بارداری و تغییرات عضلانی

با افزایش وزن رحم مخصوصاً در مراحل پیشرفته بارداری، کاهش عملکرد عضلات دیواره شکمی باعث می شود تا عضلات ضد جاذبه ستون فقرات کشیده شوند و این امر زمینه را برای ایجاد فشار مستقیم …

با افزایش وزن رحم مخصوصاً در مراحل پیشرفته بارداری، کاهش عملکرد عضلات دیواره شکمی باعث می شود تا عضلات ضد جاذبه ستون فقرات کشیده شوند و این امر زمینه را برای ایجاد فشار مستقیم بر روی مفصل ساکرو­ایلیاک فراهم می­کند. یک فرد غیر باردار سعی می­کند به کمک عضلات و لیگامان­هایش راست بایستد. اما یک زن باردار نمی­­تواند روی لیگامان­های نرم و کش آمده­اش تکیه کند. بنابراین عضلات پشت، بار بیشتری نسبت به عضلات شکم بر عهده می­گیرند و در نتیجه کوتاه و ضخیم می­شوند.

بعضی از زنان عضلات شکمی ضعیفی دارند که نمی­توانند از رحم سنگین و ستون مهره­ای کمری حمایت کند. هر چه رحم بزرگتر می­شود، انحنای پشت از این هم بیشتر شده و عضلات شکمی نیز ضعیفتر می­شوند. عضلات شکمی در طول بارداری دارای حالتی گول­زننده هستند. آن­ها در ظاهر آماده و قوی هستند چون وقتی روی رحم بزرگ شده کشیده شوند، سفت به نظر می­آیند. اما در حقیقت این عضلات آن قدر ضعیف می­شوند که حتی نمی­توانند به درستی از ستون فقرات و لگن خاصره در این وضعیت حمایت کنند. بنابراین به زنان باردار باید آگاهی و آموزش کافی در مورد لزوم تقویت عضلات شکم و لگن در طول بارداری داده شود. ضمن این­که در زنان باردار بدلیل نیاز متناوب به فرایند­های تحمل وزن و تغییرات مرکز ثقل، برخی تغییرات خود­بخودی در مکانیک بدن روی می­دهد. به عنوان مثال برای جبران تحمل وزن ناشی از افزایش رشد جنین، خم­­کننده­های ران و بازکننده­­های زانو سعی می­کنند که وضعیت بدنی را در راستای صحیح نگه دارند و این امر باعث به هم خوردن تعادل عضلانی می­گردد. تسلط عضلات خم­کننده ران و بازکننده زانو باعث می­شود که زاویه ساکرال افزایش پیدا کند و در منطقه پایین کمر، رویه مفصلی و زوائد مفصلی شدیداً فشرده شده و در نتیجه باعث افزایش قوس مهره­های کمر می­شود.