روز به روز جمع آگهی های تلویزیونی بیشتر می شود

ماشاءالله , هزار ماشاءالله, روز به روز جمع آگهی های تلویزیونی بیشتر می شود چه لابه لای برنامه ها, چه میان خود برنامه ها , چه به صورت زیرنویس و تصویر ثابت گوشه تصویر, و چه به صورت غیرمستقیم و گنجانده شده در خود برنامه ها

ما كه بخیل نیستیم. این را می دانیم كه هرچه پول بیشتری نصیب شبكه های تلویزیونی شود، پول بیشتری هم خرج می شود و برنامه های بهتری تولیدمی شود. اما فراموش نكنیم كه حد و اندازه هم به هرحال چیز خوبی است وهر چیزی استاندارد خاص خودش رادارد.درحال حاضر، زمان آگهی های درنظر گرفته شده برای پخش در وسط و گاهی دو وسط! یك برنامه ، به ۸ ۷ دقیقه می رسد.آیاحدود ۱۵ دقیقه آگهی ، لابه لای صفحه های برنامه ای كه زمان آن به ۵۰دقیقه هم نمی رسد ، خارج از تحمل بینندگان نیست؟

فیلمی روی پرده است كه لابه لای صحنه های آن، چندقطعه انیمیشن گنجانده شده. اتفاقاً با وجودی كه این تركیب و این ا تفاق برای نخستین بار در سینمای ایران رخ می دهد، خوب و قابل قبول ازكار درآمده و می تواند آغازگر مسیری باشد كه جایش در سینمای ما خالی است. اما نكته این جاست كه با وجودی كه بخش های پویانمایی از بخش های دیگر بهتر است و در واقع، نقطه قوت فیلم همین صحنه های انیمیشن است، نام طراح ‎/ سازنده این قطعه ها به شكل شایسته ای در فیلم ثبت نشده و به ذكر عنوان «انیماتور» اكتفا كرده اند. در حالی كه درچنین تركیبی ، ما با دو كارگردان روبروییم، و سازنده انیمیشن ها یكی از این دو نفر است. كارین بویه، یكی از شاعران محبوب سوئد است . در سال ۱۹۰۰ به دنیا می آید و در سال ۱۹۴۱ زندگی را به پایان می رساند. ابتدا به متافیزیك رو می آورد و شیفته فلسفه شوپنهاور می شود ، بعد به بودیسم و اندیشه های هندی گرایش پیدامی كند، بعد شور و شوق زندگی را در باورهای مسیح می جوید، و بعد جذب فعالیت های آزادی خواهانه می شود. او درمیان سردرگمی ها و تشویش های گوناگون، به دنبال حقیقت است و می خواهداز میان مذهب ها و ایدئولوژی های مختلف، به حقیقت محض نقب بزند.

همان طور كه خودش می گوید: «خدایم‎/ و حقیقتم را‎/ در لحظه ای غریب‎/ دیدم.» هرچند كارین بویه، بیشتر به عنوان شاعر شناخته شده، ولی نویسنده چند رمان هم هست؛ رمان هایی كه برآمده از همان نگاهی است كه به شعرهای او راه یافته. او در یكی از عاشقانه های زیبایش به نام «دعای دریا» با ترجمه سعید مقدم چنین می نویسد:

بگذار بنوشم

زبان زبان ها را از زمزمه گنگ و مدام باد.

بگذار روشن شوم

در ژرفای آرام بخش نور آفرینشت.

درون روح و روانم

صدای آوازت رامی شنوم.

در خونم فرو ریز و بر زبانم

شكوفه كن!