سهم من از چهار چرخه پدر

۱۵۸ م ۱۶ این شماره عابر بانک کسی نیست. شماره کارت ملی من هم نیست. این شماره پلاک سرویس مدرسه توست، همان وسیله‌ای که هر صبح تو را از خانه به مدرسه می‌رساند تا خانم معلم در گوشت زمزمه کند که علم از ثروت بهتر است.

۱۵۸ م ۱۶ این شماره عابر بانک کسی نیست. شماره کارت ملی من هم نیست. این شماره پلاک سرویس مدرسه توست، همان وسیله‌ای که هر صبح تو را از خانه به مدرسه می‌رساند تا خانم معلم در گوشت زمزمه کند که علم از ثروت بهتر است.

۱۵۸ م ۱۶ شماره چهارچرخه ای است که از چاردیواری خانه تا مدرسه تو را می رساند با فرمان داری مردی که هفت پشتش به آفتاب می رسد، هنوز گردبادهای بومی در رگ هایش می وزد و هنوز رموز رنگ های سرد و گرم جامه هایش را نمی داند، چون فکر می کند تا خدا به جامعه بدهکار است.

۱۵۸ م ۱۶ این شماره چهارچرخه ای است که در پیچ و تاب زندگی هرگز رنگ پنچری به خود ندیده و با انرژی پدرانه ای که پایانی بر آن متصور نیست و در بازارهای محاسبه و معاش بین المللی حرف اول را می زند، به حرکت درمی آید و برای تو هرگز از رفتن باز نمی ماند.

این چهارچرخه هرگز پشت به آفتاب نرفته و هرگز قدمی از سایه اش عقب نمانده است. این چهارچرخه می تواند چهارستون یک چهاردیواری را به آسمان برساند و شرمندگی یک پدر را به تاریخ سنجاق کند. تو با نگاهی که در افق یله مانده است، با دست هایی که تازه از دفتر مشق و تخته سیاهی که این روزها رو به سفیدی می زند، بازگشته چون عروس خاقان چین، چون پریان پرده نشینی که به بازار آمده اند محکم و استوار، سوار بر ارابه علم می روی تا جمله : «چشم خانم معلم»، بدون این که بدانی هیچ چشمی از این ​چشم خانم معلم گفتن ها​ روشن نمی شود.

بدون این که بدانی «این روزها شرایط آب و هوا بد است»، بدون این که بدانی شانه های پدرت زیر کدام باران خم شده است، بدون این که بدانی فردا آفتاب از کدام قله طلوع می کند و در دامان کدام آسمان رخ می شوید، می روی که به همه، به من، به پدرت، به خودت و به تاریخ ثابت کنی که علم از ثروت بهتر است.

اما من که از هفت بند قبیله ام که بر رنج باف ایشان ریش سفید کرده اند، ناله برمی خیزد، می دانم درد، درد است، خواه از ندانی باشد خواه از نداری.

اما من بیشتر دوست داشتم تو را نه این گونه مصمم که خندان و لی لی کنان در کوچه هایی که به مدرسه می رسد، می دیدم.

علی بارانی