هاشمیان می خواهم در میدان باشم

وحید هاشمیان در ۸۷ بازی از رقابتهای بوندسلیگا با پیراهن بوخوم ۳۴ گل به ثمر رساند این مهاجم ایرانی که بزرگترین روزهای موفقیتش را در بوخوم تجربه کرده است, پس از چهار سال حضور در بایرن مونیخ و هانوفر به بوخوم بازگشت

وحید هاشمیان در ۸۷ بازی از رقابتهای بوندسلیگا با پیراهن بوخوم ۳۴ گل به ثمر رساند.

این مهاجم ایرانی که بزرگترین روزهای موفقیتش را در بوخوم تجربه کرده است، پس از چهار سال حضور در بایرن مونیخ و هانوفر به بوخوم بازگشت.

پایگاه اینترنتی بوخوم با وی مصاحبه ای انجام داده که تقدیم حضورتان می شود:

▪ پس از چهار سال به غرب بازگشته اید. آیا احساس می کنید دوباره در خانه هستید؟

ـ بله. احساس قدیمی دوباره وجود دارد. زمانی که آقای «شونکن» و «اندی پال» را دوباره دیدم، دانستم که دوباره به ریور بازگشته ام. این مزیت بزرگی است که به جایی بروی که احساس غریبگی نمی کنی و زمان زیادی نیاز نداری تا به آن جا عادت کنی. در چند سال گذشته دلم برای چیزهای زیادی تنگ شد؛ به عنوان نمونه برای حال و هوای ویژه در رختکن این جا. این جا با بازیکنان یا حتی با یورگن دالز فیزیوتراپمان همیشه احساس راحتی می کردم.

▪ در آخرین فصل حضورتان در بوخوم، ما در مکان پنجم بوندسلیگا قرار گرفتیم. تو با شانزده گل زده ات سهم بزرگی در موفقیتهای آن زمان ما داشتی. آیا کادر کنونی همانند فصل ۲۰۰۴-۲۰۰۳ قدرتمند است؟

ـ قیاس این دو دشوار است. هنوز به اندازه کافی زمان نداشته ام تا بتوانم قضاوت درستی داشته باشم. روشن است که بعضی بازیکنان همانند فلیپ بونیگ، توماس زدبل و یا پل فرایر را از همان گذشته می شناسم. در مقابل خیلی ها هم بازی کرده ام. آنچه می توانم بگویم آن است که ما تیمی خوب، بسیار با انگیزه با بازیکنان جوان زیادی داریم، آن چنان که نیاز نیست از هیچ حریفی بترسیم. اینکه در پایان به چه مکانی دست خواهیم یافت را باید دید.

▪ آخرین بار چه زمانی در تهران با هوادارانت بودی؟

ـ همین چند وقت پیش بود، زمانی که در تعطیلی تابستانی در تهران حضور داشتم. در آن جا همه دیوانه وار شیفته فوتبال هستند و مرا می شناسند. بوخوم هم برای خیلی ها شناخته شده است. زمانی که در کافی شاپ نشسته ام و کسی سر میز من می آید، بیشتر خوشحال می شوم، اما وقتی که این اتفاق بیست بار پی در پی رخ می دهد، کمی ناراحت می شوم.

▪ شلوار چرمی دوران حضورت در بایرن مونیخ کجاست؟

ـ در خانه و در کمدم آویزان است. تنها دو بار آن را به تن کرده ام، یک بار در جشن اکتبر بود. شاید دفعه بعد زمانی که دوباره به مونیخ رفتم آن را با خود به همراه بردم (باخنده). هنوز در مونیخ دوستانی دارم که بیشتر آنها سر و کاری با فوتبال ندارند.

از بازیکنانی که در زمان حضورم در بایرن مونیخ بوده اند و با آنها از نزدیک ارتباط داشتم مانند توبیاس رائو و سباستین دایسلر دیگر کسی آن جا نیست.

▪ تو در ماه مه مدرک B مربیگری فدراسیون فوتبال آلمان را دریافت کردی. آیا این مدرک نوعی سرمایه گذاری برای آینده است؟

ـ بله. حتماً همین طور است. یک دوره آموزشی دو هفته ای را در نزدیکی هانوفر گذراندم و در آزمون نهایی هم موفق شدم. از این موضوع بسیار خوشحالم. با مدرک B مربیگری شاید بتوانم به عنوان مربی جوانان کار کنم. زمانی هم بدون شک مدرک A مربیگری را خواهم گرفت، اما این چیزی مربوط به آینده است و تا زمانی که می توانم و عضله هایم اجازه می دهند، می خواهم در میدان باشم و نه در کنار آن.