صمیمیت با مردم

ابوعبیده گوید: من رفیق و همراه امام باقر(ع) بودم، سوار بر مركب كه می شدیم نخست من سوار می شدم بعد او، به هر كس كه می رسید احوالپرسی می كرد و دست می داد و وقتی از مركب پیاده می شد، با …

ابوعبیده گوید: من رفیق و همراه امام باقر(ع) بودم، سوار بر مركب كه می شدیم نخست من سوار می شدم بعد او، به هر كس كه می رسید احوالپرسی می كرد و دست می داد و وقتی از مركب پیاده می شد، با رهگذران سلام و احوالپرسی می كرد و دست می داد.

عرض كردم: مولای من، من از هیچ كس چنین ندیده ام كه با مردم این چنین صمیمی باشد؟

فرمود: مؤمنان وقتی به هم می رسند و با هم مصافحه می كنند تا دست در دست هم دارند، گناهانشان آنگونه می ریزد كه برگهای پاییزی از درخت می ریزد، و خداوند به آنها «نظر می كند» تا از هم جدا گردند.

بحارالانوار، ج ۴۶، ص ۳۰۲