مدیریت شهری به چه قیمت

از جمله مسائل زیست محیطی كه چندین سال است گریبانگیر شهر تهران و ساكنان آن شده است، موضوع آلودگی هوای تهران است و این در حالی است كه دفتر جامع كاهش آلودگی هوای تهران در آستانه …

از جمله مسائل زیست محیطی كه چندین سال است گریبانگیر شهر تهران و ساكنان آن شده است، موضوع آلودگی هوای تهران است و این در حالی است كه دفتر جامع كاهش آلودگی هوای تهران در آستانه تعطیلی است و وظایف این مؤسسه به وزارت كشور منتقل خواهد شد.

دفتر طرح جامع كاهش آلودگی هوای تهران به دلیل آنچه به گفته مجری طرح جامع كاهش آلودگی هوای تهران، «تخصیص نیافتن بودجه لازم برای اجرای طرح» عنوان شد، پس از ۵ سال از ایجاد، در آستانه تعطیلی و انتقال وظایف به وزارت كشور قرار گرفت.

مجری طرح جامع كاهش آلودگی هوای تهران نیز استعفا كرد، این در حالی است كه مسئولان سازمان مدیریت معتقدند كه هیچ مانعی برای اجرای طرح جامع كاهش آلودگی تهران به لحاظ تخصیص بودجه وجود ندارد.

این سؤال به ذهن می رسد كه تمام كشمكش ها برای تقسیم وظایف و تعیین متولی میان شهرداری تهران وشورای شهر تهران و دیگر مسئولان مربوط برای پیدا كردن راه حلی برای این معضل، فقط نوعی تلف كردن وقت بوده است؟ تشكیل مركزی آن هم با این عنوان و تعطیلی آن بعد از مدتی چه معنایی می تواند داشته باشد؟ آیا چیزی به جز هدر رفت سرمایه و هزینه و نیروی انسانی و ضرر به محیط زیست و به خطر انداختن سلامت شهروندان بوده است؟

اگر این مجموعه با هدف خاص كاهش و تعدیل آلودگی هوا تشكیل یافته است، پس باید زیرساخت های مدیریتی مربوطه نیز هماهنگ شده و در این راستا هم عقیده بوده باشند، پس چگونه است كه هنگامی كه پای عمل می رسد، ناگهان این مجموعه های همسو هر یك گرایش خاص خودشان را پیدا می كنند.آیا نباید هر یك در حوزه فعالیت خود، زمینه را برای تسریع روند این هدف آماده كنند. براستی مدیریت شهری ما به كجا می رود؟

مجری طرح جامع كاهش آلودگی هوای تهران در جایی به ایسنا گفته است، سازمان مدیریت در توافقنامه خود خواستار كاهش تعداد كاركنان دفتر طرح جامع كاهش آلودگی هوای تهران از ده به سه نفر شده است.

آیا به راستی حل مشكل آلودگی شهر تهران در حالی كارمندان این مؤسسه بازمی گردد؟ اگر این گونه بود، صحیح تر نبود كه اصلاً مؤسسه ای تشكیل نمی شد! و خود سازمان ها با هم به توافقات جانبی دست پیدا می كردند.

آیا اینها بهانه هایی نیست تا انجام این طرح حیاتی به عقب بیفتد.علت تعلل مدیران مربوط در این باره چیست؟ آیا سلامت و حیات شهروندان تهرانی كه جمعیت قابل توجهی را شامل می شوند، این گونه از سوی مسئولان مورد توجه است؟ هدف از این مقاله جانبداری از عملكرد طیف یا گروه خاصی دراین زمینه نیست.

ولی تنها سؤالی كه در ذهن یك شهروند نقش می بندد جایگاه او در ذهن مسئول و مدیر مربوط در این زمینه است!

مینا حقی مقدم