اولین گام ادراک

در داخل سیستم بدن یک مکانیزم تنظیم کننده مشخصی وجود دارد که وظیفه تنظیم و ساماندهی رشد عضلانی را تا محدوده ای که به آن محدوده رشد عضلانی یک فرد بزرگ سال اطلاق می شود برعهده دارد این روند تنظیم و ساماندهی به صورت اتوماتیک وار در یک انسان سالم رخ می دهد

شما نمی‌توانید خصوصیات وراثتی خود را تغییر دهید و به همین دلیل این محدودیت‌ها همیشه با شما خواهند بود. اما اگر به معنای واقع به ارتباط بین علت و معلول پی ببرید آن‌موقع است که به‌طور حتم می‌توانید در جهت ساماندهی آن تا درجه‌ای فراتر از فهم علم پزشکی حال حاضر برآئید.

اما جهت انجام این‌کار شمار نمی‌بایست اشتباهاتی را که اکثر پزشکان مرتکب می‌شوند را تکرار کنید. اشتباه اکثر پزشکان عدم تشخیص ارزش واقعی ورزش (تمرین) می‌باشد.

به‌هر حال به‌جای اینکه گفته‌ها و برداشت‌های پزشکان را بدون هیچ چون و چرا قبول کنید، سعی کنید با کسب دانش علمی توام با عمل که تاکنون خیلی از افراد آن‌را کسب نموده‌اند روزبه‌روز تجربیات و علم خود در این ورزش بیفزائید. خیلی از پزشکان با حرکات تمرینی بیگانه هستند و به همین خاطر نمی‌توان از آنها گله‌مند بود ولی برای افرادی امثال شما که با حرکات کاملاً آشنا و عجین هستید آوردن گلایه از عدم آشنائی با عملکرد حرکت قابل قبول نمی‌باشد.

ضمناً هیچ لزومی ندارد که برای درک بهتر حرکات و فیزیولوژی تمرینی حتماً مدرک پزشکی مرتبط با آن داشت. به‌هر حال فاکتورهای اصلی وجود دارند که شما می‌بایست آنها را فرا بگیرید. در این بخش سعی شده تعدادی از این فاکتورها و تا حد ممکن به‌صورت ساده توضیح داده شود. برای شروع می‌بایست از این نکته کاملاً آگاه شد که میزان معینی از افزایش سایز و قدرت عضلانی به‌صورت اتوماتیک‌وار و بدون اجراء هیچ‌گونه حرکت خاصی و تنها به‌دلیل رشد نرمال بدن آدمی در بدن ظاهر خواهد گردید. اکثریت مردم در جوامع کنونی هیچ‌کار خاصی که به‌صورت روزمره باشد و به‌نوعی به‌عنوان یک ورزش در جهت رشد محسوب شود انجام نمی‌دهند.

تنها کاری که انجام می‌دهند و البته آن‌هم رو به زوال است بازی‌هائی است که به‌صورت غریزی در دوران کودکی انجام می‌دهند. و در نتیجه اکثر افراد به‌دلیل اجراء حرکات بدنی بسیار کم، تأثیر بسیار ناچیزی در خصوص رشد عضلانی کسب می‌نمایند.

با تمام این اوصاف این موارد بدین معنا نمی‌باشد که این افراد دیگر نمی‌توانند از مزایای ورزش (تمرین) بهره‌مند گردند. بلکه این افراد نیز مطمئناً می‌توانند از فوائد تمرین ذی‌نفع شوند.

تمام مطلی که من سعی در تفهیم آن دارم این است که فعالیتی که اکثر افراد به‌عنوان تمرین انجام می‌دهند در واقع به لحاظ اهمیت بسیار کم و ضعیف می‌باشد.

قدرت و سایر عضلانی اکثریت به‌طور نرمال در یک سطح متوسط می‌باشد و جدا از فاکتورهائی همچون بیماری، اضافه‌وزن مفرط، کمبودوزن مفرط، قرارداشتن در یک رده‌سنی خاص بدن به‌طور معمول سایز نرمال عضلانی و قدرت متوسط را حفظ خواهد نمود و حتی در صورت بروز بیماری و کاهش سایز عضلانی و قدرت پس از بهبودی بدن به‌صورت طبیعی و بدون اجراء ورزش و تمرین به سایز و قدرت قبلی خود باز می‌گردد.

اما چندین قرن است که ثابت شده ورزش توانائی افزایش قدرتی را دارد که خیلی فراتر از سطح نرمال بدن می‌باشد.

در داخل سیستم بدن یک مکانیزم تنظیم‌کننده مشخصی وجود دارد که وظیفه تنظیم و ساماندهی رشد عضلانی را تا محدوده‌ای که به آن محدوده رشد عضلانی یک فرد بزرگ‌سال اطلاق می‌شود برعهده دارد این روند تنظیم و ساماندهی به‌صورت اتوماتیک‌وار در یک انسان سالم رخ می‌دهد.

هنگامی‌که قدرت تا حد مورد نیاز برای رفع امورات زندگی افزایش یافت، آن‌موقع است که مکانیزم رشد توسط حس‌گرهای داخل بدن نسبت به کافی بودن میزان رشد آگاه می‌گردد و دیگر لزومی به رشد عضلات به‌طور نرمال نمی‌بیند و در همان مقطع رشد عضلانی را متوقف می‌سازد.

تئوری‌های زیاد وجود دارند که چرائی و چگونگی این روند را شرح داده‌اند ولی آن‌چیزی که برای ما مورد نیاز است دانستن بالفعل شدن این عملکرد می‌باشد. به‌دلیل نرمال بودن فعالیت‌های روزمره بدن لزومی در تغییر سایز عضلانی در خود نمی‌بیند و به همین خاطر بدون تغییر و ثابت باقی می‌ماند. حال اگر سطح فعالیت (شدت فعالیت) به‌حدی بالاتر از سطح نرمال برسد. آن‌موقع است که بدن نیاز برای استفاده از ذخایر موجود که تا به‌حال از آنها استفاده نشده را در خود احساس می‌کند و سپس بخش حس‌گر مکانیزم سامانده شرایط را بررسی می‌کند و سریعاً در صدد مرتفع کردن نیاز مضاعف برمی‌آید و بدین ترتیب وارد یک سیکل رشد می‌گردد.

ظاهراً بدن همیشه سعی دارد در یک وضعیت ثابت باقی بماند و بیشتر به این تمایل دارد که به‌جای استفاده بیشتر از فیبرهای عضلانی ذخیره شده با افزایش زمان و استفاده از همان میزان فیبر عضلانی قبلی کار را به انجام برساند.

بیائید فرض کنیم که شما در حرکت جلوبازو قادر بودید وزنه ۱۰۰ پوندی را به‌صورت یک برنامه روتین بلند کنید و این فعالیت جزئی از فعالیت نرمال شما محسوب می‌شد. زمانی‌که توانستید به آسانی قدرت و سایز عضلانی مورد نیاز جهت اجراء حرکت جلوبازو با وزنه ۱۰۰ پوندی را به‌دست آورید و توانائی ذخیره شده شما این امکان را برای شما فراهم می‌کرد که بتوانید با وزنه ۱۵۰ پوندی هم حرکت جلوبازو را اجراء کنید آن‌موقع است که روند رشد متوقف خواهد شد.

با قبول این سطح از فعالیت به‌عنوان فعالیت نرمال و تا آن‌زمان که از این روتین پیروی کنید بدن در صدد ثابت آن برخواهد آمد.

اما اگر شما بیائید و به‌صورت روتین شروع کنید و با وزنه ۱۲۵ پوندی حرکت جلوبازو را اجراء کنید، آن‌موقع است که شروع کرده‌اید به استفاده از توانائی ذخیره شده داخلی بدن و بدین ترتیب یک سیکل رشد دیگر آغاز خواهد شد و تنها دلیل آن‌هم تلاش مضاعف‌تر از حد نرمال می‌باشد. در صورت ممکن بودن رشد یک‌چنین تحریکی این امکان را فراهم خواهد کرد اما تولید رشد نخواهد کرد. این موضوع صرفاً بدین معنا می‌باشد که رشد مورد نیاز می‌باشد. و عملکرد فعلی برای انجام فعالیت نرمال کافی نمی‌باشد. در پاسخ به این تحریک اگر رشد عملی باشد آن‌موقع است که فاکتورهای دیگری نیز می‌بایست درگیر شوند. سیستم بدن به‌عنوان یک مجموعه کامل می‌بایست مواد شیمیائی مورد نیاز برای رشد را تأمین نماید و تحت یک شرایط نرمال این نیاز را برآورده خواهد کرد و پس از آن رشد پدید خواهد آمد. که البته باز این روند تا فعال شدن سیگنال‌های مکانیزم رشد ادامه خواهد داشت و بلافاصله پس از روشن شدن این حس‌گرها دوباره روند رشد متوقف خواهد شد.

یعنی فیبرهای عضلانی کافی جهت انجام فعالیت موردنظر شرایط تثبیت به‌خود گرفته‌اند. و دیگر لزومی به تحریک و به‌کارگیری فیبرهای اضافی وجود ندارد. اما اگر سیستم نتواند موارد مورد نیاز جهت رشد را تأمین نماید آن‌موقع است که هیچ تحریکی که باعث رشد واقعی شود اتفاق نخواهد افتاد.

با وجودی‌که ۵۰ سال از عمر این مبحث می‌گذرد ولی هنوز سردرگمی‌های بسیار زیادی در خصوص این مسئله که چه چیز باعث تحریک رشد شده و چه مواردی جهت رشد مورد نیاز می‌باشد، وجود دارد. به‌هر حال با وجود و یا بدون وجود یک فهم مشخص ما توانسته‌ایم لااقل به دونکته مهم دست یابیم:

۱. هر فعالیت فراتر از سطح نرمال باشد تحریک منجر به رشد را شدت می‌بخشد.

۲. تحریک منجر به رشد در صورتی ظاهر خواهد شد که نیازهای مرتبط با آن فراهم شده باشد.

میزان (یا درصد) مشخصی از بافت چربی به لحاظ نرمال بودن آن در بدن دقیقاً برابر است با میزان متوسط حجم عضلانی در بدن که این بافت عملکردهای مفیدی را در بدن همچون رساندن سوخت، در برگیری و محافظت از ارگان‌های بدن و... را عهده‌دار است.

---