جامعه و آلزایمر

برخی بیماری‌ها علاوه بر مشکلات جسمی و پزشکی مسائل اجتماعی را نیز با خود به همراه دارند آلزایمر را باید از جمله این بیماری‌ها تلقی کرد که تنها یک بیماری نیست. این بیماری مشکلات …

برخی بیماری‌ها علاوه بر مشکلات جسمی و پزشکی مسائل اجتماعی را نیز با خود به همراه دارند آلزایمر را باید از جمله این بیماری‌ها تلقی کرد که تنها یک بیماری نیست. این بیماری مشکلات اجتماعی بسیاری را برای خود فرد و خانواده او به همراه دارد.

حالات روانی و خلق و خوی فرد مبتلا به آلزایمر می‌تواند سریعا تغییر کند و بی‌هیچ توجیه و دلیلی آرامش به اشک و خشم تبدیل شود. در بیشتر موارد شروع بیماری آلزایمر با سوءظن و بدگمانی نسبت به اطرافیان شروع می‌شود به این صورت که نسبت‌های ناروایی (همچون برداشتن وسایل شخصی او که ممکن است اصلا وجود خارجی هم ندارد) را به نزدیکان خود می‌دهند. به همین خاطر اطرافیان به شدت از او آزرده می‌شوند.

در این شرایط ناآگاهی از بیماری می‌تواند تاثیرات بسیار سویی بر اطرافیان فرد بگذارد و حتی خود فرد را از دریافت خدمات محروم کند.

شاید مثال ساده دیگر که خود ما هم با آن مواجه شده باشیم اینست که بسیاری از مواقع مبتلایان به این بیماری به علت حالات خود در کوچه و خیابان مورد تمسخر دیگران قرار می‌گیرند.

تمامی این مسائل باعث می‌شود تا نگهداری از بیماران مبتلا به ‌آلزایمر برای خانواده‌ها کار بسیار مشکلی باشد. جدا از این‌که مراقبت کردن از یک فرد مبتلا به آلزایمر احتیاج به وقت و نیروی بسیار دارد، خانواده باید بتواند علائم فشارهای عصبی بر خود و بیمار را نیز کاهش دهد. در غیر این‌صورت ضربه‌هایی که در هنگام نگهداری از بیمار بر جسم و عواطف مراقبت‌کننده وارد می‌شود او را خسته و ناتوان خواهد ساخت.

برای کاهش این آسیب‌ها توصیه می‌شود هیچ‌گاه یک نفر به تنهایی وظیفه مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر را بر عهده نگیرد. حتی‌ اگر بیمار از این‌ مساله‌ احساس‌ رضایت‌ نداشته‌ باشد.

در این شرایط روابط اجتماعی می‌تواند به بیمار کمک کند. ارتباط با دوستان قدیمی می‌تواند آرامش بخش باشد. ملاقات‌ها، نامه‌ها و تماس تلفنی با دوستان باید مورد تشویق قرار گیرد؛ ولی بهتر است که هر بازدید به یک یا حداکثر ۲ نفر محدود شود.

از آنجا که سرگرمی اهمیت دارد، باید بیمار را تشویق نمود فعالیت‌های ساده را انجام دهد مثل پیاده‌روی، ورزش و معاشرت اجتماعی. بیمار می‌تواند آرامش و رضایت را در دوستی بیابد. باید توجه داشت بیماری آلزایمر نیاز به صمیمیت را از بین نمی‌برد.

هدف اصلی از مراقبت بیمارحفظ امنیت فیزیکی، کاهش اضطراب و بی‌قراری، بهبود ارتباط، افزایش عدم وابستگی در انجام فعالیت‌های مراقبت از خود و تامین نیاز به روابط صمیمی و اجتماعی است. حمایت از مراقبین بیمار مبتلا به آلزایمر ساکن محله و جامعه نیز برای پیشگیری از فرسودگی و خستگی آنان ضروری است بخصوص برای خانم‌ها که در حین مراقبت از بیمار غالبا چند وظیفه متعدد دیگر را نیز به عهده دارند.

در نهایت باید توجه داشت مشارکت فعال می‌تواند بیمار را برای حفظ توانایی‌های ذهنی، عملکردی و روابط اجتماعی به مدت طولانی‌تری کمک کند.