چقدر وعده و وعید مرگ بر تبانی

بر هیچ کس پوشیده نیست که ”پرسپولیس“ تیمی است ریشه دار و صد البته پرطرفدار که حامیان پر و پا قرصی در چهارگوشه کشور و حتی خارج از ایران دارد ”پرسپولیس“ را باید در زمره سرمایه های ملی و هویت ورزشی این مرز و بوم قلمداد کرد که قدمتی دیرین دارد

● بی‌پولی

اول: بر هیچ‌کس پوشیده نیست که ”پرسپولیس“ تیمی است ریشه‌دار و صد البته پرطرفدار که حامیان پر و پا قرصی در چهارگوشه کشور و حتی خارج از ایران دارد.

”پرسپولیس“ را باید در زمره سرمایه‌های ملی و هویت ورزشی این مرز و بوم قلمداد کرد که قدمتی دیرین دارد.

نباید کوچک‌ترین ذره‌ای شک به دل راه داد که این باشگاه در ورزش ما به‌ویژه در عرصه فوتبال حق آب و گل دارد و نقشی محوری در توفیق‌های شامخ، داشته است.

از زمانی‌که سنگ بنای پرسپولیس چیده شد تا به امروز، حضور این باشگاه در عرصه ”لیگ“ با اقبال هواداران بی‌تاب مواجه بوده و هست.

به‌همین سبب تنور مسابقات لیگ از دیرباز تا به امروز با حضور ارتش سرخ، داغ بوده است.

از لیگ تخت جمشید گرفته تا لیگ آزادگان و اکنون لیگ برتر، همواره حضور پرسپولیس موجب گشته تا سیمائی دلپذیر به این مسابقات ارزانی شود و پیکارهای لیگ از شور و شوق وصف‌ناپذیری برخوردار گردد.

اما سؤالی که این روزها مطرح است، این است که آیا سزاست این باشگاه پرطرفدار با این پیشینه درخشان، کاسه چه‌کنم چه‌کنم در دست بگیرد و برای ادامه حیات دست به دامان این و آن شود؟

تا چه زمان باید با من بمیرم و تو بمیری، روز را شب کرد؟

این ”عادت بد“ منحصر به امروز نیست بلکه در مدیریت‌های قبلی نیز به‌چشم آمد اما شگفت اینجاست که چرا از تسامح و تجربه تلخ گذشته پند نگرفته‌ایم!

این چه صیغه‌ای است که مدیرعامل نگون‌بخت باشگاه پرسپولیس از صبح علی‌الطلوع تا پاسی از شب باید در به در به دنبال پولدارها باشد و برای رتق و فتق امور، دم این و آن را ببیند؟!

تا چه زمان وعده و تا کی وعید؟

تا چه زمان امروز برو و تا کی فردا بیا؟

بنده خدا ”محمدحسن انصاری‌فرد“ که قرعه مدیرعاملی به نامش افتاده، یک لحظه آرام و قرار ندارد. و تمام هوش و حواسش شده ”پول“.

”محمدحسن“ نیک می‌داند که دوستش داریم و همیشه یار و یاورش بوده و خواهیم بود، اما این مدیر جوان بداند که در عصر تحول و در دوره نوین فوتبال که آداب و رفتار ”حرفه‌ای“ حرف اول را می‌زند، تفکرات سنتی جواب نمی‌دهد.

به یاد دارم که همین ”محمدحسن“ در دوران بازیگری قرارداد سفید امضاء می‌کرد اما در برهه کنونی که ”پول“ منزلتی رفیع در فوتبال دارد، این‌گونه اقدامات خریدار ندارد.

فوتبال حرفه‌ای پول می‌خواهد و امکانات و با این شرایط بی‌مایه، فطیر است.

انصاری‌فرد و یکایک اعضاء هیئت مدیره می‌بایست تدابیر منطقی‌تری بیندیشند و این باشگاه ریشه‌دار را از پیله ”نداری“ و ”تنش‌زائی“ بیرون بیاورند.

بهترین گزینه این است که باشگاه پرسپولیس تحت چتر حمایت یکی از وزارتخانه‌ها و یا سازمان‌های متمول دولتی قرار گیرد تا آب خوش از گلویش پائین برود. اگر می‌خواهید مثالی بارز بزنیم می‌توانیم از دوران طلائی بگوئیم که این تیم توسط وزارت معادن، شارژ مالی می‌شد و روند تکاملی داشت و مخلص کلام اینکه، پرسپولیس با این ساختار فقط وقت تلف می‌کند.

در آستانه فرا رسیدن فصل نقل و انتقالات بازیکنان، می‌بایست آستین همت را بالا زد و فکری بکر کرد در غیر این‌صورت با ضرس قاطع تأکید می‌کنیم که با اسلحه خالی نمی‌توان به شکار رفت و در عصر ”حرفه‌ای“ این‌گونه تحرکات مساوی است با رفتن به بیراهه.

کار به جائی رسیده که بسیاری از مدیران و کارکنان این باشگاه، عطای ادامه فعالیت را به لقایش بخشیده و برای امرار معاش در دیگر سازمان‌ها و نهادها مشغول به‌کار شده‌اند.

باشگاهی که از پرداخت دستمزد چند مدیر و کارمند عاجز می‌نماید چگونه می‌تواند در عصر سیطره پول و فوتبال حرفه‌ای دوام بیاورد و پاسخگوی خیل عظیم هواداران باشد؟

اگر مدیران و اعضاء هیئت مدیره باشگاه پرسپولیس بنا دارند خونی تازه در شریان‌های این تیم ریشه‌دار تزریق کنند، با وعده و وعید نمی‌توانند تیر خود را به هدف بزنند.

● هوشیاری

دوم: لیگ دسته اول هم برای خود دنیائی دارد و آکنده از هیجان و حساسیت است.

روزهای پایانی این مسابقات در راه است و به‌زودی سیمای چهار تیم راه‌یافته به مرحله دوم (پلی آف) نمایان خواهد شد تا برای صعود به لیگ برتر، سر و دست بشکنند.

به یاد داریم که همیشه در روزهای پایانی، لیگ دسته اول دستخوش مسائل حاشیه‌ای و بعضاً غیر قابل کنترل می‌شود که این شرایط حاد به سبب فقدان برنامه‌ریزی اصولی و نظارت دقیق بر امور است.

برای آنکه حاشیه‌های کاذب و حرف و حدیث در کار نباشد، مقامات ذی‌ربط در فدراسیون فوتبال می‌بایست هوشیاری به خرج دهند و اجازه ندهند این مسابقات حساس، خدای ناکرده به جار و جنجال کشیده شود و حقی ضایع گردد.

در این رهگذر، بحث انتخاب داوران بسیار پراهمیت می‌نماید و شایسته است که کمیته داوران با مطالعه عمیق در این راه اهتمام کند.

از سوئی دیگر باید در گزینش ناظران نیز دقت کرد و افرادی را برای بازی‌های سرنوشت‌ساز گمارد که جهت‌دار عمل نکنند و بی‌طرف باشند تا لیگ دسته اول به سلامت به ایستگاه پایانی برسد. کم‌توجهی در این زمینه، عواقب ناخوشایندی را در پی خواهد داشت و چه بسا باعث شود حق یک تیم به سبب ندانم کاری، پایمال گرددو زحمات و تلاش یک‌ساله یک باشگاه به هدر رود.

به منظور رفع این‌گونه مسائل، مقامات فدراسیون و در رأس آن دکتر دادکان باید جدیت بیشتری داشته باشند و تدابیری اتخاذ کنند که رقابت‌های لیگ دسته اول به شکلی ایده‌آل و بدون حرف، پایان یابد و به قول معروف حق به حقدار برسد.

نظارت دقیق بر گزینش داوران و یا بهتر بگوئیم انتخاب داوران و همچنین وسواس برای تعیین ناظران، باید به بهترین وضعیت از قوه به فعل درآید تا این رقابت‌های حساس بی‌حرف و حدیث به انتها برسد.

کوچک‌ترین لغزش (چه سهوی و چه عمدی) لیگ دسته یک را در روزهای حساس فعلی به بیراهه خواهد برد و از همه بدتر اینکه جو ورزشگاه‌ها را ملتهب خواهد نمود.

تا اینجای کار پگاه، هما و تراکتورسازی از گروه یک و مس، صنعت نفت و پیکان در گروه دو در زمره مدعیان صعود هستند و از این بین، چهار تیم راهی پلی‌آف خواهند شد.

جدال میلیمتری و نزدیک مدعیان و بالانشینان برای راهیابی به پلی‌آف و سپس لیگ برتر آن‌چنان پرحرارت است که کوچک‌ترین حادثه‌ای می‌تواند معادلات را بر هم بزند.

با این اوصاف، باید این مسئله را ملکه ذهن کرد که بهترین‌ها برای قضاوت انتخاب شوند و نظارت به گونه‌ای باشد تا بحث ”تبانی“ به میان نیاید.

بحث دیگری که نیاز به مداقه دارد، این است که مدیران، مربیان و بازیکنان، اخلاق‌مداری و موازین ورزشی را رعایت کنند و به گونه‌ای عمل کنند که جو ورزشگاه سالم بماند.

اینکه به هر بهانه و با هر رأی از سوی داور، به او پرخاش شود، قطعاً کنترل از دست او و دستیارانش خارج شده و بازی‌های پایانی دچار التهاب خواهد شد.

رعایت اصول ”فیر پلی (Fair Paly)“ از یک‌سو و دقت عمل داوران و ناظران از سوئی دیگر، به‌طور یقین چهره‌ای دلپذیر به این مسابقات حساس ارزانی خواهد کرد تا انشاءالله همه چیز به‌خوبی و خوشی به انتها برسد.

این موارد در بازی‌های پلی‌آف، حیاتی می‌نماید و امید می‌رود که فدراسیون فوتبال و باشگاه‌ها به آن پایبند باشند.

● تدابیر ویژه

سوم: به دفعات شنیده‌ایم که دکتر دادکان با صراحت اعلام کرده که پس از پایان جام جهانی ۲۰۰۶، میز صدارت در فدراسیون فوتبال را خواهد بوسید و عطای ریاست را به لقایش خواهد بخشید.

وی از سال گذشته نغمه جذائی سر داده و اکنون رئیس فوتبال کشور به این مسئله تأکید می‌کند که بعد از این مسابقات معتبر، سمتش را به فردی دیگر خواهد سپرد.

انصافاً دکتر دادکان در مدت فعالیتش، منشأ خدمات ارزنده‌ای شد، هر چند که ضعف‌هائی نیز از جانب او به‌چشم آمد.

به زعم ما، اگر واقعاً دادکان حرفش را به کرسی بنشاند و با دنیای فوتبال وداع کند، بر مهندس علی‌آبادی است که با کنکاش و تبادل اندیشه با نخبگان فوتبال، فردی را جانشین او کند که توانائی اداره این پست خطیر را دارا باشد.

در این راستا، مرد اول ورزش کشور نباید شتاب کند و در تعیین رئیس فدراسیون فوتبال عجله به خرج دهد. فردی که از جنس فوتبال باشد، تحصیلات آکادمیک داشته و بتواند درآمدزائی کند، برای اداره فوتبال کشور بهترین گزینه است.

رسالت یک رئیس فدراسیون، تنها راهیابی تیم ملی کشور متبوعش به جام جهانی نیست. ما سال‌هاست که در عرصه تیم‌های ملی پایه در جا می‌زنیم و هنوز که هنوز است مربیان دلسوز و باشگاه‌های سازنده از نداری می‌نالند.

فوتبال ما هنوز منزه نشده و دلال بازی و زد و بند در آن دیده می‌شود.

پول‌سالاری، بازیکن‌محوری و کم‌توجهی به اخلاق‌مداری و فرهنگ‌سازی، مقوله مهمی است که همچنان فوتبال ما با آن دست به گریبان است.

دکتر دادکان که فردی فرهیخته و دانشگاهی است در مدت فعالیت خود قصد داشت با این شرایط مبارزه کند که بعضاً موفق عمل کرد اما برای آنکه این نقاط تاریک به‌خوبی مرتفع شود، نیاز جدی به دگرگونی و برنامه‌ریزی است.

تجربه نشان داده که مطالعه جدی در این زمینه، اثرات مطلوبی به همراه خواهد داشت و به فوتبال ما در ابعاد ملی و باشگاهی، هویت خواهد بخشید.

به هر حال، مرد اول ورزش کشور به این نکات حیاتی وقوف کامل دارد و امید می‌رود که مهندس علی‌آبادی و مشاورانش، بی‌گدار به آب نزنند و اگر بناست سکان هدایت فدراسیون به فرد دیگری سپرده شود، این حرکت با برنامه اصولی توأم باشد.

آنچه که تا اینجای کار مسجل گشته این است که دادکان پایش را در یک کفش کرده و ساز و رفتن سر می‌دهد و با این وضعیت، رئیس سازمان تربیت بدنی باید برای جانشینی او تدابیر ویژه‌ای را بیندیشد تا خدای ناکرده فوتبال ما دچار خسران نشود.