوک و مک‌بوک پرو به دست آورد ـ اما آی‌مک هنوز اولین مکی است که به تسلط مایکروسافت بر بازار رایانه‌های شخصی دهه ۱۹۹۰ ضربه وارد کرد.

● Commodore Amiga

آمیگا ۵۰۰، سال ۱۹۸۷ عرضه شد، و از الگوی موفقیت رایانه‌هایی مانند Commodore۶۴ و Apple II پیروی کرد. آمیگا جدیدتر، سریع‌تر، و بهتر بود؛ جهشی از پردازنده‌های ۸ـ بیتی به ۳۲ـ بیتی و با سرعت هفت مگاهرتزی بود. این رایانه RAM ۵۱۲ کیلوبایتی داشت، ۴۰۹۶ رنگ را پشتیبانی می‌کرد، و یک فلاپی درایو ۳.۵ اینچی داخلی داشت. این امکانات برای قیمت ۷۰۰ دلار مناسب بود.

آمیگا رایانه سریعی بود، به لطف طراحی ترکیبی چند کمک‌پردازنده‌ای‌اش که به وظایف خاصی از قبیل صوتی یا تصویری اختصاص داده شده بود. واحد پردازنده مرکزی به انجام همه کارها به تنهایی نیاز نداشت. شرکت کومودور در طول این یک دهه مدل‌های زیادی از آمیگا ارائه کرد، اما مدل ارزانقیمت ۵۰۰ از همه محبوب‌تر بود. آمیگا بخصوص پلتفرم نرم‌افزار محبوبی برای بازی‌ها و برنامه‌های تولید‌کننده برای کار ویدئو و صدا بود. به لطف پردازنده‌های کمکی‌اش، آمیگا برای کارهای گرافیکی و انیمیشن به اندازه کافی قدرتمند بود، کارهایی که قبلا برای مصرف‌کنندگان رایانه‌های شخصی غیرممکن بود.

به طور کلی، خانواده آمیگا فروشی حدود شش میلیون دستگاه داشت، رقمی شگفت‌انگیز برای همه رایانه‌هایی که در دهه ۱۹۸۰ ارائه شدند.

● IBM PC

امروزه رایانه‌های شخصی غیر مک، در اصل یک IBM PC است. رایانه‌های مبتنی بر اینتل، اجرا کننده ویندوز که از دهه ۱۹۹۰ هنگامی که IBM  PC متولد شد، بر بازار تسلط پیدا کرد. رایانه شخصی IBM ۱۹۸۱ با یک پردازنده ۸۰۸۸ اینتل با سرعت پردازش ۴.۷۷ مگاهرتزی و ۱۶ کیلو بایت RAM ارائه شد. مدل ۵۱۵۰ IBM اولین تلاش این شرکت برای ورود به بازار رایانه‌های شخصی نبود ـ آنها یک رایانه شخصی گرانقیمت را در ۱۹۷۵ عرضه کرده بودند ـ اما این یکی، همه چیز با هم داشت این سیستم سریع‌ترین سیستم موجود نبود، اما مجهز به پردازنده ۱۶ـ بیتی بود. به جای پردازنده ۸ـ بیتی که بیشتر رایانه‌ها در آن زمان از آن استفاده می‌کردند. با توجه به این تراشه جدید، ۸۰۸۸ از باس ۸ـ بیتی استفاده می‌کند، که آن را سازگار با لوازم جانبی موجود و گسترش حافظه می‌کرد.

رایانه شخصی IBM در پیکربندی پایه حدود ۱۶۰۰ دلار قیمت داشت، که قیمت مناسب برای یک رایانه‌ قدرتمند در آن زمان بود. این سیستم محبوب بود و نرم‌افزارش به طور خاص برای استفاده از طراحی IBM و به حداکثر رساندن عملکرد ۸۰۸۸ اینتل کدگذاری شد. بنابراین، شرکت‌های دیگر بایوس IBM را شبیه‌سازی کردند و شبیه‌سازی‌هایی از IBM PC را ساختند.

در عرض چند سال، همه رایانه‌‌های x۸۶ ـ که از پردازنده‌های اینتل استفاده می‌کرد ـ با IBM PC سازگار شد و عملا طراحی یکسانی با IBM داشت. همه آنها MS-DOS اجرا می‌کرد، و زمینه را برای تبدیل شدن رایانه‌های شخصی x۸۶ به یک استاندارد عملی فراهم کرد.

مطهره وجیهی

منبع: www.howstuffworks.com