دوحه, خاطره یا اندرز

بازی های آسیایی «دوحه» به پایان رسید و در گوشه ای از بایگانی ذهن دوستداران ورزش قرار گرفت حالا دیگر حرف زدن از آن مسابقات, فقط بیان خاطرات است, خاطراتی كه تلخ یا شیرین, خاطره ای بیش نیست, مگر اینكه آنچه را در قطر گذشت تبدیل به درس كنیم و برای موفقیت در المپیك پكن و بازی های آسیایی آینده سرمشق خود قرار دهیم

بازی های آسیایی «دوحه» به پایان رسید و در گوشه ای از بایگانی ذهن دوستداران ورزش قرار گرفت. حالا دیگر حرف زدن از آن مسابقات، فقط بیان خاطرات است، خاطراتی كه تلخ یا شیرین، خاطره ای بیش نیست، مگر اینكه آنچه را در قطر گذشت تبدیل به درس كنیم و برای موفقیت در المپیك پكن و بازی های آسیایی آینده سرمشق خود قرار دهیم.

دوحه ۲۰۰۶ درس های فراوانی برای ورزش ما داشت كه بسیاری از نكاتی را كه طی ماه های اخیر گوشزد كرده بودیم به اثبات رساند. در بازی های آسیایی مشخص شد كه اگر روی ورزش های انفرادی سرمایه گذاری بیشتری كنیم و به جای بهادادن بیش از اندازه به رشته هایی نظیر فوتبال كه به تنهایی بودجه ای برابر كل رشته های دیگر را می بلعد،( در بهترین شرایط، رسیدن به جام جهانی تمامی آمال و آرزوی آن است) عدالت را در تقسیم امكانات بین رشته های مختلف لحاظ كنیم بهتر نتیجه می گیریم. همه می دانیم كه فوتبال ایران طبق قاعده، توان قهرمانی در جهان را ندارد ولی آنقدر هزینه آن می كنیم كه اگر خرج رشته های انفرادی شود شانس كسب طلای جهان را پیدا می كنند.

امروز دنیا، ورزش ایران را با نام «رضازاده» می شناسد اما او فوتبالیست نیست. چرا نمی خواهیم قبول كنیم پیدا كردن استعدادها و پرورش آنها در ورزش های انفرادی، با امكانات كشور سازگاری بیشتری دارد؟شنا،تیراندازی، قایقرانی ودوومیدانی، نیز پتانسیل آن را دارند كه همچون كشتی و ورزش های رزمی برای كشور افتخارآفرینی كنند، پس چرا نباید آنها را جدی بگیریم؟

اگر دراین رشته ها ازمربیان كارآمد خارجی استفاده شود و از امكانات موجود هم به درستی بهره بگیریم، مطمئناً هم در آسیا و هم در سطح جهان حرف های زیادی برای گفتن خواهیم داشت. فقط باید بپذیریم كه در ورزش باید حرفه ای و بین المللی فكر كرد و در ورزش حرفه ای نیز ملاك ارزش گذاری مدال است(!) و باتوجه به آنچه در «دوحه» دیدیم قابلیت كسب مدال ما در رشته های انفرادی بسیار بالاتر از رشته های گروهی است، پس منطق حكم می كند در جاهایی كه شانس بیشتری داریم سرمایه گذاری بیشتری هم بكنیم.

البته نگارنده نیز اعتقاد دارد كه با توجه به اقبال عامه نسبت به رشته های گروهی به ویژه فوتبال، نمی توانیم نسبت به آنها بی تفاوت باشیم و توصیه هم نمی كنیم بودجه ای كه به رشته ای نظیر فوتبال اختصاص داده می شود مساوی با مثلاً فدراسیون دوچرخه سواری یا شنا باشد، ولی اگر می خواهیم در بازی های آسیایی و المپیك سرود جمهوری اسلامی را بیش از پیش بشنویم چاره ای نداریم جز سرمایه گذاری مناسب تر در چنین رشته هایی!

البته وظیفه رسانه ها را نیز نباید فراموش كرد. رسانه ها به ویژه صدا و سیما اگر به دنبال كسب افتخارات بین المللی برای ورزش ایران هستند باید ذائقه ذهنی مردم را با لذت از تماشای رشته های مدال آور نیز آشنا كنند تا زمینه پرداختن به آنها بیشتر شود.در این زمینه حرف برای گفتن زیاد و حوصله ستون یادداشت اندك است، تنها امیدوارم دست اندركاران ورزش ایران در همین حد، پیشنهادات را جدی بگیرند و در سیاستگذاری كلان - با نظر كارشناسان - آنها را مورد بررسی قرار دهند!

سید مهدی میری