تاریخچه مختصر تاسیس بیمارستان‌ها در جهان

شاید اولین مراکز درمانی مستقل، در سریلانکای امروزی در سال‌های حدود ۴۳۰ قبل از میلاد حضرت مسیح شکل گرفته باشند. پس از آن در قرن اول قبل از میلاد، رومی‌ها نوعی بیمارستان یا مرکز …

شاید اولین مراکز درمانی مستقل، در سریلانکای امروزی در سال‌های حدود ۴۳۰ قبل از میلاد حضرت مسیح شکل گرفته باشند. پس از آن در قرن اول قبل از میلاد، رومی‌ها نوعی بیمارستان یا مرکز درمانی برای ارایه خدمات درمانی به گلادیاتورهای زخمی در شهرها ایجاد کردند و نام «Valetudinaria» بر آن نهادند. با شکل گرفتن مراکز درمانی، مساله انتقال بیماران به این مراکز نقش جدی‌تری به خود گرفت و اقوام مختلف روش‌های مختلفی برای این مساله برگزیدند. قبایل سرخپوست از نوعی سورتمه، مصریان از کجاوه‌های سوار بر شتر و سایر ملل از روش‌های دیگر برای حمل بیمار استفاده کردند.

در قرن پانزدهم میلادی پادشاه اسپانیا، شاه فردیناند و همسرش ملکه ایزابل نوعی بیمارستان سیار به نام «Ambulancia» طراحی کردند که در صحنه نبرد به کمک سربازان زخمی می‌شتافت. در سال ۱۷۹۳ میلادی، دکتر دومینیک ژان لاری پزشک ارشد سپاه ناپلئون، طی جنگ فرانسه و پروس نوعی بیمارستان سیار به نام «ambulance volante» را طراحی کرد که به قصد انجام اقدامات اولیه و انتقال مجروحان به پشت خط مقدم به‌کار می‌رفت. همزمان با وی، بارون پرسی نوعی درشکه با قابلیت حمل تعداد زیادی مجروح از خط مقدم به نواحی امن‌تر طراحی کرد و نام آن را «mobile emergency room» گذاشت.

طی جنگ‌های داخلی ایالات متحده با تدبیر جاناتان لترمن نوعی درشکه برای حمل مجروحان به‌کار گرفته شد که به آنها «Rucker wagon» گفته می‌شد. استفاده از این‌گونه وسایل نقلیه در سال ۱۸۳۲ برای جابه‌جایی بیماران در اپیدمی «وبا» در لندن نیز رواج پیدا کرد، بالاخره در سال ۱۸۶۵ اولین سیستم خدمات پیش‌بیمارستانی برپایه بیمارستان در سین سیناتی آمریکا طراحی شد. در سال ۱۸۶۹ آمبولانس‌هایی در نیویورک به‌کار گرفته شدند که دارای برخی وسایل امدادی از جمله آتل، داروها (مثل مرفین) بودند و... . اولین آمبولانس‌های موتوردار (اتومبیل) در سال ۱۸۹۹ در شیکاگو طراحی شدند.

طی جنگ جهانی اول خدمات پیش بیمارستانی از نظر کیفی ارتقا پیدا کرد و کم‌‌کم با اختراع بی‌سیم، مراکز دیس‌پچ در این راه به کمک امدادگران آمدند. حتی پیش از جنگ دوم جهانی، آمبولانس‌های مدرن حامل پزشک بر بالین بیماران حاضر می‌شدند و با مراکز دیس‌پچ برای ارایه بهتر خدمات درمانی در تماس بودند. در دهه ۶۰ با پیش‌رفت دانش پزشکی به‌خصوص در زمینه احیا و دفیبربلاسیون و ضرورت تسریع در ارایه این خدمات، نقش سیستم پیش بیمارستانی در این مسیر تقویت شد و جایگاه ویژه‌ای پیدا کرد. از سال ۱۹۶۶ در بزرگراه‌های ایالات متحده طرح ارایه خدمات پیش‌بیمارستانی اجرا شد. در سال ۱۹۷۲ دانشگاه سین سیناتی، اولین برنامه آموزش تخصصی طب اورژانس را راه‌اندازی کرد.