سلامت روان جامعه در خطر است

بر هیچ‌کس پوشیده نیست که یک نگرانی عمومی در بین جوانان جامعه دیده می‌شود که حل این مساله فقط به دست عوامل اجرایی و سیستم‌های حمایتی دولتی است. آنها هستند که می‌توانند با ایجاد …

بر هیچ‌کس پوشیده نیست که یک نگرانی عمومی در بین جوانان جامعه دیده می‌شود که حل این مساله فقط به دست عوامل اجرایی و سیستم‌های حمایتی دولتی است. آنها هستند که می‌توانند با ایجاد زمینه رفاه عمومی و احساس امنیت آینده این مشکل را برطرف سازند. شاید در نگاه اول به قول جوانی که امروز داستانش را بررسی کردید، مشکل افسردگی مطرح شود اما در واقع، اضطراب مزمن در پس این افسردگی نهفته است...

اغلب جوانان سعی می‌کنند به طریقی بر اضطراب‌های حاکم بر زندگی و آینده‌شان چیره شوند اما به مرور و با یک محاسبه ساده در بهترین شرایط و پس از فارغ التحصیلی اگر جذب بازار کار شوند و با یک حقوق متوسط خوب استخدام شوند و همه درآمد خود را پس‌انداز کنند، نمی‌توانند مطمئن باشند که آیا در ۱۰ سال آینده، توانایی آن را دارند که شروع یک زندگی را عهده‌دار شوند. درست است که در هیچ جامعه‌ای جوانان بیست و پنج ساله برای خودشان خانه و زندگی ندارند اما در عوض چنین نگرانی‌هایی را هم ندارند و می‌دانند اگر با همین روند کار و تلاش کنند و از خود قابلیت نشان دهند، موفق می‌شوند. بنابراین برای زندگی خود برنامه‌ریزی می‌کنند و سلامت روان‌شان تامین می‌شود. در یک مقایسه ساده می‌بینید که شاید جوانان آن جامعه هوش مختصری داشته باشند اما چون سلامت روا‌ن‌شان تامین است و احساس امنیت روانی می‌کنند و جامعه ـ که از وظایف مسوولان کشوری است ـ دغدغه‌های آنها را کم کرده است، موفق می‌شوند و یاس و ناامیدی از آنها دور می‌شود. حال اگر هوش شما در حد نوابغ باشد اما سلامت روان نداشته باشید، امکان موفقیت ندارید. جوان ما به دلیل نگرانی، توانایی حل مساله‌اش کم می‌شود و با خود می‌گوید، بهتر است چند شیفت کار کنم و هیچ لذتی نبرم و تشکیل زندگی را فعلا عقب بیندازم. سنین ۲۵ تا ۴۰ سالگی به همین منوال می‌گذرد و از آنجا که آدم‌ها در ۴۰ سالگی محتاط می‌شوند، باز هم یا تصمیم می‌گیرند مجرد بمانند و یا تن به یک ازدواج غلط می‌دهند.

مشکل دختران جوان اگر از سن خاصی بگذرند، علاوه بر آنچه گفته شد متاسفانه گرفتاری جدیدی هم خواهند داشت. جامعه طوری برخورد می‌کند که این دختر ۴۰ ساله باید با مردی بالای ۵۰ سال مطلقه و یا دارای فرزند ازدواج کند. به هر حال غرض از نوشتن این یادداشت هشدار به سیستم‌های اجرایی کشور است که بدانند سلامت روان جامعه به این منوال به مخاطره می‌افتد. افراد تحریک‌پذیر می‌شوند و جوانان که نیرو و سرمایه جامعه هستند، آسیب می‌بینند. اشکالی ندارد که در سیستم‌های اجرایی اختلاف‌نظر باشد اما باید همیشه به یک جهت حرکت کند که پیامد آن حرکت برای زندگی عموم مردم، مثبت باشد. اگر دید مسوولان کشور به موضوع تامین سلامت روانی جامعه باشد، بهتر نتیجه می‌گیرند تا اینکه تنها به سراغ محاسبات اقتصادی بروند.