نقد در موسیقی ایران

نقد در موسیقی ایران، عنوان نوشته ای بود که دوست عزیز، شوریده در این سایت نوشتند. نقد یا نقد آگاهانه واژه ای است که نه فقط در مورد موسیقی که در مورد همه هنرها و همچنین تمامی مسائلی …

نقد در موسیقی ایران، عنوان نوشته ای بود که دوست عزیز، شوریده در این سایت نوشتند. نقد یا نقد آگاهانه واژه ای است که نه فقط در مورد موسیقی که در مورد همه هنرها و همچنین تمامی مسائلی که در زندگی با آن مواجه هستیم، به کار می رود. حال چگونه می شود نقدی نوشت که آگاهانه باشد. برای این منظور باید چند مورد را رعایت کرد. نباید نقد از روی غرض و برای زیر سئوال بردن شخص نوشته شود. باید توسط کارشناس موضوع مورد نقد نوشته شود و اگر اشکالاتی از موضوع ذکر می شود باید با نظر کارشناسی و با عنوان کردن دلایل، نقد انجام گیرد. آنچه در موسیقی کشورمان کمتر به چشم می خورد، نقد آگاهانه و منطقی است. اکثر کسانی که خود را به عنوان منتقد موسیقی معرقی می کنند، کارشان جز برجسته کردن عیب های کار دیگران نیست.

هیچ کاری بی عیب نیست، ولی ما نباید فقط عیب ها را ببینیم. مثالی را ذکر می کنم. سال گذشته کتابی به بازار عرضه شد که در آن به نقد کتاب ها و متد های آموزشی برای سه تار پرداخت. هر چه اشکال املایی و دستور زبانی در کتاب ها بود گفته شد و همه آن ها را به حساب نا کارآمد بودن متدها نوشت. مثلا در فلان متد، آقای فلانی در کاست این طور گفته اند ولی در کتاب این گونه نوشته اند. غافل از آنجا که ممکن است مورد گفته شده اشکال در چاپ کتاب باشد و غیره.

از آنجایی که یک منتقد باید ذهن جستجوگری داشته باشد و هر آنچه در مورد کارش رخ می دهد را پی گیری کند، امیدوارم این منتقد گرامی توضیحی در مورد کتابش برای ما بدهد. چرا در این کتاب فقط اشکال گیری کرده و حداقل راه حلی را پیشنهاد نکرده اند؟ آیا نقد یعنی اشکال گیری و آنهم اشکال های عجیب؟ و اینکه این منتقد گرامی و همفکرانش چقدر در زمینه آموزش سه تار کار کرده اند و آیا خودشان متدی ارائه داده اند؟ اگر کسی قرار است از موضوعی ایراد و اشکال بگیرد باید خود در آن کار خبره باشد. ایا این دوستان اینچنین هستند؟ امیدوارم این عزیزان پاسخ من را بدهند. از مسئولین سایت برای درج این مطلب سپاسگزارم.

شهرام نوری