جیب شما را چه کسی خالی می کند

ما در خرید کردن و مصرف کردن, فقط پول نمی دهیم, اعتبار هدیه می کنیم, اعتماد به نفس هدیه می کنیم, آرامش می دهیم, برای تولیدکننده ای که از او کالایی می خریم احترام ایجاد می کنیم

ایران بیشتر از ۷۵ میلیون نفر جمعیت دارد، اگرچه این میزان جمعیت با توجه به گستره وسیع جغرافیایی کشور جمعیت زیادی نیست، اما وقتی سخن از اقتصاد و بازار کالاها می شود، ۷۵ میلیون، رقم وسوسه کننده ای است .

برای کسانی که کالاهای مصرفی تولید می کنند، ۷۵ میلیون نفر خریدار یعنی خوشبختی بی پایان! برای یک ساعت ساز یعنی ۷۵ میلیون ساعت، برای یک تولیدکننده پوشاک یعنی ۷۵ میلیون پیراهن و شلوار و کاپشن و برای تولیدکننده آب معدنی یعنی ۷۵ میلیون بطری آب معدنی! به همه اینها می توانید تولیدکنندگان محصولات کشاورزی، لوازم خانگی، جواهر و زیورآلات و غیره را هم اضافه کنید .

می بینید مصرف ما چقدر مهم است؟ ما با خریدهای کوچکی که گاه و بیگاه و حتی بعضی وقت ها به اصطلاح «همینجوری» انجام می دهیم، در واقع داریم در ساختار و مختصات اقتصادی جهان تغییر می دهیم، یکهویی ارزش سهام بورسی شرکتی را با یکی، ۲ تا خرید روزمره پایین می آوریم، بالا می بریم .

اگر همین جملات را با زبان عدد و رقم و ریال و تومان بگوییم، بهتر می توانیم بفهمیم چقدر مصرف ما برای جهان اهمیت دارد! مثلا فکر کنید هر ایرانی در روز یک بطری آب معدنی بخرد، در این صورت با احتساب قیمت ۲۵۰ تومان برای هر بطری، روزانه ۱۸ میلیارد و ۷۵۰ میلیون تومان پول توی جیب تولیدکنندگان آب معدنی می رود؛ در ماه این رقم ۵۶۲ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان می شود و سالانه به ۶ هزار و ۷۵۰ میلیارد تومان می رسد . پس مصرف ما مهم است، در واقع خیلی خیلی مهم است، حتی یک بطری آب معدنی ساده هم که بخواهیم بخریم در پایان سال چنان پول هایی تحویل تولید کننده می دهیم که آن سه هزار میلیارد تومان مشهور پیشش لنگ می اندازد .

این فقط داستان یک بطری آب معدنی بود، حالا در کنار این بطری فهرست کنید؛ کفش، پیراهن، جوراب، دارو، برنج، چایی، کاپشن، کولر، خودرو، موبایل، عینک آفتابی، تلویزیون، موکت، آنتن پشت بام، قابلمه، خودکار، مداد پاک کن، میوه، کیسه فریزر، عروسک، چراغ دوچرخه، ظرف یک بار مصرف، روغن نارگیل، روغن زیتون، ساعت مچی، شلوار، کیف، پرده، لیوان، فنجان و غیره؛ اگر بخواهیم این همه وسیله را که می خریم و استفاده می کنیم، نام ببریم، کچل می شویم، پیر می شویم می میریم .

یادتان هست که یک داستانی توی پیامک ها ساخته شده بود که دست به دست و زبان یه زبان می چرخید و این مضمون را داشت که مثلا اگر کوروش کبیر هر ماه ۱۰۰ میلیون تومان پس انداز می کرد، هنوز هم که هنوز است یعنی در سال ۱۳۹۱ هم نمی توانست به رقم فساد بانکی برسد؟ حالا با آن فهرستی که توی ذهنمان نوشتیم و تصور آن همه هزار میلیاردهایی که خرجش می شود، چه داستانی باید بسازیم، کدام قسمت تاریخ را به سخره بگیریم؟

مصرف ما مهم است، بیشتر از صفرهایی که جلوی آن رقم های نجومی قرار می گیرد مصرف ما مهم است! ما در خرید کردن و مصرف کردن، فقط پول نمی دهیم، اعتبار هدیه می کنیم، اعتماد به نفس هدیه می کنیم، آرامش می دهیم، برای تولیدکننده ای که از او کالایی می خریم احترام ایجاد می کنیم !

لطفا بیایید دست کم تا پایان امروز آن رقم های غول آسا و وحشتناک چندده رقمی را از یادمان نبریم، این اعتبار و اعتماد به نفس و احترامی را هم که ایجاد می کنیم از یاد نبریم و به آن کمی بیشتر از همیشه فکر کنیم !

ما، ما که بیشتر از ۷۵ میلیون نفریم و در کشوری به بزرگی مازندران تا قشم، کردستان تا بیرجند، آذربایجان تا زاهدان، خوزستان تا بجنورد و عظمت مرزهای پر طنین ایران زندگی می کنیم، باید هوای همدیگر را بیشتر از این داشته باشیم؛ آن رقم های غیرقابل تصور چندین و چند هزار تریلیاردی را مفت و مجانی به خارجی ها ندهیم، کسی نمی گوید هیچ چیزی از آنان نخریم، کسی نمی گوید با آنها قهر کنیم، اما این را هم بدانیم که از آن هفتاد و چند میلیونی که گفتیم، خیلی ها بیکارند، خیلی ها کارخانه ها و کارگاه ها را جا گذاشته اند و تعطیل کرده اند و در این میان خانواده های بسیاری چشم امیدشان را زنده نگه داشته اند تا ما کاری بکنیم، مایی که غیر از خودمان و خدایمان کسی نیست تا دلواپسمان باشد .

پس بد نیست اگر از امروز در هنگام خرید هر چیزی که می خواهیم بخریم بیهوده از کنار جنس ایرانی نگذریم، بیهوده از کنار کارآفرینی و اشتغال جوانان هموطنمان نگذریم، به یاد آن رقم های نجومی و آن اعتبار و احترامی باشیم که با خرید ما به دست می آید، هوای خودمان را داشته باشیم؛ ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید.