غفلت از تربیت قرآنی

خوف و رجا دو بال است برای پرواز و رسیدن به کمال
حالا بیشتر به فهم آیات قرآن می رسم و راز تاکید بر عذاب و عقوبت سخت ظالمان، تنبیه ناآگاهان، سخت گیری بر تربیت ناشدگان و ... را در می یابم …

خوف و رجا دو بال است برای پرواز و رسیدن به کمال

حالا بیشتر به فهم آیات قرآن می رسم و راز تاکید بر عذاب و عقوبت سخت ظالمان، تنبیه ناآگاهان، سخت گیری بر تربیت ناشدگان و ... را در می یابم و به این باور ایمانم افزون می شود که تنها با احترام، با آزادی و با ... نمی شود به کمال رسید، نمی شود گوهر تربیت را در جان آدمیان پرورش داد. این درسی است که دوستی می گفت: از زندگی خویش گرفته ام حالا که می بینم فرزندم که به جوانی رسیده است و هیچ گاه با او برخورد تندی نداشته ام، به جرأت می گویم حتی یک بار، بله حتی یک بار، ظرفی جلویم نگذاشته است حتی یک بار، فقط یک بار هم به او نگفته ام مثلا حالا که ایستاده ای، خودکار را به من بده، حتی کوچک ترین خواسته ای نداشته ام.

از سوی دیگر، هیچ گاه - در اندازه توانم- خواسته هایش را بی پاسخ نگذاشته، اما حالا او مدام طلبکار است و مرا بدهکار می داند. مزد کار نکرده، می خواهد و نمره درس نخوانده. با این که نمودار فعالیت های مثبتش هر روز رو به کاستی است، بردار توقعاتش رو به صعود گذاشته است و ... حالا می فهمم اگر در مدیریت زندگی تنبیه در کنار تشویق نباشد، ره به جایی نخواهیم برد. اصلا خوف و رجا که قرآن به یاد انسان می آورد تا رابطه اش را با خدا بر این اساس تنظیم کند، دو بال است برای پرواز و رسیدن به کمال. تشویق در کنار تنبیه است که شخصیت انسان را شکل می دهد و حذف هر یک یعنی پرواز ناممکن، یعنی صعود نشدنی و یعنی نرسیدن به موفقیت و این یعنی توقف! وقفه هم که رخ داد، زندگی به جهنم تبدیل می شود. قبل از آن که قیامت، قامت بکشد. کاش از همان روز اول، در کنار احترام، قانون را هم به یاد می آوردم، در کنار آزادی، حدود و ثغور زندگی را هم شفاف می کردم و در کنار تشویق، تنبیه را هم به عنوان ابزار تربیت به کار می گرفتم.

نویسنده: رهگذر