تاریخچه خروج خوراک از خانه

کمتر از ۶۰ سال پیش در همین تهران، خوردن غذا در معدود رستوران‌های شهر وجهه خوبی نداشت.

کمتر از ۶۰ سال پیش در همین تهران، خوردن غذا در معدود رستوران‌های شهر وجهه خوبی نداشت. اگر کسی نهار یا شامش را در یکی از این رستوران‌ها می‌خورد با این اتهام روبه‌رو می‌شد که حتما فلانی در خانه‌اش سفره و غذای خوب و لابد سر و همسری مناسب ندارد که مجبور است بیرون غذا بخورد.

چرخ روزگار در این سال‌ها اما آنقدر چرخید که حالا کمتر از ۷ سال مانده به پایان سده ۱۳۰۰ کمتر کسی در این شهر پیدا می‌شود که مجال نشستن سر سفره نهار در خانه و خوردن غذا در کنار اعضای خانواده نصیبش شود. زندگی شبه مدرن و شهری شده امروزی آنقدر مجال و وقت کم می‌آورد که آرام آرام دارد غذای خانگی را به رویایی دور و گمشده بدل می‌کند.

همه آنقدر مشغول و گرفتار کار شده‌اند که حضورشان در خانه و نشستن پای سفره و غذای خانگی اگر رمق و حوصله‌ای باشد تنها به معدود مواردی در روزهای تعطیل یا شام شب خلاصه می‌شود. از آن سو در خیابان‌های شهر نیز برای پاسخ به این نیاز زندگی در کلان شهری بزرگ، موجب شده است چندین هزار رستوران، ساندویچی، فست فود، چلوکبابی و جگرکی راه بیفتد. بر اساس آمارهایی که مسوولان اتحادیه‌های رستوران داران، اغذیه فروشان و چلوکبابی‌های پایتخت می‌گویند امروز در این شهر دست کم ۳ هزار محل کسب از این نوع صنوف در حال فعالیت است. به گونه‌ای که سیدعلی اصغر میر ابراهیمی رییس اتحادیه دارندگان رستوران تهران می‌گوید روزانه دست کم ۲۵ درصد از مردم تهران غذای خود را فقط از رستوران‌ها تهیه می‌کنند.

غذای بیرون و ساندویچ اگرچه حالا مثل همه جای دنیا به یکی از بخش‌های جدانشدنی زندگی شهرنشینان ایرانی از تهران تا کوچک‌ترین شهرهای کشور بدل شده، اما این پدیده هم مانند همه دیگر پدیده‌های مدرن محصولی وارداتی و تولید کشورهای غربی است. رستوران‌ها و ساندویچی‌ها آمده‌اند تا نبود وقت و حوصله برای آماده کردن غذای خانگی را جبران کنند.