اشك های خداحافظی

اشك هایی كه آندره آغاسی پس از شسكت عصر سه شنبه در پاریس و خروج بسیار زودهنگامش از رقابت های تنیس اوپن فرانسه ۲۰۰۵ در چشم داشت, به خاطر ناراحتی و درد كمری نبود كه در روزهای اخیر آن را پیوسته احساس كرده بود

برعكس آغاسی امریكایی در ۳۵ سالگی و پس از شسكت در همان دور اول این رقابت ها در برابر یاركو نای مینن «فنلاندی تشخیص داده» بود كه بدنش دیگر برای مقاومت و پیروزی های دایمی كه این سطح از تنیس دنیا كفایت نمی كند و او حس می كرد كه دوره درخشان حضورش در این ورزش در حال پایان گرفتن است و به واقع پیری را با تمام وجود حس می كرد. مرد شماره یك سابق تنیس جهان حاضر نشد بلافاصله از بازنشستگی سخن بگوید و گفت كه در این خصوص فقط در پایان سال به بررسی خواهد پرداخت. در عین حال دارنده ۸ مقام قهرمانی تورنمنت های گرنداسلم گفت نمی تواند شرایط و حكم و پیامی كه بدنش برای او می فرستد، نادیده بگیرد. بدنی كه طی ۱۹ سال پرداختن او به تنیس حرفه یی عناوین بیشماری را به او بخشیده است اما اینك اصلاً قدرت سابق را ندارد.

«حضور در میدان و جنگیدن با بهترین های دنیا با وضع فعلی بسیار سخت و حتی غیر ممكن است. بدتر از همه اینكه عصب سیاتیك و درد كمر مرا به شدت رنج می داد و این احساس نامساعد را دایماً طی مسابقه داشتم. باید بعداً سرفرصت بنشینم و این مسائل را ارزیابی كنم.»

با این حال همین چند هفته پیش كه آغاسی به نیمه نهایی اوپن ایتالیا در رم رسید، گفته بود كه بهترین احساس و حالت عمرش را دارد و احساس كاستی نمی كند.

به گونه یی دیگر

عصر سه شنبه در رولان گاروس، اوضاع به گونه یی دیگر بود و به اعتراف خود آغاسی او مجبور شده بود با تزریق چند باره داروهای ضد درد به میدان بیاید. «انگار به مرحله یی از زندگی ام رسیده ام كه باید با این تزریق ها خو بگیرم و با آن زندگی كنم. البته این دردها برایم تازه نیست و طی سال های اخیر اغلب آن را داشته ام. سریعاً می آید. كافی است عصرها كه به خانه می روم نگاهی به من بیندازید، چنان خموده ام كه هیچ شباهتی به یك ورزشكار حرفه یی ندارم.»

این پنجاه و هشتمین گرنداسلم عمر آغاسی بود كه یكی بیشتر از تورنمنت های بزرگ چهارگانه یی است كه هموطن آسیایی تبار او مایكل چانگ در آن شركت جسته بود و همچنین یكی فزون تر از جیمی كانرز و ایوان لندل و می توانست روز خاص و بزرگی هم برای او باشد تا اواسط ست سوم نیز به نظر می رسید كه او می تواند در چنین روز خاصی جشن پیروزی هم بگیرد، اما سلسله اعصاب كمر او حكم دیگری را داد و او برای دومین سال پیاپی اولین بازی اش را در پاریس به یك «كوالی فایر» (بازیكنی كه پس از كسب مجوز صعود در دور مقدماتی وارد جدول اصلی می شود) واگذار كرد. «سلسله عصبی در كمر و پشتم شروع به تحریك شدن و آماس كرد و درد را به تمام پاهایم انتقال داد. لحظه به لحظه حالم بدتر می شد.»

خاطرات شیرین

پیرترین بازیكن حاضر در رقابت های امسال اوپن فرانسه البته خاطرات شیرینی از این مكان دارد. او اولین حضورش را در فینال یك گرنداسلم در همین تورنمنت و به سال ۱۹۹۰ تجربه كرد و ۹ سال بعد مزه قهرمانی را هم چشید و به پنجمین تنیسور تاریخ بدل شد كه توانسته است هر ۴ گرنداسلم این ورزش را فتح كند. شكست روز سه شنبه در برابر نای مینن اولین مورد را از سال ۱۹۹۷ به بعد برای او به تصویر كشید كه در یك گرنداسلم دو سال متوالی در همان مرحله نخست شكست خورده و حذف شده است. پیشتر این اتفاق فقط یك بار برای او در یو.اس. اوپن و در سال های ۱۹۸۶ و ۸۷ روی داده بود، با این تفاوت كه در آن زمان نوجوانی بیش نبود و در ابتدای راه قرار داشت. از آن جوان مو بلند با شلوارك های بلند ورزشی و بازیكن مستعد باهوش، اینك یك مرد سرتراشیده و چاق و كم تحرك به جای مانده و با اینكه خودش ادعا می كند عشق اش به این ورزش هرگز فروكش نكرده است، اما دیگر كارایی سابق را ندارد. او كه با استفن گراف تنیسور بزرگ سابق زن آلمانی ازدواج كرده و از وی صاحب یك پسر ۴ ساله و یك دختر ۱۹ ماهه شده است، به خانواده اش بسیار علاقه دارد، اما نمی تواند زندگی بدون تنیس را برای خود فرض و تحمل كند.» سر و كله زدن با كسانی كه دایماً می پرسند چرا بازنشسته نمی شوی بسیار سخت است اما قصد دارم فعلاً به راهم ادامه بدهم تا ببینم چه پیش می آید.»