استدلال برای ابراز وجود

همه ما افرادی را می شناسیم كه استدلال را به خاطر خود استدلال می خواهند, بحث و استدلال می كنند كه بحث و استدلال كرده باشند, اما حقیقت این است كه همین افراد هم هدفی جز خود استدلال دارند آنها چه بسا با این كار خشم یا عناد یا برآشفتگی خود را بیرون می ریزند

استدلال فی‌نفسه هدف یا فرجام ارتباط نیست. استدلال بیشتر ابزار گفت‌وگو و سخن است، راهی برای پروراندن حرفی كه می‌خواهیم بزنیم.

همه ما افرادی را می‌شناسیم كه استدلال را به خاطر خود استدلال می‌خواهند، بحث و استدلال می‌كنند كه بحث و استدلال كرده باشند، اما حقیقت این است كه همین افراد هم هدفی جز خود استدلال دارند. آنها چه بسا با این كار خشم یا عناد یا برآشفتگی خود را بیرون می‌ریزند. یا شاید برای نشان دادن یا نمایش دادن چیزی است كه می‌دانند یا برای سلطه یافتن بر بحث است. شاید احساس كنیم كه اینگونه افراد اهل بحث و مشاجره به طور نامناسبی استدلال می‌كنند، اما آشكار است كه آنها صرفاً به خاطر نفس بحث، بحث نمی‌كنند. آنها با این كار خودشان را نشان می‌دهند.

یك استدلال ممكن است فقط ابراز وجود باشد. خیلی از سخنران‌ها و نویسنده‌ها فقط به این خشنودند كه حرف خودشان را بزنند، حرفی از خودشان داشته باشند، آنها كاری به تاثیر‌گذاری روی دیگر مردم ندارند. به نامه‌هایی كه به روزنامه‌های محلی می‌رسید توجه كنید. یك ذره تلاش برای تاثیر‌گذاری بر آرا و دیدگاه‌های دیگران، در مقابل یك عالم تلاش برای بیان عقیده خود، و چه بسا با كمترین حد رضایت.

همه استدلال‌ها تا یك درجه‌ای معنی‌دار هستند. اغلب چیزی بیشتر ندارند كه عقاید گوینده‌شان را نشان می‌دهند. عقاید ما نقش عمیقی در چه بودن ما دارند: محافظه‌كار، لیبرال، یا میانه‌رو در موضع‌گیری‌های سیاسی، مومن، بی‌ایمان، یا لاادری در مورد دین و مذهب و به همین ترتیب. چرا كه در واقع آنچه می‌اندیشیم همانی است كه هستیم. ما نوعاً با اعتقاد راسخ و میلی اصیل به عقاید خودمان چنگ می‌زنیم تا جایی كه اغلب از زیر‌سوال رفتن عقاید خود یا گوش دادن به استدلال‌های مردمی كه مخالف ما هستند، ابا داریم.

در جوامعی كه به آزادی گفتار ارج می‌نهند، استدلال به مثابه ابراز وجود امری عمومی است. استدلال همچنین كاملاً خود به خود و خودجوش است: همان طور كه زبان مادری‌مان را می‌آموزیم آن را هم یاد می‌گیریم، با كمترین تلاش و با كمترین اندیشیدن درباره صورت استدلال یا درباره روند رسیدن ما به عقیده خودمان.

ما فرض می‌كنیم استدلال‌های ما معنا دارند یا دست‌كم به عنوان نوعی ابراز وجود ارائه می‌شوند. اما هنگامی كه ما عقاید خود یا عقاید كسانی را كه با ما موافق نیستند مورد بررسی و آزمایش قرار می‌دهیم، وقتی كه سعی می‌كنیم دیگران را مجاب كنیم تا نظراتشان را عوض كنند، كار ما چیزی بالاتر از ابراز وجود است و برای دستیابی به یكی از اهداف چهارگانه استدلال است:

۱) تحقیق و پرسش

۲) متقاعد كردن

۳) راضی كردن

۴) به توافق رسیدن.

مترجم

محمد میرزاخانی

منبع:

. The Aims of Argument: a brief rhetoric

Timothy W.crusius, Carolyn E.channel. Mayfield publishing company. ۳ rd ed: ۲۰۰۰.