تولک بردن اجباری مرغ مادر

گوشت طیور و دیگر فرآورده های جانبی آن دارای ارزش غذایی بسیار زیادی بوده و از لحاظ منبع پروتئینی نیز برای انسان بسیار غنی تر و کم ضررتر از گوشت های قرمز می باشد.به منظور استفاده …

گوشت طیور و دیگر فرآورده های جانبی آن دارای ارزش غذایی بسیار زیادی بوده و از لحاظ منبع پروتئینی نیز برای انسان بسیار غنی تر و کم ضررتر از گوشت های قرمز می باشد.به منظور استفاده بیشتر و تولید زیادتر طیور و نیز بهره وری بالاتر و بهتر از امکانات موجود و در دسترس، می توان از روش تولک بردن اجباری مرغ های اجداد- مادر و تخمگذار برای تولید بیشتر بهره جست. این روش نیازی به تکنولوژی پیچیده نداشته و با امکانات در دسترس و کسب دانش از منابع مختلف می توان آن را اجرا نمود.تولک رفتن یک پدیده فیزیولوژیک می باشد که بوسیله عوامل هورمونی و ژنتیک به طور طبیعی هر سال در طیور اتفاق می افتد. برای تولک بردن اجباری طیور می توان از روش های مختلفی مانند روش های تغذیه ای و یا دارویی استفاده کرد. در روش تغذیه ای با تغییرات فاکتورهای حیاتی مثل غذا و آب و استرس های ناشی از این تغییرات طبق جداول راهنمای مربوطه ، طیور را تولک برده و دوباره تولید تخم مرغ شروع می شود. پس از مدت کوتاهی طیور را از حالت تولک خارج نموده و مجددا" به تولید دست پیدا می کنند که میزان آن تقریبا" معادل تولید دوره اول تخمگذاری می باشد. در روش های ادرویی با استفاده از داروهای خاص، طیور را وادار به تولک می نمایند که این روش ها تاکنون به صورت آزمایشی بوده و کاربرد آن به صورت تجاری غیرقانونی می باشد.روش تولک بردن اجباری در مقایسه با روش معمولی نگهداری دارای مزایا و معایبی می باشد. از مزایای این روش می توان به تولید بیشتر از هرقطعه مرغ اشاره داشت که این اضافه تولید به طور میانگین ۲۰درصد بیش از روش معمولی است. همچنین عرضه تولید در زمان مناسب از لحاظ اقتصادی و قیمت بازار و توقف تولید در زمان های نامناسب، مصونیت طیور از بیماری های زمان پرورش جوجه، ارزانی روش تولک بردن نسبت به پرورش جوجه یکروزه تا رسیدن به تولید، از امتیازهای دیگر این روش می باشند.از معایب این روش به تلفات زیاد طیور بخصوص خروس ها، ( به علت محرومیت های تغذیه ای و استرس ها) در زمان اجرای برنامه اشاره کرد. از دست دادن وزن طی دوران تولک رفتن هر چند طبق برنامه و لازمه موفقیت می باشد، اما به هرحال از لحاظ اقتصادی نوعی خسارت محسوب می شود.پس از گذشت حدود ۵ الی ۶ ماه از تولک رفتن جوجه های تولید شده از لحاظ کیفیت، یکدستی سابق را نداشته و فاکتورهای ضریب تبدیل غذا به افزایش وزن در آنها کاهش پیدا می کند.تیتر مثبت مایکوپلاسماگالی سپتیکوم در برخی از جوجه ها که احتمالا" از طریق والدین مسن به تخم مرغ های نطفه دار و در نهایت به جوجه های یکروزه انتقال می یابد نیز از معایب دیگر این روش است.