قواعد زندگی در مناطق تحت نفوذ القاعده

دیاله یکی از مهمترین استان های عراق است که علی رغم شکست القاعده در اکثر مناطق عراق, همچنان تحت نفوذ تروریست ها است مرکز این استان بعقوبه و ۱۷۶۸۵ کیلومتر مربع نیز مساحت آن است
دیاله حدود یک میلیون و ۲۰ هزار نفر جمعیت دارد که از این میزان ۹۰ درصد اهل سنت, ۷ درصد کرد و ۳ درصد نیز شیعه هستند

دیاله یکی از مهمترین استان های عراق است که علی رغم شکست القاعده در اکثر مناطق عراق، همچنان تحت نفوذ تروریست ها است. مرکز این استان بعقوبه و ۱۷۶۸۵ کیلومتر مربع نیز مساحت آن است.

دیاله حدود یک میلیون و ۲۰ هزار نفر جمعیت دارد که از این میزان ۹۰ درصد اهل سنت، ۷ درصد کرد و ۳ درصد نیز شیعه هستند.

حضوراکثریت سنی نشین دراین منطقه سبب شده تا سلفی ها این منطقه را محل امن عملیاتی خود قرار دهند. هدی عبدالحمید خبرنگار شبکه تلویزیونی الجزیره چندی پیش با سفر به الانبار از وقایع درون این محل امن القاعده گزارشی را تهیه کرد. متن کامل این گزارش از نظر گرامی تان می گذرد:

بازگشت به بغداد آن هم از قلب استانی چون دیاله که گذرگاه امن القاعده عراق محسوب می شود، همچون مائده ای آسمانی برای ماست. ما به همراه دو گردان مسلح از ارتش آمریکا برای بازدید از شهر Himbis و روستاهای تهیا و ابوموسی در شمال بغداد روانه این منطقه شدیم. منطقه مذکور همانند اکثر نقاط عراق با نخل های سر به فلک کشیده پرشده است. یکی از همراهان ما اگرچه خود از اهالی دیاله بود او نیز نام روستاهایی را که عازم آن شده بودیم نشنیده بود. این موضوع البته از اهمیت چندانی برخوردار نیست چه آن که دیاله قلب استراتژیک عملیاتی تروریست ها درعراق محسوب می شود.

در یک روز سرد اما آفتابی و توسط هلی کوپتر ما به پایگاه عملیاتی ارتش ایالات متحده در دیاله رسیدیم. سربازان آمریکایی حاضر در این پایگاه مدعی اند که وظیفه دارند تا چند روستای این منطقه را از نفوذ القاعده پاکسازی کنند. یکی از افسران آمریکایی با تایید بر حضور القاعده در این مناطق تأکید می کند که تعداد نیروی انسانی آنها در این مناطق بسیار کمتر از گذشته است و اکثر نیروهای این گروه تروریستی ترجیح داده اند شمال عراق و به خصوص منطقه موصل را پایگاه عملیاتی خود کنند. گویی تازه به پنج سال پیش بازگشته ایم؛ تروریست ها همانند عشایر مدام جغرافیای سکونت خود را تغییر می دهند.

● تروریست های تحصیلکرده

برخی از سربازان آمریکایی که با آنها سخن می گفتم به صراحت از ناآشنایی خود با دشمنی که با او باید بجنگند و در یک کلام «پیچیدگی» دشمن سخن می گفتند. یکی از آنها می گفت که به چشم خود دیدم یکی از تروریست هایی که بازداشت کرده بودیم، فارغ التحصیل دانشگاه ماساچوست بوده و اینک در دیاله پناه گرفته و با باورهای ایدئولوژیک خود ما را هدف قرار می دهد. تروریست دستگیر شده به واسطه تخصصی که از آمریکایی ها یاد گرفته بود مأموریت داشت تا در سیستم بی سیم نیروهای آمریکایی حاضر در این منطقه اختلال ایجاد کرده و حتی آنها را از کار بیندازد.

● شهر متروک

ما به منطقه Himbis رسیدیم. این شهر به واسطه پرتقال های خود شهره عام و خاص است اما آنچه ما را به خود مشغول کرده بود صدای زوزه گلوله هایی بود که از هر طرف شلیک می شد. یکی از کشاورزان منطقه می گفت که می ترسد به مزرعه خود سر بزند. او در حالی که کودک ۳ ساله خود را بر دوش گرفته می گوید که مردان نقاب دار مسلح به راحتی در سطح شهر تردد می کنند و کنترل همه مناطق را در چنگ دارند. بنابر قانونی که تروریست ها بر این منطقه حکمفرما کرده اند تردد تنها از ۷ صبح تا ۵ عصر مجاز است.

زندگی در این شهر با انفجار اتومبیل های بمب گذاری شده و ترور قرین شده است. آنها همه نوع امکانات ترور و آدمکشی در اختیار دارند.

● شهر فراموش شده

ورود ما به روستای ابوموسی همزمان شد با سوخت رسانی ارتش عراق به این منطقه و من فریادهای شادی ساکنان را از این بابت شنیدم. این روزها هوا بشدت سرد است و مردم منطقه ابوموسی نیز برای گرم کردن خود به واسطه نداشتن برق، وسیله ای جز نفت ندارند. چند لیتر سوخت دریافتی آنها اگرچه بسیار کم است اما نویدبخش لااقل ساعتی گرما است.

ابوموسی روستای نسبتاً کوچکی است که به نظر می رسد «روستای فراموش شده» اشغالگران عراق باشد. با این حال دولت عراق در ماه های اخیر کوشیده است تا با تأمین وسایل معیشت مردم و نیز امنیت، زندگی نسبتاً آرامی را برای مردم این منطقه به ارمغان آورد. رضایت از این موضوع تا حدی در چشمان ساکنان این منطقه ملموس است. برای مردم ابوموسی تفاوت چندانی ندارد که چه طیفی برای آنان امنیت، شغل، غذا و آسایش می آورد. هر کس این ها (امنیت و معیشت) را به آنها هدیه دهد، دوست آنهاست.

احسان تقدسی