اهمیت نقش پدر در تربیت کودک

پدری که در سال اول زندگی کودک وقتش را روی کودک سرمایه گذاری نکرده تا تبدیل به یک پدر پرورش دهنده شود,احتمال بیشتری دارد که به نظم به عنوان تنبیه بدنی نگریسته و نا آگاهانه در دام کتک زدن کودک بیفتد تربیت کودک از نخستین ماه های زندگی شروع می شود

پدری که در سال اول زندگی کودک وقتش را روی کودک سرمایه گذاری نکرده تا تبدیل به یک پدر پرورش‌دهنده شود،احتمال بیشتری دارد که به نظم به عنوان تنبیه بدنی نگریسته و نا آگاهانه در دام کتک زدن کودک بیفتد. تربیت کودک از نخستین ماه‌های زندگی شروع می‌شود. تربیت اساسا نوعی از رفتار با کودک و ایجاد فضایی در خانه است که کودک به طور متوازن رشد کند. پایه‌های تربیت، دو رابطه مهم است که روی ماههای اولیه زندگی کودک تکیه دارد؛ تلاش برای شناخت کودک و کمک به او در جهت داشتن یک احساس خوب.

کودکی که احساس خوبی دارد درست عمل می‌کند و تربیت کردن وی آسان‌تر است. پدر اگر در ماههای اولیه وقت زیادی با کودکش بگذارند، نحوه عمل، توانایی‌ها و قابلیت‌هایش را می‌شناسد، به شخصیت او پی می‌برد و در مورد رفتار عادی وی اطلاعاتی به دست می‌آورد. با درک رفتار عادی کودک در ماههای اول می‌توان هنگامی که بزرگتر شد و شروع به راه رفتن کرد، رفتارهای غیرعادی‌اش را بهتر تشخیص داد.بنابراین با صرف وقت زیاد با کودک در سال اول عمرش انتظارات واقع‌گرایانه‌ای از رفتار عادی به دست می‌آورید و تبدیل به فردی می‌شوید که با دقت و اشتیاق او را زیر نظر دارد. با شناخت کودکتان، در آینده تربیت‌کننده موثرتری خواهید بود. برای اینکه پدر تربیت‌کننده موثری باشد، باید ابتدا پرورش‌دهنده کودک باشد. سالها پیش گروهی از متخصصین با گروهی از نوجوانان مصاحبه کرده و از آنها پرسیدند وجود چه خصایصی باعث می‌شود پدر تربیت کننده موثری باشد. این نوجوانان گفتند که پدران آنها به شکلی منطقی و منصفانه برای آنها محدودیت هایی قائل شده و در نگهداری و مراقبت از آنها به شکلی عاطفی عمل کرده‌اند.خصوصیت دوم مربوط به این موضوع است که چرا شروع تربیت در اوان کودکی است.

با مراقبت زیاد از کودک، واکنش در برابرگریه‌هایش و به طور خلاصه گذراندن وقت زیادی با کودکتان به پدری پرورش‌دهنده تبدیل می‌شوید. هر چه بیشتر در مراقبت از کودک نقش داشته باشید کودک اعتماد بیشتری به شما می‌کند. اعتماد اساس تربیت است. در پاسخ به این سوال که به عنوان تربیت کننده چه انتظاری دارندپدران اغلب پاسخ می‌دهند می‌خواهم فرد قدرتمند خانه باشم.قدرت بر پایه اعتماد استوار است. برای این که کودک به شما به عنوان فرد مسلط احترام بگذارد، باید در درجه اول به شما اعتماد کند این جاست که پدری که از همان ابتدا رسیدگی به امور کودکش را به عهده داشته است نتیجه کارش را می‌بیند. وقتی کودک به شما اعتماد کرد، احساس درونی شناخت آنچه صحیح است در او رشد کرده و اساس رفتاری او را شکل می‌دهد.کودکی که در درون خود آنچه را درست است احساس می‌کند و می‌پذیرد، در خارج هم عملکرد درستی دارد. رفتار خارجی کودک آینه احساسی درونی اوست. وقتی کودک به شما اعتماد کرد، به شما به عنوان فرد دارای قدرت و اختیار، احترام بیشتری خواهد گذاشت، در ذهن خودتان تصور کنید که در صورت امکان ویژگی‌های شخصیتی خویش را از نظر قدرت چگونه ارزیابی می‌کنید؟ کسانی که به آنها اعتماد می‌گذارید و اعتماد دارید، کسانی هستند که برایشان به عنوان شخصیتی قدرتمند و دارای اختیار ارزش قائلید. ایجاد احساس اعتماد میان پدر و فرزند در سال اول زندگی، آغاز تربیت است.

برای مثال، یک تعامل ساده میان پدر و کودک، زمانی است که کودک گریه می‌کند و پدر فورا نسبت به گریه او واکنش نشان می‌دهد و بغلش می‌گیرد و اسباب راحتی وی را فراهم می‌کند. این ممکن است اولین اقدام تربیتی شما باشد. کودک می‌آموزد که در خانه‌ای است که پدر نسبت به نیازهایش حساس است. در مورد پدری که در امر تربیت کودک راه افراط را در پیش گرفته و در حدود دو سالگی به ناظم سختگیری مبدل می‌شود چه می‌توان گفت؟ چنین پدری در سال اول دخالتی در کار کودک نمی‌کند، زیرا فکر می‌کند که نگهداری از کودک وظیفه مادر است. زمانی که اختلاف میان خواسته‌های مادر و کودک آغاز شد باید کار خود را شروع کند.

این پدر به دلایل زیادی نمی‌تواند تربیت‌کننده موثری باشد؛ زیرا بین پدر و کودک رابطه‌ای اعتمادآمیز به وجود نیامده و اساس عملکرد کودک بر بی‌اعتمادی است. ممکن است احساس درونی کودک به جای مطلوب بودن، اضطراب باشد.کودکی که در درون خود احساس خوبی نداشته باشد، عملکرد بیرونی‌اش هم خوب نخواهد بود. پدری که در سال اول زندگی کودک نسبت به نیازهای او پاسخ‌های پرورشی نداده و دربرآوردن نیازهای کودک کوتاهی کرده باشد، خطر داشتن کودکی را که مبنای عملکردش خشم باشد تقویت می‌کند. تربیت کودکان خشمگین مشکل‌ترین نوع تربیت است. کودکی که دارای روابط اعتمادآمیز با پدرش نیست پدرش را به عنوان شخصیت مورد اعتماد تلقی نمی‌کند.

پدری که در سال اول زندگی کودک وقتش را روی کودک سرمایه گذاری نکرده تا تبدیل به یک پدر پرورش‌دهنده شود، احتمال بیشتری دارد که به نظم به عنوان تنبیه بدنی نگریسته و ناآگاهانه در دام کتک زدن کودک بیفتد. این پدر واقعا اعتقاد دارد که کار درستی انجام می‌دهد، زیرا نظم را با تنبیه برابر می‌داند. او شروع به کنترل رفتار کودک از طریق کتک زدن می‌کند. متاسفانه تنبیه کودک به ندرت نتیجه‌بخش است و بدتر از همه سدی میان پدر و کودک به وجود می‌آورد. این نوع عملکرد به ندرت روابط تربیتی خوبی میان پدر و کودک ایجاد می‌کند. در نتیجه تبدیل شدن به پدری پرورش‌دهنده و درگیردر مراقبت از کودک در سال اول زندگی او، زیربنای خوبی برای تربیت در سایر مراحل رشد کودک به وجود می‌آورد. این کار به کودک می‌آموزد تا به پدرش به عنوان شخصی قدرتمند و مورد اعتماد احترام بگذارد.