یک دولت دروغگو

در روزهای پایانی دولت جورج بوش با پس گرفتن ۶ اتهام اصلی علیه ۶ شهروند الجزایری که بدون محاکمه نزدیک به هفت سال در زندان گوانتانامو حبس بوده اند, دروغ بودن یک ادعای دیگر کاخ سفید در زمینه «جنگ علیه تروریسم» ثابت شده است

در روزهای پایانی دولت جورج بوش با پس گرفتن ۶ اتهام اصلی علیه ۶ شهروند الجزایری که بدون محاکمه نزدیک به هفت سال در زندان گوانتانامو حبس بوده‌اند، دروغ بودن یک ادعای دیگر کاخ سفید در زمینه «جنگ علیه تروریسم» ثابت شده است.

ادعای جورج بوش در سخنرانی سال ۲۰۰۲ او در کنگره آمریکا – همان سخنرانی که وی در آن به دروغ ادعا کرد صدام سعی کرده بود لوله ‌های آلومینیومی از نیجر وارد کند – این بود که «سربازان ما که با دولت بوسنی همکاری می ‌کنند ، تروریست ‌هایی را دستگیر کرده‌اند که می‌خواستند سفارت ما را (در سارایوو) منفجر کنند.»

نه فقط دولت آمریکا اتهام‌های فوق علیه این ۶ الجزایری را – که همه آنان شهروند بوسنی شده یا ساکن بوسنی بودند – پس گرفته، بلکه وکلای مدافع این اعراب – که قبلا از قصد چنان توطئه‌ای در دادگاه سارایوو تبرئه شده بودند – پی برده‌اند که دولت آمریکا تهدید کرده بود اگر این مردان به نیروهای آمریکایی تحویل داده نشوند سربازان خود را از نیروی حافظ صلح ناتو در بوسنی خارج خواهد کرد.

براساس شهادت علیجا بهمان، نخست‌وزیر بوسنی،‌ کریستوفر هوه معاون سفیر آمریکا در بوسنی در سال ۲۰۰۱، به او (نخست‌وزیر بوسنی) گفت اگر وی الجزایریهای فوق را به آمریکایی‌ها تحویل ندهد، «وای به روز بوسنی و هرزگوین».

این که چنان تهدیدی انجام شود – وولفگانگ پتریچ، نماینده عالی بین‌المللی در آن زمان دربوسنی، به وکلای دادگستری گفته چنان تهدیدی صورت گرفت-، برای نخستین بار نشان می‌دهد که سیاست خارجی آمریکا در جنگ جورج بوش با تروریسم به چه حد از بی‌رحمی رسیده و فاقد اصول اخلاقی بود.

دولت آمریکا با حذف حمایت نظامی و دیپلماتیک خود از فرآیند صلح بوسنی، می‌بایست از توافق دیتون، که خود برای انعقاد آن مذاکره کرده بود، دست برمی‌داشت. در آن صورت دولت بوسنی مشروعیت خود را از دست می‌داد و چه بسا که این کشور بار دیگر دستخوش جنگ داخلی می‌شد که به قیمت زندگی ده‌ها هزار غیرنظامی و قتل‌عام و هتک حرمت دسته جمعی زنان تمام می‌شد و مردم بوسنی مجبور به تحمل «ترور» به مقیاسی بسیار بزرگتراز حملات القاعده به ایالات متحده می‌شدند.

وقتی دادگاه بوسنی مشغول تدارک آزادی ۶ زندانی الجزایری خود بود، به نخست‌وزیر بوسنی اطلاع داده شد که موضوع شخصا به بوش، معاون او چنی، و دونالد رامسفلد وزیر دفاع آمریکا اطلاع داده شده و کاخ سفید تصمیم گرفته است که اگر متهمان آزاد شوند نظامیان آمریکایی حاضر در «نیروی تثبیت ناتو در بوسنی» با استفاده «از هر گونه زور لازم» آنان را دستگیر خواهند کرد.

لذا برخلاف نتیجه تحقیقات سه ماهه پلیس بوسنی، تبرئه شدن زندانیان، و تقاضای ویژه سازمان حقوق بشر بوسنی که براساس توافق دیتون تشکیل شده بود، دایر بر این که ۶ شهروند الجزایری نباید مجبور به ترک بوسنی شوند، نظامیان آمریکایی هر ۶ نفر را دستگیر کردند، به غل و زنجیر بستند، و با بستن چشمان‌شان آنان را با هواپیما به گوانتانامو فرستادند.

مصطفی ایدیر، محمد نچلا، حاجی بوده‌لا، لخدر بومدین، بلقاسم بن سیاح و صابر لهمار از آن زمان در گوانتانامو زندانی بوده‌اند و تنها شهروندان اروپایی هستند که هنوز در آنجا زندانی هستند. همسران ۵ نفر از آنان همراه با ۲۰ فرزندشان، که دو نفر از آنان تاکنون پدران خود را ندیده‌اند، هنوز در بوسنی انتظار آنان را می‌کشند.

قرار است دادگاهی در واشنگتن این هفته به پرونده آنان رسیدگی کند و دادگاه تلویزیونی در گوانتانامو با متهمان در تماس خواهد بود. وکلای متهمان در این دادگاه اعلام خواهند کرد که دولت آمریکا اتهام مهم دیگری علیه آنان را پس گرفته است.

دولت آمریکا شهادت یک زندانی فدرال به نام انعام آرنات علیه بوده‌لا را پس گرفته است. آرنات شهادت داده بود او در اردوگاه القاعده در افغانستان آموزش دیده است. دولت پس از آن، شهادت این مرد را پس گرفت که وکلای مدافع بوده‌لا کشف کردند وزارت دادگستری آمریکا ۵ سال پیش اعلام کرده بود که مصاحبه اف‌بی‌آی با آرنات «قابل اعتماد» نیست.

حتی عجیبتر این است که دولت آمریکا ادعا می‌کند ۶ زندانی فوق «مبارزان دشمن» هستند در حالی که با پس گرفتن ادعای توطئه انفجار سفارت دلیلی وجود ندارد که آنان هرگز با سربازان آمریکایی جنگیده یا خیال حمله به منافع آمریکا را در جایی در جهان در سر داشته‌اند.

بخشی از پرونده علیه بن سیاح به پیدا شدن یک تکه کاغذ در خانه او مربوط می‌شود که روی آن شماره تلفن شخصی به نام ابوزبیدر نوشته شده بود که ظاهرا از عوامل القاعده بود.

«استفن اولسکی» یکی از وکلای این زندانیان می‌گوید پلیس بوسنی نتوانست در افغانستان یا پاکستان با آن شماره با کسی تماس بگیرد. حالا ما معتقدیم این شماره ساختگی بود.

اولسکی می‌گوید کلینت ویلیامسون، سفیر جنایات جنگی آمریکا، هفته گذشته با نیکلا اسپیریچ نخست‌وزیر بوسنی دیدار کرد. او می‌گوید «برای این دیدارها فقط یک دلیل وجود دارد: آن هم مذاکره برای بازگرداندن اسیران گوانتانامو.» شاید کاخ سفید قصد دارد با خاتمه دادن به عذاب ۶ مرد جوان ظاهرا بی‌گناه، خود را از بی‌آبرویی بیشتر نجات دهد.

رابرت فیسک

علی ایثاری کسمایی

ایندپندنت