محبت به خدا, بالاترین محبت ها

بالاترین محبت ها, محبت به خداوند است, زیرا خداوند لطف و رحمت واسعه خویش را بر انسان گسترده است

بالاترین محبت‌ها، محبت به خداوند است، زیرا خداوند لطف و رحمت واسعه خویش را بر انسان گسترده است . امیرالمومنین علی علیه السلام در نهج‌البلاغه به گونه‌ای به آن اشاره می‌کند که انسان را به سوی خداوند می‌کشاند؛ آنجا که می‌فرماید: « و سالته من خزائن رحمته ما لا یقدر علی اعطائه غیره من زیاده الاعمار و صحه الابدان و سعه الارزاق ثم جعل فی یدیک مفاتیح خزائنه بما اذن لک فیه من مسالته فمتی شئت استفتحت بالدعا ابواب نعمته و استمطرت شَآبیب رحمته» (نهج البلاغه، ‌نامه ۳۱)«و از خزاین رحمت او عطایایی را مسألت نمایی که جز او نتواند آنها را به تو عنایت فرماید از فزونی عمرها و صحت بدن‌ها و گسترش روزی‌ها. سپس خداوند متعال کلیدهای گنجینه‌های نعمت‌هایش را در اختیار تو قرار داده با اجازه و رخصت در مسألت از او. هر وقت بخواهی درهای نعمت او را به وسیله دعا روی خود باز کنی و انبوه رحمتش را به سوی خود سرازیر نمایی.»در جای دیگر امام علیه السلام به انتشار فضل و رحمت الهی میان خلایق اشاره دارد و خداوند را به سبب بخشندگی و کرامتش سپاس می‌گوید:« الحمدلله الناشر فی الخلق فضله و الباسط فیهم بالجود یده»( نهج البلاغه، ‌خطبه ۱۰۰) «حمد خدای راست که فضل خود را در میان مردم بگسترانید و دست خود را برای بخشایش به آنان برگشاد.»و نیز می‌فرماید: «احمده علی عواطف کرمه و سوابغ نعمه» (نهج البلاغه، ‌خطبه ۸۳)، «سپاسگزار او هستم بر عواطف کرم خداوندیش و بر نعمت‌های کاملی که بر ما عنایت فرموده است.»امام علی علیه السلام یکی دیگر از موارد ایجاد محبت به خداوند در دل انسان را، نعمت‌های فراوان خداوند می‌داند که بدون اینکه انسان نیاز خود را بیان کند، نیازهای او را برآورده و این نعمت‌ها را به او ارزانی داشته است. به طور مثال، حضرت می‌فرماید:«سبحانک... ما اسبغ نعمک فی الدنیا» (نهج البلاغه، خطبه ۱۰۹)، «پاک خداوندا! ... چه فراوان است نعمت‌های تو در این دنیا.»نمونه‌های بسیاری در نهج البلاغه وجود دارد که به بیان نعمت‌های فراوانی که خداوند به انسان داده است، ‌می‌پردازد که این را می‌رساند خداوند نظر لطف و رحمت به انسان دارد و به انسان محبت می‌کند.

توجه به این محبوب بودن نزد خداوند، ‌سبب تحریک عواطف انسان و محبت او به خدا می‌شود.امیرالمومنین علیه السلام در موارد دیگر، ‌خداوند را مظهر لطف و عطا و بهترین پناه انسان معرفی می‌کند و می‌فرماید: «و الجی نفسک فی امورک کلها الی الهک فانک تلجئها الی کهف حریز و مانع عزیز و اخلص فی المساله لربک فان بیده العطاء» (نهج البلاغه، نامه ۳۱) و نفس خود را در همه امور زندگی به خدایت پناهنده کن، ‌زیرا با این پناهندگی، ‌نفس را به جایگاهی محکم و امن و مانعی بزرگ وارد می‌سازد و در سوال از پروردگارت اخلاص بورز، زیرا عطا و محروم ساختن به دست اوست.» در جایی دیگر نیز می‌فرماید: «واعلم ان الذی بیده خزائن السماوات و الارض قد اذن لک فی الدعاء و تکفل لک بالاجابه و امرک ان تساله لیعطیک و تسترحمه لیرحمک و لم یجعل بینک و بینه من یحجبک عنه » (نهج البلاغه، نامه ۳۱) « و بدان آن خداوندی که گنجینه‌های آسمان‌ها و زمین به دست اوست، به تو اجازه دعا داد و اجابت آن را به عهده گرفته است و به تو دستور داده است که از او مسالت کنی و او عطا فرماید و تو از او رحم بخواهی، او به تو رحم فرماید.

آن خداوند مهربان بین تو و خویشتن کسی که تو را از او بپوشاند قرار نداده است» یا در دعاهای امام سجادعلیه السلام داریم که می‌فرماید:«و یا من تحمد الی خلقه بحسن التجاوز و یا من عود عباده قبول الانابه و یا من استصلح فاسدهم بالتوبه یا من ضمن لهم اجابه الدعا و یا من وعدهم علی نفسه بتفضله حسن الجزا» ( صحیفه سجادیه، دعای دوازدهم) «‌ای کسی که با عفو خود بر خلق منت نهاده، ‌و‌ای آن که بندگانش را به قبول توبه عادت و امیدوار ساخته و فساد آنها را با داروی توبه به صلاح آورده و اجابت دعاهای آنها را تضمین کرده و به احسان خود وعده‌ جزای نیک به آنها داد».با توجه به سخنانی که بیان شد، خداوند مالک همه چیز است و از انسان خواسته که نیازهای خود را از او بخواهد، ‌نه تنها می‌تواند نیازها را برطرف کند، ‌بلکه او گام جلو نهاده و آماده است تا اگر تو خواستی، نیازت را برآورد و نیز به استجابت دعاها و پذیرش توبه نیز اشاره شده است و این باعث می‌شود که انسان احساس کند که خداوندی برای انسان ارزش خاصی قائل است و این احساس انسان باعث افزایش محبت او به خداوندی می‌شود و این محبت و عشق سبب تحکیم ایمان متربی و سبب رسیدن به مرحله حق الیقین می‌شود.