حیای روییدن...

بعضی گیاهان خودرو هستند! همه‌جا رشد می‌کند؛ از لب جوی و بین سنگ‌لاخ‌ تا یگ گُله آسفالت خیابانی که به مرور زمان فرسوده شده و ترک برداشته است. سر و کله این گیاهان هرزِ خودسر همه …

بعضی گیاهان خودرو هستند! همه‌جا رشد می‌کند؛ از لب جوی و بین سنگ‌لاخ‌ تا یگ گُله آسفالت خیابانی که به مرور زمان فرسوده شده و ترک برداشته است. سر و کله این گیاهان هرزِ خودسر همه جا پیدا می‌شود. شاید بین آنها گیاهی هم باشد که برای دقایقی چشم نوازی کند. اما در نهایت نه عمر ماندگاری دارد و نه عطرش توی دماغ عابری می‌پیچید. برخی آدم‌ها حتی آنقدر سریع از کنارش می‌گذرند که گاهی متوجه حضورش هم نمی‌شوند. تازه اگر له‌اش نکنند! خیلی‌ها هم اصلا از این گیاه هرز خوششان نمی‌آید و گاهی چنگ می‌اندازند و به راحتی از ریشه درش می‌آورند. راحت، چون ریشه قرص و محکمی ندارد. یا چشم عابری برای دقایقی گیاه را می‌گیرد و هوس کندن آن به سرش می‌زند و بی‌درنگ گیاه را می‌کند. اما چون منفعت خاصی برایش ندارد و خیلی زود گیاه بی‌حالت می‌شود و از بین می‌رود، بدون درنگ بعد از ساعتی آن را دور می‌اندازد.

همه چیز به ریشه است. درخت که باشد یا بوته گل سرخی که ریشه‌های محکمی در خاک دارد، منفعت‌اش دائمی و زیبایی‌اش همیشه ستودنی است. کمتر عابری هم نگاه بی‌تفاوتی به آن می‌کند یا اینکه به سرش می‌زند از ریشه درش بیاورد.

آدم هم مثل همین گیاه است و دین هم رگ و ریشه‌اش. آدم ریشه که نداشته باشد، حیاء روییدن هم ندارد.

لیلا باقری