كیفیت ارزیابی و چالش ها

اگر كیفیت را از زیرساخت های اصلی مدیریت بدانیم كه چنین است, مدیران امروز به ناچار باید با این پدیده و زوایای گوناگون آن در صنعت و حرفه ای كه بر آن تصدی دارند, آگاهی كامل و نه آگاهی نسبی داشته باشند

اگر كیفیت را از زیرساخت های اصلی مدیریت بدانیم كه چنین است، مدیران امروز به ناچار باید با این پدیده و زوایای گوناگون آن در صنعت و حرفه ای كه بر آن تصدی دارند، آگاهی كامل و نه آگاهی نسبی داشته باشند.

آگاهی نسبی در شرایطی كه كیفیت به عنوان یك اصل تعیین كننده در روند پیشرفت، توسعه و تعالی سازمان نقش عمده ای ایفا می كند، امری كاهنده بشمار می آید و نمی توان از سازمانی كه مدیران آن نسبت به كیفیت آگاهی اندك یا نسبی دارند، انتظار موفقیت چندانی داشت. تفاوت سازمانهای موفق و ناموفق در دنیای رقابتی و پرشتاب امروز نیز به همین دلیل تشخیص داده می شود و بنابراین برای خروج از نحوه گردش كار كلاسیك در سازمانها و صنایع، مدیریت كیفیت وظایف سنگینی را برعهده دارد كه بألمال مدیران نو اندیش و توانمند با آگاهی كامل و آموزه های خاصِ كیفیت، قادر به انجام آن خواهند بود.

اما آموزه های كیفیت از كجا بدست می آید؟ یكی از راههای كسب این آموزه ها كه متكی بر علوم و دانش های نوین كیفیت است، از طریق برگزاری گردهمایی ها و كنفرانس های كیفیت بدست می آید كه طی آن دانشمندان و تئوریسین های كیفیت، تازه ترین دیدگاه های خود را به مخاطبین، به ویژه مدیران ارایه می دهند.

گرچه از عمر دانش های مربوط به كیفیت در كشور ما بیش از چند دهه سپری نشده، اما با توجه به توسعه

رشته های دانشگاهی و برگزاری كنفرانس های متعدد در این زمینه، می توان افق های روشنی را در بحث مدیریت كیفیت انتظار داشت. از زاویه ای دیگر نگاهی به تعدد و انواع سازمانها و مراكز مدیریت كیفیت در سراسر جهان نشان از اهمیت مبحث كیفیت در دنیای امروز دارد.

برای مثال سازمان كیفیت آسیا و اقیانوسیه، متشكل از۱۷ عضو شورای مركزی است كه پاره ای از اعضای آن، سازمان كیفیت استرالیا، چین، هند، اندونزی، آمریكا، تایلند و دیگر كشورها هستند.

این سازمان با عمری حدود۲۵ سال كه در نخستین كنگره خود در اوایل سال۱۹۸۱ با هدف اصلیِ »توجه همه ملت ها و كشورهای آسیا به تلاش متحد و توام برای ارتقای آگاهی نسبت به كیفیت و به اجرا گذاشتن آن« شكل گرفت، تاكنون برای به ثمر رساندن هدف ها و برنامه های خود۱۰ كنفرانس بین المللی برگزار كرده است.

نكته حائز اهمیت اینكه سازمان كیفیت آسیا و اقیانوسیه، پس از برگزاری هر كنفرانس به ارزیابی خود پرداخته و چالش ها و موفقیت هایش را مورد مطالعه و بررسی قرار می دهد. همچنین از سویی منتقدانِ ناظر بر كنفرانس ها، به ویژه مطبوعات تخصصی و از سوی دیگر شركت كنندگان كه پاره ای از آنها، برجستگان دانش كیفیت و مدیران درجه اول كیفیت هستند، به ارزیابی دقیق كیفی كنفرانس ها همت گماشته و با این روش، اصل كیفیت در چهارچوب هر كنفرانس را مورد توجه قرار می دهند.

مخلص كلام اینكه برگزاری كنفرانس های مقوله كیفیت در كشور ما كه در ابعاد وسیع برگزار می شود، نیاز به ارزیابی كیفی و كمی دارد، چه اینكه بدون در اختیار داشتن این قبیل ارزیابی ها، صرف برگزاری كنفرانس، احیاناً جنبه های صوری و تشریفاتی آن را بر جنبه های كیفی رجحان می بخشد. تردیدی وجود ندارد كه ارزیابی كیفی و چالش های هر كنفرانس می تواند، راه و روش برگزاری آن را در دوره های بعد تقویت كند و تغییراتی را فراروی گردانندگان آن قرار دهد كه درچارچوب اجرای »مدیریت تغییر« معنا و مفهوم و نتایج ارزنده ای را در بر خواهد داشت.