سلوک رمضان

گاهی که تنهائی, آینه برمی داری و به چهره خویش می نگری, تا نیک و بد و زشت و زیبائی آن را ببینی خلوت با خویش, برای شناخت ”خود“ شاید در حضور جمع شرم کنی, ولی در تنهائی, خجالت و شرمی نیست, چون نگاه و مراقبتی نیست جز همان که نگاهش همه جا هست و مراقبتش دائمی است ماه رمضان, به نوعی فصل محاسبه است

گاهی که تنهائی، آینه برمی‌داری و به چهره خویش می‌نگری، تا نیک و بد و زشت و زیبائی آن را ببینی.خلوت با خویش، برای شناخت ”خود“ شاید در حضور جمع شرم کنی، ولی در تنهائی، خجالت و شرمی نیست، چون نگاه و مراقبتی نیست جز همان که نگاهش همه جا هست و مراقبتش دائمی است.ماه‌رمضان، به‌ نوعی فصل محاسبه است.”محاسبه“ و مراقبه هم یک آینه است. اما اینجا هم خلوت و تنهائی و فراغت، چاره‌ساز است. فرصت خلوت با خویش و خدا است، ساعات حضور در مجلس ”مراقبه“ و ”محاسبه“ است، موعد امتحان اخلاص است فرصتی است تا ”دفتر دل“ را بگشائی و کتاب عمل را بازخوانی کنی.فرصتی برای رسیدن به ”خود“ نمی‌گذارد. اینک، این همان مجال و فرصت ناب. تو باید آموخته و تمرین کرده باشی ”تنهائی در جمع“ را خلوت در ازدحام را، سکوت در هیاهو را، رمضان چیست و تو در کجای این قطعه‌ای از بهشت قرار داری که موهبت خدا برای زمینیان است.

با کدام دعوت به این ضیافت آمده‌ای؟

به‌سر کدام مائده و سفره معنوی نشسته‌ای و فیض حضورت و بهره آمدنت چیست؟

با چه آمده‌ای و با چه بازمی‌گردی؟

و کدام تغییر حالت و خصلت و عادت را از این ماه خودسازی به ارمغان خواهی برد؟

خودمانی بودن با خدا هم موهبتی است! کسی نیست که بشنود، خودت هستی و خدایت

با خودت صمیمی باش، یک‌رو، خودمانی و بی‌پرده.ماه‌ها انتظار می‌کشیدی که باز هم ”ماه خدا“ فرا رسد و دست نیاز و پای طلب به این آستان و این سوی، برآوری و بکشی.برای فرا رسیدن شب‌های قدر لحظه‌شماری می‌کردی.هنوز لحظه اشک ریختن‌ها و نالیدن‌ها و تضرع‌های شب‌های احیاء در کدام جانب باقی است و طراوت معنویت بار آن همخوانی و همنالی با انبوه خداجویان عاشق و صادق، هنوز هم‌چون نسیمی خوشبو، فضای جانب را معطر ساخته است.

بنا بود در رمضان گذشته آمرزیده شوی و غفران الهی را چون مدالی بر گردن بیاویزی، اما چه شد؟

راستی... سوغات در این سفر معنوی به شهرالله چیست؟

باری... آینه‌بردار و کمی در خویش بنگر، در خلوت خویش، با خودت صمیمی‌ باش!

کیستی، کجائی؟ چه می‌کنی؟ چه داری؟

رمضان را مفت از کف مده!

درباره رمضان

ماه‌رمضان نهمین ماه از ماه‌های قمری و بهترین ماه سال است. واژه رمضان از ریشه ”رمض“ و به معنی شدت تابش خورشید به سنگریزه است. می‌گویند چون به هنگام نامگذاری ماه‌های عربی این ماه در فصل گرمای تابستان قرار داشت ماه ”رمضان“ نامیده شد ولی از سوی دیگر رمضان از اسمای الهی است. این ماه ماه نزول قرآن و ماه خداوند است و شب‌های قدر در آن قرار دارد.به برخی از حوادث و رویدادهای مهم این ماه اشاره می‌شود: وفات حضرت خدیجه در دهم رمضان سال دهم بعثت، ولادت امام حسن مجتبی (ع) نیمه رمضان سال دوم هجرت، جنگ بدر در سال دوم هجرت، فتح مکه در سال هشتم هجرت.در این ماه جان و دل را از زنگار گناه و غفلت بشوئید و برای تقرب بیشتر به خداوند آماده سازید. ماه مبارک رمضان فرصت مناسبی است برای پی بردن به اسرار عالم باید به همان مقدار غذائی که نیروی انسان را تأمین می‌کند بسنده کرد هیچ‌کس با پرخوری به‌جائی نمی‌رسد. شکم که پر شد راه فهم مسدود می‌شود.انسان پرخور هرگز چیزفهم نیست و هرگز به اسرار و باطن عالم پی نخواهد برد. شکمبارگی، بی‌ارادگی، خمودی می‌آورد و رعایت در خوردن، سلامتی، طول عمر و نورانیت دل می‌آورد.رمضان مالامال از صفا و معنویت است، ماهی است که در آن روزه‌داران به ضیافت الهی دعوت شده‌اند.در این ایام متبرک و ممهور به مهر ”شهرالله“ به کارنامه اعمال خود نظری بیفکنیم و کاستی‌های خود را جبران کنیم و قبل از آنکه به حساب‌مان رسیدگی کنند، کردار و رفتار و امور خویش را بررسی کنیم. بیائید زنگار کینه و خودخواهی و اطاعت و پیروی از دنیا و شیطان را از دل بزدائیم و در رود مطهر و مصفای رمضان، خود را شست‌وشوی دوباره بدهیم.بیائید در این ماه مقدس از خوراک و خواب و لذت دنیا کم کنیم و بر عبادت و شب‌زنده‌داری و قرائت قرآن و اطاعت هر چه بیشتر از حضرت حق افزون نمائیم.فضای رمضان، فضای اطاعت کردن، کرامت، تهذیب نفس است و همه کارهای آدمی که در این ماه روزه می‌باشد ثواب دارد و همه کارهای آدمی که در این ماه روزه می‌باشد ثواب دارد چون در حال اطاعت است، انسان در این ماه جلوه‌گر می‌شود، از حداقل خودش می‌گذرد.ماه‌رمضان، ماه عمل است، ماه تفکر و تذکر است، ماه آراسته شدن به فضائل و پیراسته شدن از رذایل است.

فلسفه و حکم روزه

روزه از نظر بهداشت جسم و سلامت بدن و ابعاد دیگر دارای فواید فراوانی است، روزه در سلامت معده و پاکسازی آن از انواع غذاها که موجب انواع بیماری‌ها است اثرات فوق‌العاده‌ای دارد.پیامبر خدا فرمود: معده مرکز و خانه هر دردی است و پرهیز و اجتناب از غذاهای نامناسب و زیادخوری اساس و رأس هر داروی شفابخش است.خداوند روزه را برای آزمایش اخلاص مردم واجب فرموده است که روزه در اخلاص عمل بسیار مؤثر است درست است که آدمی تاب گرسنگی زیاد را ندارد و اسلام هم نخواسته است که انسان خود را در زحمت و تحمل گرسنگی زیاد قرار دهد بلکه در بعضی از روایت رسیده است که ”خدایا از گرسنگی به تو پناه می‌برم.“ در حدیثی طویل از امیرالمؤمنین (ع) از پیامبر خدا (ص) چنین نقل شده که می‌فرماید: ”هیچ مؤمنی نیست که ماه‌رمضان را فقط به حساب خدا روزه بگیرد مگر آنکه خدای تبارک و تعالی هفت خصلت را بر او واجب و لازم گرداند: ۱. هر چه حرام در پیکرش باشد محو و ذوب گرداند ۲. به رحمت خدای عزوجل نزدیک می‌شود ۳. با روزه خویش خطای پدرش حضرت آدم را می‌پوشاند ۴. خداوند لحظات جان کندن را بر وی آسان گرداند. ۵. از گرسنگی و تشنگی روز قیامت در امان خواهد بود ۶. خدای عزوجل از خوراکی‌های لذیذ بهشتی او را نصیب دهد ۷. خدای عزوجل برائت و بیزاری از آتش دوزخ را به او عطا فرماید.خداوند روزه را برای آزمایش اخلاص مردم مقرر و فرض نموده است و کسی که به پیشگاه حضرت حق اخلاص ورزد، تمامی اوصافی که در فلسفه روزه بیان شده است شامل حالش می‌شود و روزه کاملاً با اخلاص روزه‌دار در رابطه است.

ف.یونسی