کودکانی‌ که روی نوک انگشت راه می روند

خیلی از بچه‌ها وقتی تازه یاد می‌گیرند راه بروند، آرام‌آرام روی نوک پا شروع به راه‌رفتن می‌کنند. در حقیقت راه رفتن روی نوک پا یا پنجه‌ میان کودکانی که تازه شروع به راه رفتن می‌کنند …

خیلی از بچه‌ها وقتی تازه یاد می‌گیرند راه بروند، آرام‌آرام روی نوک پا شروع به راه‌رفتن می‌کنند. در حقیقت راه رفتن روی نوک پا یا پنجه‌ میان کودکانی که تازه شروع به راه رفتن می‌کنند حالتی تقریبا شایع است. اغلب این شیوه راه رفتن برای پدر و مادر هم جالب است. اما چنانچه این حالت راه‌رفتن ادامه پیدا کند و کودک پس از گذشت مدتی باز هم به این شیوه راه برود، باید بررسی‌های بیشتری انجام شود تا از سلامت کودک مطمئن شویم.

گاهی این شیوه راه رفتن تنها عادت کودک است، اما پس از ۲ سالگی معمولا این حالت دیگر تنها از روی عادت نیست. بنابراین تا زمانی که کودک مراحل طبیعی رشد و تکامل را طی می‌کند، راه رفتن روی نوک پا به خودی خود مشکلی نیست و جای هیچ‌گونه نگرانی ندارد.

اما والدین باید بیشتر دقت داشته و به عوامل دیگری که ممکن است سبب بروز این مساله شود توجه کنند. به عنوان مثال اگر راه رفتن روی پنجه پا همراه با فقدان هماهنگی عضلات باشد، می‌تواند نشانه مشکلی جدی‌تر باشد.

بنابراین چنانچه کودک شما هم این‌گونه راه می‌رود یا بیش از ۲ سال گذشته است که همچنان روی نوک پا راه می‌رود، بهتر است هرچه زودتر با پزشک او در این مورد صحبت کنید. همچنین بر این اگر راه رفتن روی نوک پا با فقدان هماهنگی و خشکی عضلات همراه است یا اگر کودک در سایر فعالیت‌هایی که باید با دقت انجام شوند ـ مانند نوشتن یا بستن دکمه‌های لباس ـ مشکل دارد نیز باید فوری این مساله با پزشک مطرح شود.

علل ایجاد مشکل

معمولا راه‌رفتن روی پنجه عادتی کودکانه است که با بزرگ‌ترشدن و زمانی که کودک یاد می‌گیرد راه برود، از بین خواهد رفت. اما در برخی موارد این حالت می‌تواند نشانه مشکلاتی زمینه‌ای باشد. به عنوان نمونه کوتاه بودن تاندون آشیل، فلج مغزی، اوتیسم و دیگر مشکلات عضلانی، عصبی و اختلالات رشد می‌توانند سبب بروز چنین حالتی شوند.

درمان

اگر فرزند شما هم به این شکل راه می‌رود، باید ابتدا در یابید که آیا فقط از روی عادت است یا مشکل دیگری وجود دارد. چنانچه تنها از روی عادت این‌گونه راه می‌رود، نیازی به درمان نخواهد داشت. پزشک در این مواقع می‌تواند کودک را کنترل کرده و تا زمانی که این عادت باشد، او را تحت نظر داشته باشد.

اما چنانچه این عادت پس از ۲ سالگی هم ادامه پیدا کند، پزشک به شیوه‌های دیگری می‌تواند کودک را تشویق به راه رفتن طبیعی کند.

اما چنانچه بنا به تشخیص پزشک این شیوه راه‌رفتن به دلیل مشکلات جسمانی ایجاد شده باشد، گزینه‌های مختلفی برای درمان او وجود دارد. به عنوان نمونه فیزیوتراپی و استفاده از برخی تجهیزات درمانی، می‌تواند به بهبود شرایط کودک کمک کند.

البته زمانی که این شیوه راه رفتن مربوط به بیماری‌ زمینه‌ای مانند فلج مغزی یا اوتیسم باشد، باید به فکر درمان و کنترل مشکل اصلی بود تا این مساله هم بهبود یابد.

Mayoclinic

مترجم: نیلوفر اسعدی بیگی