مـشـکـلات مـا مـعـلـولان یـکـی دو تـا نـیـسـت!

خیلی‌ از آنهایی که می‌شناسم و می‌شناسید، تا من و افراد مثل مرا می‌بینند، از مشکلات روزمره زندگی می‌پرسند و می‌خواهند بدانند که بیشتر مشکلاتمان از چه جنسی است و چطور با آنها …

خیلی‌ از آنهایی که می‌شناسم و می‌شناسید، تا من و افراد مثل مرا می‌بینند، از مشکلات روزمره زندگی می‌پرسند و می‌خواهند بدانند که بیشتر مشکلاتمان از چه جنسی است و چطور با آنها کنار می‌آییم...

به نظر من موضوع این است که همه انسان‌ها چه معلول‌ باشند و چه نباشند، در هر حال در زندگی دچار مشکلات عمومی‌ای هستند. مشکلاتی مانند کار، مسکن و درآمد هیچ ربطی به معلولیت ندارد و برای همه است، اما به غیر از این، افراد معلول مشکلات خاصی دارند که فقط به وضعیت جسمی آنها مربوط است. همین موضوع باعث درگیری بیشتر معلولان با مشکلات می‌شود و فرد معلولی که بخواهد از پس آنها برآید، به تلاش بیشتر نیاز دارد.

مشکلاتی که برخی از دوستان من با آنها مواجه شده‌اند، گاهی به حدی بوده که با وجود تمام استعدادها و توانایی‌ها آنها را منزوی و از فعالیت‌های اجتماعی دور کرده‌است. تعداد زیادی از معلولان جسمی حرکتی باوجود داشتن مدارک کارشناسی و کارشناسی ارشد در رشته‌های متفاوت، به دلیل شرایط نامساعد محیطی، بعد از فارغ‌التحصیلی در خانه‌های خود نشسته‌اند.

این مشکل‌ها شامل مسایل بسیار کوچک تا موارد بسیار پیچیده می‌شود، مثلا کسی که مشغول به کار است، هر روز باید مسافت معینی را طی کند تا به محل کار خود برسد و بعد از کار همین راه را برگردد. هر روز همه آدم‌ها همین کار را انجام می‌دهند و آنقدر برایشان عادی است که گاهی حتی به چشمشان هم نمی‌آید ولی همین کار ساده برای ما یک فاجعه است. با کدام وسیله باید به محل کار برویم؟ ما نمی‌توانیم رانندگی کنیم؛ هیچ تاکسی‌ای هم نمی‌تواند ما را سوار کند، تردد با مترو و اتوبوس هم که برایمان امکان‌پذیر نیست، پس چطور باید در محل کار حاضر شویم؟

سازمان بهزیستی برای حمل و نقل معلولان، سرویس‌هایی در اختیار دارد و به صورت قراردادی با آنها کار می‌کند اما تعداد این سرویس‌ها آنقدر کم است که در بهترین شرایط، برای هر فرد فقط ۳ روز در هفته می‌توانند سرویس‌دهی داشته باشند. با این مشکل چه کار باید بکنیم؟ کدام کارفرمایی است که مایل باشد کارمندش فقط ۳ روز در هفته سرکار بیاید؟

اصلا فرض کنیم مشکل ایاب و ذهاب وجود ندارد و همه‌چیز بر وفق مراد است، آیا محیط‌های کاری و اداره‌ها را برای معلولان مناسب‌سازی کرده‌ایم؟

یک فرد معلول برای تردد در محیط کار خود به شرایط خاص نیاز دارد. تعداد طبقات، آسانسورها، عرض راهروها، درهای ورودی، سرویس‌های بهداشتی و...؛ در ساخت چند درصد از محیط‌های کاری، تردد معلولان نیز مدنظر قرار داده شده است؟

فرض کنیم این مشکل را هم حل کردیم! یک فرد معلول با توجه به شرایط خاص خود، چند ساعت در روز می‌تواند روی صندلی چرخدار بنشیند و در طول زمان دچار عارضه‌‌های مختلف نشود؟ آیا برای این مشکل راه‌حل عملی‌ای در نظر گرفته شده است؟

این مشکل فقط مربوط به محیط‌های کاری نیست. ما در بسیاری از محیط‌ها با این مشکل‌ها مواجه هستیم. مشکل‌هایی که چون مسوولان از آنها بی‌اطلاع هستند، همیشه از نظرها دور باقی می‌ماند. وضعیت کدام خیابان‌، پیاده‌رو، نهر آب، پل‌ عابر پیاده، بوستان تفریحی، مرکز خرید، بانک‌، مدرسه و دانشگاه‌؛ برای وضعیت خاص یک معلول جسمی حرکتی که باید روی صندلی چرخدار بنشیند، مناسب است؟

دوستان معلول جسمی حرکتی (CP) با تمام مشکل‌های موجود، در کنار سایر داوطلبان در آزمون کنکور شرکت می‌کنند و پذیرفته هم می‌شوند. بعد با شور و شوق ثبت‌نام می‌کنند اما در دانشگاه هم با همین مشکلات روبرو هستند.