حمل و نقل

جابه‌جا کردن نیازهای خوراکی و پوشاکی و دیگر مسائل زیستی در شب و روز به‌صورتی با حمل و نقل در ارتباط است. این حمل ونقل خواه با هواپیماهای تیز پرواز، یا ترن‌های تندرو که با مسافر …

جابه‌جا کردن نیازهای خوراکی و پوشاکی و دیگر مسائل زیستی در شب و روز به‌صورتی با حمل و نقل در ارتباط است. این حمل ونقل خواه با هواپیماهای تیز پرواز، یا ترن‌های تندرو که با مسافر و پست، مواد غذائی، تولیدات صنعتی، و محصولات معدنی صورت می‌گیرد یا به وسیله، اتومبیل، اتوبوس، کامیون، که در خیابان‌ها و شاهراه‌ها دیده می‌شود. علاوه بر این از کشتی‌ها در رودخانه‌ها و دریاها در حمل‌ و نقل سود می‌جوید.

حمل و نقل از دو هزار سال پیش رو به توسعه نهاد. در ۱۸۰۰ میلادی اگر کسی می‌خواست با کشتی از لندن به نیویورک برود یک ماه طول می‌کشید. امروزه می‌تواند این فاصله را با خطوط هوائی با هواپیماهای جت چند ساعته بپیماید.

حمل و نقل جدید رفت و آمد و مسافرت را امکان‌پذیر و آسان و آسوده نموده است.

حمل و نقل

برخی پنداشته‌اند که کهن‌ترین جانور بارکش زن بوده، زیرا مرد می‌باید دست‌هایش را آزاد نگاه می‌داشت تا بتواند خانوادهٔ خود را محافظت کند، اما چون بشر باهلی کردن جانوران گوناگون از جمله جانوران بارکش توفیق یافت، توانست با وسایل زندگی خود به کوچ‌های دور و دراز دست بزند.

با پیدایش داد و ستد و رواج و رونق کشاورزی اهلی کردن جانوران بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت و از این هنگام بود که کوچ‌ها و سفرهای دور و دراز صورت می‌گرفت. درچندین هزار سال پیش، آدمیان نخستین دریافتند که اگر باری را به چوبی بیاویزند و هر یک سر آن را بگیرند بی شاز یک نفر می‌توانند بار ببرند.

ظاهراً یکی از نخستین جانورانی که در بارکشی مورد استفاده قرار گرفت الاغ بود که جانور بومی شمالی شرقی بود. اسب پیش از اختراع ژرخ بیشتر وسیلهٔ حمل و نقل برای جنگجویان بود. اما پس از پیدایش چرخ ارابه و گردونه‌های دیگر را می‌کشید.

آدمی پیش از اختراع چرخ (در شمال اروپا) سورتمه را ساخت که در زمستان می‌توانست آن را روی برف بکشد. در هوای گرمتر روی علف یا حتی روی زمین صاف سر داد اما چون غلطک به آن افزوده شد سورتمه برای بارکشی مورد استفادهٔ بیشتر قرار گرفت.

حمل و نقل در طول زمان

۱) بالا در مرحله اول از نیروی بدنی و عضلانی آدمی در حمل و نقل استفاده می‌شد ردیف دوم: حمل و نقل به وسیله نیروی عضلانی و بدنی صورت می‌گرفت. ردیف سوم استفاده از نیروی باد نیروی جاذبه از جمله فشار به جلو در مرحله چهارم توسعه و تکامل چرخ در حمل و نقل مورد استفاده قرار گرفت.

مهارت‌های جدید، نیروهای جدید، پیشرفت‌های نوین در عصر حجر جدید آدمی از نیروی جانوران و شخم‌زنی و کشیدن گاری‌ها استفاده می‌کرد و از نیروی باد در راندن کلک و قایق استفاده می‌کرد، همچنین در ترقی و گسترش ریسندگی، بافندگی و کوزه‌گری کوشید و در این روزگاران بود که در آبیاری و اندازه‌گیری زمان مهارت یافت.

ضبط و یادداشت ستون سمت چپ با گره‌زنی ریسمان‌ها، کنده‌کاری روی چوب به‌منظور یادداشت کردن نوشتن با غلط هر گلیف کنده‌کاری روی لوح. ستون وسط نمونه‌ای از علائم نگارش اسکاندیناوی، پیام سرخپوستی به وسیله گردن‌بند، حط تصویرنگاری چینی ستون سمت راست خط فنیقی، بحری کهن، یونانی و الفبای رومی.

حمل و نقل

حمل بارهای کوچک از وسیله‌ای بنام تراویس Travios استفاده می‌شد، این وسیله معمولاً به‌وسیله سگ‌ها روی زمین کشیده می‌شد. در مناطق قطبی تراویس روی برف اسکی می‌کرد که امروزه به‌شکل مدرن و بنام برف پیما Snowmobile مورد استفاده قرار دارد.

گاری چهار چرخ را می‌توان اولین وسیله حمل بارهای سنگین دانست که معمولاً به‌وسیله گاوهای نر کشیده می‌شد. حدود ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد، الاغ یا حیوانی شبیه به آن بنام اوناگوس Onagers اهلی شده و برای کشیدن گاری‌ها مورد استفاده قرار گرفت.

هر چرخ گاری از یک صفحه شامل سه مستطیل چوبی به هم پیوسته تشکیل می‌شد. گوشه‌های این مستطیل‌‌های چوبی را پخ می‌کردند تا شکل دایره را پیدا کند. وقتی سه مستطیل چوبی را به هم متصل می‌ساختند به شکل دایره کامل در نمی‌آمد، به این لحاظ چرخ‌های گاری‌های اولیه در حین حرکت با زمین به بدنه گاری ضربه وارد می‌کردند. در نتیجه گاری صدمه خورده و طی کردن راه طولانی با آن امکان‌پذیر نبود.

استفاده از وسائط نقلیه تک محور مثل فرغون چینی تا سنین میانی معمول نبود. ابتدا در خاور میانه برای تشییع جنازه از ارابه استفاده می‌کردند. حدود ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در بین‌النهرین ارابه‌هائی لشکریان را به میدان نبرد حمل می‌کردند.

در همان حال جهت حمل و نقل مسافرین، حبوبات و محصولات از ارابه‌ها استفاده می‌شد. گرچه این وسائل نقلیه چرخدار تا زمان تکامل چرخ با سورتمه و حیوانات قابل رقابت نبود.

بین سال‌های ۱۵۰۰ و ۲۰۰۰ پیش از میلاد، اولین چرخ‌های پره‌دار به‌وجود آمدند. این چرخ‌ها از یک قسمت توپی یا وسطی، یک حلقه درون و پره تشکیل می‌شد. سه قسمت چرخ‌های پره‌دار به‌طور جداگانه ساخته شده و حرکتی به مراتب نرم‌تر و سریع‌تر از چرخ‌های مثلثی داشتند. به‌طوری که به اندازه کافی برای کشیده شدن توسط اسب‌ها سبک بودند.

حدود ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد اسب‌ها برای سواری اهلی و تربیت شدند. اما، قادر به کشیدن بارهای سنگین نبودند. علت آن این بود که، یراق مناسب هنوز اختراع نشده بود و آنهائی‌که مورد استفاده بود راه تنفس اسب‌ها را سد می‌کرد. اگر اسب قرار بود یک بار سنگین را بکشد یراق گلوی اسب را فشار می‌داد. طراحی و ساخت یراق‌آلات مناسب ارابه‌های اسبی را به سریع‌ترین وسایل حمل و نقل دوره باستان تبدیل کرد.

حدود ۱۴۰۰ سال قبل از میلاد یونانیان قدرت مطلقه منطقه بین‌النهرین شدند. آنها تجارت دریائی را که توسط فنیقی‌ها آغاز شده بود گسترش دادند. یونانیان همچنان پیشتازان ساخت کشتی‌های بادبانی دودکله بودند. این کشتی‌ها فواصل بین قاره‌ای را به سرعت طی کرده و زیتون و شراب را به سواحل مدیترانه می‌رساندند و با حبوبات و گندم عوض کرده و باز می‌گشتند. حمل این محصولات در خشکی هنوز با کندی زیانباری همراه بود که اغلب این کندی موجبات فساد و خرابی کالاها را فراهم می‌کرد.

تا سال ۲۰۰ میلادی، با حدود ۸۰۰۰۰ کیلومتر جاده‌های مفروش، شهر روم را تقریباً به تمام نقاط امپراتوری متصل می‌کرد. در طول سال‌های ۴۰۰ میلادی قبایل ژرمن بیشتر قلمرو رومی‌ها را در اروپای غربی فتح کردند و اکثر جاده‌های رومی در قرن‌های بعدی از بین رفت.

قرون وسطی که بین سال‌های ۴۰۰ و ۱۵۰۰ میلادی می‌باشد، پیشرفت قابل ملاحظه‌ای را در حمل و نقل زمینی و دریائی شاهد بود. این پیشرفت‌ها اساساً نتیجه اختراع سه چیز بود. دهنه اسب‌ها، نعل آهنی اسب و یوغ، که دانشمندان از مخترع و تاریخ دقیق وقوع این اختراعات بی‌خبرند ولی هر سه آنها حوالی ۱۰۰۰ بعد از میلاد در اروپا اختراع شده‌اند.

تجارت ماوراء بحار، کار اروپائیان و کشف قاره‌های جدید دلیل توسعه‌های بعدی در حیطه‌های حمل و نقل دریائی بود. بعد مسافت مدت‌ها تفکر انسان را به سمت سرعت بخشیدن به سفرهای دریائی و همچنین جهت‌یابی در دریا سوق داده بود. تا حدود سال‌های ۱۸۰۰ حمل و نقل زمینی در حد ارابه‌های مسقف و گاری‌های چهار چرخ بود. بارهای حجیم و بزرگ در بنادر به بارهای کوچک تبدیل شده و توسط گاری‌ها و ارابه‌ها به سایر نقاط خشکی حمل می‌شد.

کالسکه‌های فرانسوی تقریباً سریعترین و راحت‌ترین وسیله حمل مسافر به شمار می‌رفت. در سال ۱۸۲۵ میلادی اولین خط آهن در انگلستان مورد بهره‌برداری قرار گرفت. بعد از آن راه‌آهن به سرعت در تمام اروپا توسعه یافت و میزان حجم مسافر و بار جابه‌جا شده را بالا برد. این بالا بردن میزان حمل بار و مسافر که کاهش زمان مسافرت را هم در کنار داشت، هزینه سفر را پائین آورد و امکان مسافرت‌های زیادتری را فراهم ساخت. مخترعین آلمانی اولین موتورهای بنزینی را اختراع و آن را روی دوچرخه‌ای نصب کردند که خود آن بین سال‌های ۱۸۰۰ تا ۱۸۱۰ در اروپا تکمیل شده بود. کامیون‌ها و اتوبوس‌های بنزینی در سال‌های ۱۸۹۰ در آلمان ساخته شد. و این در حالی بود که رودولف دیزل در حال ساخت و اختراع خود بود که بعدها نام وی با موتور دیزل معروف گردید.

در سال ۱۹۰۳ دو نفر سازنده دوچرخه بنام‌های اورویل و ویلبررایت موتور بنزینی راروی یک وسیله پرنده کوچک قرار دادند. هواپیمای برادران رایت اولین وسیله‌ای بود که، با موفقیت انسان را به آسمان برد. امروزه در تمامی جهان همه گونه‌های حمل و نقل انجام می‌شود. هرچند فضاپیماها و زیردریایی‌ها و قطارها سریع و خودروهای پیشرفته ساخته شده‌اند اما تمامی گونه‌های آن، حتی حمل با روش سورتمه ـ گاری ـ فرعون هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرند.

رویدادهای مهم در حمل نقل

۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح: انسان‌ها استفاده از اسب و گاو را به‌عنوان حیوانات بارکش آغاز نمودند.

۳۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح: مردم بین‌النهرین اولین وسیله چرخدار را ساختند،

۳۲۰۰ سال قبل از میلاد مسیح: مصری‌ها اولین کشتی‌ها را ساخته و مسافرت دریائی را بینان نهادند،

۳۰۰ تا ۵۰۰ سال بعد از میلاد: رومی‌ها اولین راه‌های ارتباطی و جاده‌های مفروش را ساختند،

۸۰۰ میلادی: یوغ و یراق اسب‌ها در اروپا پدیدار شد،

۱۱۰۰ میلادی: گاری‌سازهای اروپا اولین گاری فنردار تحت عنوان دلیجان را ساختند،

۱۴۹۰ میلادی: اولین خط کالسکه مسافری در پاریس افتتاح شد،

۱۷۰۰ میلادی: مخترعین انگلیسی موتور بخار را تکمیل کردند،

۱۸۰۷ میلادی: اولین خط تجارت کشتیرانی در آمریکا شروع به کار کرد،

۱۸۲۵ میلادی: اولین خط آهن با نیروی بخار در انگلستان شروع به کار کرد،

۱۸۸۰ میلادی: مخترعین آلمانی موتور بنزینی را اختراع کردند و آن را روی دوچرخه مورد استفاده قرار دادند،

۱۸۹۰ میلادی: مهندسین فرانسوی اولین وسیله نقلیه با موتور بنزینی را با بدنه‌ای به شکل اتومبیل ساختند،

۱۹۰۳ میلادی: یک هواپیما با موتور بنزینی توسط برادران رایت ساخته شد،

۱۹۲۰ میلادی: اتومبیل، مهمترین وسیله حمل و نقل مسافری در آمریکا شناخته شد،

۱۹۵۰ میلادی: اولین خطوط هوائی بارزگانی با موتور جت آغاز به کار نمودند،

۱۹۷۰ میلادی: با کاهش ذخائر نفتی در تمام دنیا کمبود در حمل و نقل با مواد سوختی را در آمریکا و سایر کشورها را به دنبال داشت.

۱۹۷۶ میلادی: اولین هواپیمای مسافری مافوق صورت بنام کنکورد سرویس خود را از آمریکا به اروپا آغاز کرد.

تاریخچه راه‌آهن

در گذشت دور، جهت تسهیل در حمل و نقل، انسان به اختراع چرخ نائل شد استفاده از راه‌های مالرور، که ارابه‌ها عمدتاً از آن عبور می‌کردند، موقع بارندگی با مشکل مواجه بود. در این هنگام بشر از سنگ‌هائی که معمولاً به شکل ناودانی بودند برای عبور چرخ‌ها استفاده می‌کردند، و این را می‌توان نطفه راه‌آهن دانست.

در حدود چهارصد سال قبل، در معادن ذغال‌سنگ هارز Harz واقع در کشور آلمان، با استفاده از تیرهای چوبی راهی به شکل ریل درست کردند که، حرکت ارابه‌های حامل مواد معدنی را ساده‌‌تر می‌کرد. پس از چندی به جهت جلوگیری از فرسودگی سریع، ریل‌های چوبی را با ورقی از آهن پوشانده، و به منظور عدم خروج چرخ‌ها روی ریل، لبه‌هائی روی آن تعبیه نمودند. با ساخت فولاد، ریل‌های آهنی به ریل‌های فولادی تبدیل شد و اولین خط آهن که با اسب کار می‌کرد در سال ۱۸۰۴ میلادی در انگلستان شروع به کار نمود. در سال ۱۷۸۴ جیمزوات واگن بخاری را اختراع نمود و اولین قطار با لکوموتیو بخاری در دنیا به حرکت درآمد. در سال ۱۸۲۵ میلادی بین شهر استاکتون و دارلینگتون انگلستان راه‌آهنی به طول ۴۹ کیلومتر ساخته شده بود که قطار با لکوموتیو ساخت کارخانه جورج استیفنسن روی آن حرکت می‌کرد.

در سال ۱۸۳۲ میلادی اسیفنسن برای بستن ریل به تراورس Teravers میخ سرکج را اختراع نمود. از این تاریخ عملاً عصر راه‌آهن شروع شد. کشورهای آمریکای شمالی، فرانسه، اتریش، روسیه، بلژیک، ایتالیا، دانمارک، سوئد و هندوستان با استفاده از لکوموتیو بخاری راه‌آهن ایجاد کردند.

برخی معتقدند که، اولین شبکه راه‌آهن جهان در سال ۱۸۲۸ میلادی در آمریکا افتتاح گردیده است. در سال ۱۸۸۲ موتور رودولف دیزل مورد آزمایش قرار گرفت و نتیجه جایگزینی موتور دیزل با موتور بخار را بدنبال داشت.

بعد ازین تاریخ نیروی محرک هر قطار مدرنی عموماً با دیزل است یا برقی. هرچند نبایستی از یاد برود که هنوز هم تعداد چشمگیری لکوموتیو بخار مشغول کار هستند و نیز برخی از قطارها با نیروی موتورهای بنزینی، کابل ـ بادبان و یا حتی قدرت عضلانی اسب‌ها به حرکت در می‌آیند.

از سال ۱۸۰۰ میلادی نیوری بخار به مدت یک سده بر روی ریل‌ها حکومت می‌کرد، تا اینکه نخستین رقیب جدی نیروی بخار یعنی سیستم جوی، در اوایل دوره ویکتوریا به‌وجود آمد. این سیستم به این صورت کار می‌کرد که، تلمبه خانه‌های کنار خط‌آهن، لوله‌هائی در امتداد محور ریل‌ها از هوا تخلیه می‌کردند. پیستون‌هائی که درون این لوله قرار داشتند از طریق بازوهائی که از یک مجرای طولی می‌گذشت به ارابه قطار وصل شده و بدین ترتیب قطار تحت تأثیر فشار هوا به جلو کشیده می‌شد. مهمترین خط آهن از این دست. آیسم بردکینگ ISM, Board King و ام‌برنل در انگلستان بود که، بیش از چند ماه دوام نیاورد. موفق‌ترین سیستم‌ جوی پروژه عظیمی بود که، میان دو شهر اسکاتلند اجرا شد و از سال ۱۸۴۴ تا ۱۸۵۴ به کار خود ادامه داد.

می‌توان چنین گفت که، خط آهن جوی در حقیقت نوعی از سیستم‌های بخار بودند. زیرا برای تهیه هوای فشرده از ژنراتورهای بخار بهره می‌گرفتند. اما مسلماً غالب خط آهن‌های برقی امروزی نیز مشمول همین قاعده هستند. حتی نیروگاه‌های هسته‌ای نیز با نیروی بخار به حرکت در می‌آیند.

آزمایش پیش را نه های برقی عملی، در سال ۱۸۳۵ آغاز شد. یکی از پیشگامان در این زمینه آهنگری از اهالی ورمنت آمریکا بنام تامس دپون پورت بود. وی در سال ۱۸۳۵، موتور برقی ساخت خود را به ثبت رساند. گرچه دیگران نیز از جمله دنیل‌گوچ Daniel Goach از خط آهن بریتانیا موتورهای برقی نمایش‌گاه کوچکی ساخته بودند. در سال ۱۸۴۲ یک اسکاتلندی بنام رابرت دیودسون Robert Davidson یک لکوموتیو به اندازه واقعی ساخت که هر چند وسیله‌ای عملی برای تأمین کشش برقی نبود اما به‌طور موفقیت‌آمیزی روی ریل‌های خط آهن کار می‌کرد. در منطقه ادینبورگ به آزمایش گذاشته شد. تمامی طرح‌ها ابتدا از این نقیصه رنج می‌بردند که باتری مرطوب آن هنگام از قبیل سلول‌های لاکلانشه Lacklansh برای این منظور بسیار ضعیف بودند. در واقع داستان لوکوموتیو مدرن با نام یک ایتالیائی به‌نام آنتونیوپاچی نوتی Antonio Pachinouty آغاز گردید که، در سال ۱۸۶۰ نخستین دینامو را ابداع کرد. دستگاه ساخت وی می‌توانست به عنوان موتور برق نیز بکار رود. در سال ۱۸۷۹ نخستین لکوموتیو برقی وارد خدمت عمومی شد.

در روزهای نخست مدت‌ها پیش از آنک مولدهای تأمین الکتریسیته به‌وجود بیایند هر ترن برقی دارای نیروگاه ویژه‌ای بود که برق مستقیم مورد نیازش را تأمین می‌کرد. غالب خط‌های آن هنگام مشابهت زیادی با خطوط راه‌آهن‌های شهری داشته و توانشان از چند اسب بخار بیشتر نبود. به مرور زمان نیروی محرکه قطارهای برقی در داخل هر یک از ارابه‌هایشان توزیع شد در این رهگذر نه تنها لکوموتیو بخار بلکه اساساً مفهوم لکوموتیو به کنار نهاده شد.

اکنون با گذشت بیش از یکصد سال از ظهور پیشگامان، مسافرین قطارهائی که از پاریس به مارسی، لندن به کاردیف و یا توکیو به هیروشیما در حرکتند دیگر به ابتدای قطار نمی‌روند تا نگاهی به لکوموتیو آن بیاندازند چون لکوموتیوی در کار نیست.

سال ۱۸۹۰ سال بکار انداختن نخستین قطارهای برقی بود که در زیر زمین حرکت می‌کردند. این بهره‌بردرای تا سال ۱۸۹۵ منحصر به خطوط سبک بود در ۱۸۹۵ میلادی اولین بهره‌برداری سنگین از نیروی برق در خط جدید بالتیمور و اوهایو در آمریکا صورت گرفت. این حرکت گامی بزرگ در قلمرو ناشناخته‌ها بود زیرا، نیروی کشش لکوموتیوهای این خط چندین برابر سرویس‌های منظم عادی بود، با این همه خط آهن یاد شده کاملاً رضایت‌بخش از آب درآمد و راه را برای دستیابی به ابعاد جدیدی در زمینه راه‌آهن‌های برقی با وظائف سنگین‌تر هموار نمود.

در آستانه قرن بیستم گام دیگر برداشته شد. کنسرسیومی مرکب از چند شرکت آلمانی تولید کننده موتورهای برقی با همکاری دولت آن کشور، آزمایش‌هائی را با چند واگن موتوردار و یک لکوموتیو آئرودینامیک سنگین وزن به انجام رسانید. در سال ۱۹۰۱ سرعت‌هائی تا ۱۶۰ کیلومتر در ساعت بدست آمد و تنها در سال بعد این رکورد به ۲۱۰ کیلومتر در ساعت افزایش یافت تا ۷۰ سال بعد این رکورد در ست آلمان‌ها باقی ماند. در سال ۱۹۰۶ خط آهن برقی شده جوی در ایتالیا که بندر جنوآ را با دیگر شهرهای آن کشور مربوط می‌ساخت، آغاز به کار کرد. این کار باعث تلفیق چندین عامل شد تا، ثابت کند خط آهنی که بهره‌برداری از آن به‌طور رضایت‌بخشی با لکوموتیوهای بخار امکان‌پذیر نبود چرا که ـ ترافیک سنگین ـ ماشین‌های بسیار معدود به‌عنوان رقیب، و همچنین تونل‌های پر از دود، کوچکترین مشکلی برای لکوموتیوهای برقی پدید نمی‌آورد.

در سال ۱۹۰۷ یکی از راه‌آهن‌های نیویورک، با بکارگیری جریان متناوب تک فاز که از طریق کابل‌های بالای سر قطار تأمین می‌شد، و استفاده از لکوموتیوهای ساده بوگی دوکانه و واگن‌های مسافری خودکشی قسمتی از خط اصلی خود را بکار انداخت. این خط شبیه راه‌آهن‌های امروزی عمل می‌کرد. پس از مدتی داستان توان تراکم احتراق بانخستین لکوموتیو دیزل ـ برقی آغاز گردید. در سال ۱۹۲۴ نخستین مدل از این لکوموتیوها از سویی اینکرسل رند جنرال الکتریک به خدمت گرفته شد.

در طرح این لکوموتیوها، ابتدا لازم بود یک لکوموتیو برقی کامل به همراه موتورهای کشنده و دستگاه‌های کنترل آن ساخته می‌شد. آنگاه باید ژنراتوری به این مجموعه افزوده می‌گردید که، نیروی خود را از موتور دیزل بدست آورده، و جریان برق مورد نیاز لکوموتیو برقی را تأمین می‌نمود. بدین ترتیب چنین لکوموتیوی بسیار پیچیده و پرهزینه از آب درآمد. علاوه بر این دستگاه‌های الکترونیکی نمی‌توانستند در جوار لرزش و بخار روغن حاصل از کار موتور دیزل در امان باشند، و به این ترتیب فرسوده و خراب می‌شدند.

مهمترین عامل سلطه لکوموتیو برقی و بیرون آوردن ابتکار عمل از کف لکوموتیوهای غیربرقی، ورود شرکت جنرال موتورز آمریکا به میدان لکوموتیوسازی بود که، در سال ۱۹۳۰ اتفاق افتاد. رویه این شرکت در زمینه لکوموتیوها عیناً مشابه رویه ساخت اتومبیل‌هایش بود به این ترتیب که هیچ سفارشی را نپذیرفت، تا هنگامی که، فرآورده‌های کاملاً قابل اطمینانی در دست داشته باشد تا بتواند به منظور تولید انبوه و استاندارد شدن قطعات، مجموعه کاملی از لوازم یدکی را برای تعمیر و نگهداری و خدمات بعد از فروش عرضه نماید. از این رو تولید انبوه واستاندارد شدن قطعات، کمک مؤثری به پائین آمدن بهای لکوموتیوهای دیزل برقی تا حد منطقی ارائه نمود.

سرانجام با قطار فشنگی ژاپنی‌ها در سال ۱۹۶۶ همراه با اچ‌ ـ تی ـ ۱۲۵ انگلیسی‌ها در سال ۱۹۷۸ و نیز دیگر قطارهای جدید جامه عمل پوشید. امروز سرعت‌های بین شهری ۱۶۰ تا ۲۰۰ کیلومتر در ساعت عادی شده‌اند. در این زمینه فرانسوی‌ها با تأسیس خطی در محور پاریس و لیون که به آزمون سرعت‌های زیاد ساخته شده، گامی فراتر از دیگران برداشته‌اند.

قطار برقی ت ـ ژ ـ و که در این خط کار می‌کند فاصله ۴۲۶ کیلومتری میان این دو شهر را با سرعت ۲۶۰ کیلومتر در ساعت ظرف کمتر از دو ساعت می‌پیماید.

ژاپنی‌ها با بهره‌گیری از قطارهای کج شونده و همچنین قطاری که روی بالشی از هوا حرکت می‌کنند آزمایش‌هائی را انجام داده و نتایج خوبی را کسب کرده‌اند. با طراحی ارگونومیکی و مطابقت آن با نیازهای روانی استفاده کنندگان، سعی در ایجاد جاذبه مسافرت‌های خط آهن دارند.

با ترکیب بهره‌مندی علوم جدید با یکدیگر در فرآیند‌های کنترل و مدیریت بهره‌برداری کیفیت سفرها را بالا برده‌اند.

خط آهن به‌عنوان یک ساختمان‌های چوبی ایمن و سریع برای جابه‌جائی‌های انبوه و طولانی مدت در خشکی هنوز حرف اول را زده است.