از همون کارت ها!

پسری نوجوان حدود ۱۲-۱۳ ساله درحالی که قابلمه ی کوچک و رنگ و رو رفته ی غذا رو در دست داشت، روبه روی بانک ایستاده بود و عاشقانه! به گوشه ای از بانک خیره شده بود و حسرت کارتی رو می خورد …

پسری نوجوان حدود ۱۲-۱۳ ساله درحالی که قابلمه ی کوچک و رنگ و رو رفته ی غذا رو در دست داشت، روبه روی بانک ایستاده بود و عاشقانه! به گوشه ای از بانک خیره شده بود و حسرت کارتی رو می خورد که دست عباس پسر صاحب خانه شون بود. واااای ی ی خدایا! چقدر دلش از اون کارت های با کلاس می خواست، از همون هایی که آقاجون می گفت: باباجون! اینا برای از ما بهترونه!

حمید، راستی اسم پسر نوجوان حدود ۱۲-۱۳ ساله ی قصه ی ما حمید بود... کجا بودیم؟ آهان! حمید همیشه دلش می خواست جزء از ما بهتران باشه! آخه از ما بهتران همیشه وضع مالی و زندگی بهتری نسبت به حمید و خانواده اش داشتند، صاحب خانه از ما بهتران بود، مالک تعمیرگاه پدر، صاحب کار مادر، خواستگار پولدار حمیده و... همه و همه جزو از ما بهتران بودند، از ما بهترانی که حمید همیشه دوست داشت مثل اونها زندگی کنه، هرچند که همه می گفتند پول خوشبختی نمیاره (و راست هم می گفتند) اما حمید می خواست اینقدر پول دار بشه که دیگه مجبور نباشه دست های پینه بسته مادر و چشم های بی رمق پدر از فرط کار رو ببینه.

حمید در این فکرها بود که ناگهان یاد پدرش افتاد که منتظر ناهار بود، به همین دلیل نگاه مشتاقانه اش را از دستگاه کنار بانک دزدید و به طرف تعمیرگاه کوچک و اجاره ای پدر رفت...

¤¤¤¤

تولد حمید بود، ۱۶ تیر.

همه خوشحال بودند مخصوصا حمید، چون پدر به او قول یک هدیه مخصوص و عالی رو داده بود، البته هم از طرف مادر و هم از طرف پدر!

حمیده کیک شکلاتی که خودش پخته بود را به اتاق آورد و روی میز و روبه روی حمید گذاشت و بعدهم باز شدن کادوها و خواندن تولدت مبارک و... و بالاخره کادوی پدر و مادرش، پدر با مکث فراوان (برای ایجاد هیجان!) از جیب کت سرمه ای رنگ پریده اش، یک بسته ی کوچک را که با سلیقه ی فراوان کادو شده بود در آورد و به حمید داد، چشم های پدر برق می زد. حمید با اشتیاق بسته را باز کرد و... بله یک کارت هدیه بود، از همون کارت باکلاس ها، از همون هایی که از ما بهتران هم داشتند! و حالا چشم های سیاه حمید بود که برق می زد. دیگه فرقی نمی کرد که چقدر موجودی داشت. همین قدر که از همون کارت هاست کافی بود.

«حمید، حمی ی ی د، پاشو داداشی، مهمان ها اومدنا، پاشو از ظهر تا حالا خوابیدی، شب خوابت نمی بره ها! از ما گفتن...»

فاطمه شهریور (باران)