پارانویایی های هسته ای

دانشمندان مهاجر که بسیاری از آنان از یهودیانی بودند که به بهانه فرار از تعقیب رژیم نازی آلمان به آمریکا رفته بودند محرکان اصلی برنامه ساخت سلاح های هسته ای در ایالات متحده بودند که به پروژه منهتن معروف شد

دانشمندان مهاجر - که بسیاری از آنان از یهودیانی بودند که به بهانه فرار از تعقیب رژیم نازی آلمان به آمریکا رفته بودند - محرکان اصلی برنامه ساخت سلاح های هسته ای در ایالات متحده بودند که به پروژه منهتن معروف شد.

بخصوص در سال ۱۹۳۹، گروهی از فیزیکدانان مجارستانی از جمله لئو اسزیلارد، ادوارد تلر و یوجین ویگنر، آلبرت انشتین، فیزیکدان برنده جایزه نوبل را ترغیب کردند با نگارش نامه ای خطاب به فرانکلین روزولت، رئیس جمهور وقت ایالت متحده، توجه او را به این احتمال جلب کند که “کشفیات علمی اخیر در آلمان ممکن است به ساخت نوع جدیدی از بمب های فوق العاده قوی “ منجر شود.

روزولت آنقدر به موضوع علاقه‌مند شد که چندین بار با فرستادگان انشتین دیدار کرد. بالاخره انشتین که زبان انگلیسی را بسیار کم می توانست صحبت کند روزولت را قانع ساخت که اگر آمریکا زودتر از نازی ها چنان بمب هایی نسازد “آنها ما را با انفجارهای هسته ای نابود خواهند کرد.”

آنگاه در پی حمله ژاپنی ها به ناوگان مامور محاصره دریایی که در بندر پرل هاربر لنگر انداخته بود - و محرک آن اعمال تحریم نفتی ژاپن توسط روزولت بود - ژاپن که متحد هیتلر بود در روز ۱۱ دسامبر ۱۹۴۱ علیه آمریکا اعلان جنگ کرد.

هدف از اجرای پروژه منهتن ابتدا ساخت یک بمب هسته ای بود که با شکافت هسته اورانیوم ۲۳۵ کار می کرد. اما در فرایند اولیه برای جدا سازی ایزوتوپ اورانیوم ۲۳۵ از اورانیوم طبیعی، ۱۸ ماه طول کشید تا حدود ۱۲۰ پوند اورانیوم لازم برای ساخت بمب اتمی موسوم به “پسر کوچولو” که بر روی هیروشیما انداخته شد، تولید شود. (منظور فرایند جداسازی الکترومگنتیک ایزوتوپ یا EMIS است که گفته می شود عراقی ها هم در اواخر دهه ۸۰ میلادی آن‌را به کاربستند.)

● هیروشیما

انگیزه اجرای پروژه منهتن که دانشمندان مهاجر اروپایی محرک آن بودند ساخت سلاح های هسته ای قبل از هیتلر بود. اما چرا ژاپن بمباران اتمی شد؟

حمله اتمی آمریکا به ژاپن چند دلیل داشت. اول اینکه شوروی اساسا جنگ را در تابستان ۱۹۴۳ در منطقه کورسک برده بود.

دلیل دیگر اینکه تا اواخر ۱۹۴۴ اکثر دانشمندان مهاجر اروپایی - در نتیجه تماسهایی که با همکاران سابق خود در اروپا داشتند دریافته بودند که برنامه هسته ای آلمان نازی به خوبی پیش نرفته و اینکه هیتلر فهمیده بود حتی اگر هم برنامه هسته ای اش موفقیت آمیز باشد نمی تواند در برد جنگ به او کمک کند.

اقتصاد به علا‌وه ، معلوم شده بود که هم بمب اتمی اورانیوم ۲۳۵ موسوم به “پسر کوچولو” و هم بمب هسته ای پلوتونیوم ۲۳۹ موسوم به “مرد خیکی” آن‌قدر سنگین خواهند بود که آنها را فقط می توان با بمب افکن های مخصوص بی -۲۹ که تمامشان در منطقه اقیانوسیه مستقر بودند بر روی هدف انداخت.

بنابراین به محض آنکه در جریان پروژه منهتن مشخص شد که از بمبهای هسته ای علیه ژاپنی‌ها و نه نازی ها استفاده خواهد شد، بسیاری از دانشمندان همکاری در آن پروژه را متوقف کردند و بخصوص لئو اسزیلارد، واسطه میان اینشتین و روزولت حتی به مخالفت با این کار پرداخته و آن‌را “اشتباه وحشتناک” خواندند.

ژنرال لزلی گرووز، مدیر اجرای پروژه منهتن در باره علت مخالفت دانشمندان مهاجر اروپایی با حمله اتمی به ژاپن گفت:”چون ژاپنی ها به یهودی ها آسیبی نرسانده بودند.” آدولف هیتلر در روز ۲۷ آوریل ۱۹۴۵ در برلین خودکشی کرد.

بمب هسته ای پلوتونیوم ۲۳۹ در ۱۶ ژوئیه ۱۹۴۵ در سایت ترینیتی در نیومکسیکو آزمایش شد. ما در روز ۶ اوت ۱۹۴۵، بمب اتمی “پسر کوچولو” را روی هیروشیما، و در روز ۹ اوت همان سال بمب اتمی “مرد خیکی” را روی ناگازاکی انداختیم و به قول هیلاری کلینتون “آنها را معدوم کردیم.”

حالا تاریخ را سریع جلو می بریم تا به روز ۷ ژوئن ۱۹۸۱ برسیم.

در آن روز اسرائیل نیروگاه “اوس‌عراق” را که یک راکتور تحقیقاتی ساخت فرانسه و تحت نظر آژانس بین المللی انرژی اتمی بود را نابود کرد. ظاهرا علت آن حمله این بود که فکر می‌کردند صدام امیدوار است معجزه ای شود و راکتور اوس عراق یکی دو بمب هسته ای زیر بالش صدام ظاهر کند.

براساس بیانیه رسمی ای که اسرائیل صادر کرد: “بمب های اتمی ای که آن راکتور - یا با استفاده از اورانیوم و یا با استفاده از پلوتونیوم- قادر به تولیدشان بود به اندازه بمب هیروشیما می بود. بنابر این خطر مرگبار فزاینده ای برای ملت اسرائیل پدید آمده بود.”

حالا به یمن بازرسی های آژانس بین المللی انرژی اتمی تمام دنیا فهمیده است که صدام تلاش برای ساخت سلاح های هسته ای را در نتیجه حمله اسرائیل به راکتور تحقیقاتی ای که زیر نظر آژانس بود آغاز کرد. حالا هم چندین ماه است که تقریبا تمام سیاستمداران آمریکایی - از جمله امیدواران [سابق] به ریاست جمهوری این کشور مثل هیلاری کلینتون اعلام کرده اند “ما نمی توانیم و نباید به ایران اجازه دهیم سلاح هسته ای بسازد یا اکتساب کند.” و اینکه “برای مقابله با این تهدید ]!!![ از هیچ گزینه ای نمی توان صرف نظر کرد.”

چرا؟ چون به گفته هیلاری، “تکذیب هولوکاست ایران را همدست مطرودترین متعصبان و تحریف کنندگان تاریخ می سازد.” از سوی دیگر بوش را داریم که ظاهرا نمی خواهد دست از تهدید ایران بردارد. او می گوید: “رئیس جمهور ایران آنقدر تهدید به نابودی اسرائیل کرده است که تعداد دفعات این کار او در خاطرم نمانده. هیتلر هم می خواست سر اینها از همین بلاها بیاورد اما به شیوه ای دیگر.”

اکنون هم به این نقطه رسیده ایم که اسرائیل با حمایت ویژه بوش و چنی و کنگره ای که تحت کنترل لابی صهیونیستی موسوم به ایپک است، تهدید می کند که به تاسیسات تحت نظر آژانس بین المللی انرژی اتمی در ایران حمله کند. پس شاید بد نباشد که سری به قطعنامه ۴۸۷ شورای امنیت سازمان ملل در محکومیت حمله بی جهت اسرائیل در سال ۱۹۸۱ به تاسیسات تحت نظر آژانس بین المللی انرژی اتمی در عراق بزنیم:

“ (شورای امنیت سازمان ملل متحد) با اطلاع کامل از اینکه عراق از اعضای معاهده عدم ساخت و گسترش سلاح های هسته ای (ان پی تی) از زمان اجرای آن در سال ۱۹۷۰، بوده، و اینکه عراق در راستای این معاهده حراست و سرکشی آژانس بین المللی انرژی اتمی از تمام فعالیتهای هسته ای خود را پذیرفته، و با توجه به اینکه این آژانس شهادت داده است که تا این تاریخ، این سرکشی ها و حراستها به نحو رضایت بخشی اعمال گردیده: قویا حمله نظامی اسرائیل - که در نقض آشکار منشور سازمان ملل و هنجارهای رفتار بین المللی است - را محکوم کرده و از اسرائیل می خواهد در آینده از چنین اقداماتی و یا تهدید به آنجام چنین اقداماتی خودداری کند... این شورا به علاوه حمله مذکور را تهدیدی جدی علیه کل اقدامات و برنامه های حراستی و و تامین ایمنی محوله به آژانس بین المللی انرژی اتمی می داند که اساس معاهده منع تولید و گسترش سلاح های هسته ای است.”