ماتمکده ای به نام ستایش

سریال های تلویزیون، این روزها به دو دسته تقسیم می شوند: سریال های طنز و سریال های غم!
سریال های طنز که تکلیفشان معلوم است و همانطور که انتظار می رود با خنده و سرگرمی همراه هستند …

سریال های تلویزیون، این روزها به دو دسته تقسیم می شوند: سریال های طنز و سریال های غم!

سریال های طنز که تکلیفشان معلوم است و همانطور که انتظار می رود با خنده و سرگرمی همراه هستند و فارغ از کیفیت آنها که هجو باشند یا طنز وظیفه خنداندن خود را متناسب با درک مخاطب انجام می دهند.

اما دسته دوم سریال ها، سریال های جدی وغیر طنز هستند که این نوع سریال ها عموما با غم و اندوه و مرگ و میر و اشک و آه و ناله همراهند.

انگار عادت شده که در سریال های تلویزیونی غیر طنز حداقل(۳-۲) مرده داشته باشیم و چند آدم فراری و چند آدم جنایتکار و خیانتکار و تعداد معدودی آدم خوب و عادی که همواره مورد ظلم قرار می گیرند و از در و دیوار و آسمان برایشان بدبختی می بارد. شاید هم استقبال مخاطبان از سریال های پردرد و اندوه باعث می شود تا چنین سریال هایی همواره تولید شود و روی آنتن برود.

سریال ستایش که جمعه شب ها روی آنتن شبکه ۳ می رود هم در زمره همین سریال هاست.

این سریال که انگار با غم پیوند خورده هر بار مصیبت تازه ای را به رخ می کشد که جگر مخاطب را خون می کند واشک او را در می آورد.

اما واقعا سوال اینجاست که ما شایستگی دیدن یک سریال شاد و متوسط را نداریم؟ آیا باید حتما سریال های ما یا طنز باشد یا غم؟!

چه اشکالی دارد یک سریال خانوادگی بدون غم و اندوه و مرگ تولید شود و به روحیه مخاطب احترام بگذارد.

آیا ما باید دایما در تبلیغات سریال ها دختران جوان را در حال اشک ریختن ببینیم و مردان را در حال فریاد زدن؟!آیا وقت آن نرسیده تجدید نظری در زمینه سریال ها از لحاظ مفرح بودن و غمگین بودن آنها صورت گیرد؟! آیا هنوز هم باید ستایش ها را درلباس سیاه ببینیم و خودمان را در غمشان شریک بدانیم یا ما هم به آن درجه از درک و شایستگی رسیده ایم که غم از صفحه تلویزیون مان حذف شود؟!

نویسنده : مرجان حاجی حسنی