بعد از جشنواره گل در آزادی

تیم ملی فوتبال کشورمان روز دوشنبه در یک دیدار تدارکاتی به مصاف جامائیکایی رفت که اگر چه قدرت واقعی و لازم برای محک زدن تیم ملی را نداشت اما دل هزاران ایرانی را شاد کرد ضمن اینکه بارقه های امید را در دل ملی پوشان ما پررنگ تر کرد

تیم‌ملی فوتبال کشورمان روز دوشنبه در یک دیدار تدارکاتی به مصاف جامائیکایی رفت که اگر چه قدرت واقعی و لازم برای محک زدن تیم‌ملی را نداشت اما دل هزاران ایرانی را شاد کرد ضمن اینکه بارقه‌های امید را در دل ملی‌پوشان ما پررنگ‌تر کرد.

بعدازظهر دو‌شنبه تیم‌ملی ما با ارائه یک بازی روان و بدون نقص آسیا را متوجه خود کرد و نشان داد که هر کاری که اراده کند می‌تواند با حریفش انجام دهد. کاری به این موضوع نداریم که عده‌ای خواسته یا ناخواسته قصد ضعیف نشان دادن جامائیکا را داشتند اما چیزی که واضح بود ما مقابل همین حریف به ظاهر ضعیف بازی ارائه کردیم که حقیقتاً نقصی در آن دیده نمی‌شود مهمتر اینکه آن شادابی لازم و خلاقیت‌هایی که پیش از این در تیم‌ قلعه‌نوعی دیده نمی‌شد به ساق‌های بازیکنان ایران بازگشته بود.

نفراتی که در این بازی در ترکیب اصلی ما به میدان آمده بودند را به خاطر بسپارید چرا که این بازیکنان را به احتمال فراوان در جام جهانی ۲۰۱۰ هم در قالب تیم کشورمان خواهید دید و در واقع این را می‌خواهیم بگوییم که بدنه اصلی تیم ما را در آینده همین نفرات با آتیه تشکیل خواهند داد.

انتخاب بازی با جامائیکا با توجه به اینکه ما در آستانه سفر به مالزی قرار داشتیم نقطه عطفی در ایجاد روحیه در شرایطی محسوب می‌شد که آنقدر گفتیم و نوشتیم که بازی‌های آسیایی خطرناک و ترسناک است که خودمان هم به دلهره افتاده بودیم و بالاخره این اتفاق توانست موج امیدواری را به بازیکنان اکثراً جوان ما بازگرداند.

البته قبل از این هم ناامید نبودیم چرا که به گفته کارشناسان تیم‌ملی ما بهترین تیم دوران فوتبال ایران محسوب می‌شود. از طرفی هم حضور نفراتی چون آندو، نکونام، مهدوی‌کیا، علی کریمی و... مانع از بروز افکار منفی در رابطه با آینده این تیم می‌گردد.

تیم‌ملی ما روز دوشنبه همان‌طور که پیش از بازی هم نوشتیم دست به آخرین تغییر و تحولات خود برای شناسایی نفرات مدنظرش زد و بعضاً افرادی را به میدان فرستاد که آخرین عملکردشان را ببینند و بر همین اساس آنان را کنار بگذارند کما اینکه خیلی از این ذخیره‌ها هم به میدان نرفتند و حتی مجالی هم برای بازی و ارائه توانایی‌های خود پیدا نکردند.

خط دفاعی و منطقه چپ تیم‌ملی ما در این بازی بار دیگر به بوته آزمایش گذاشته شد که در یک قسمت تا حدودی به جواب رسیدیم و در قسمتی دیگر همچنان دغدغه فکری‌مان برای انتخاب نفرات لازم پابرجاست.

در خط دفاعی زوج رضایی و سیدجلال حسینی به مراتب بهتر از رضایی و هادی عقیلی نشان داد اما در جناح چپ ستار زارع در روز بازی هجومی ایران با وجود تلاش‌های فراوانش آن طور که باید نشان نداد و همه نگاه‌ها را مجدداً متوجه فریدون زندی کرد. این بار حضور توأم معدنچی و زندی شاید بتواند کمی از مشکلات، را در این جناح بکاهد اما این موضوع مستلزم سرعت بیشتر زندی در برگشت به حالت تدافعی است به‌صورتی که در هنگام حمله نیز با چابکی لازم تیم را در جناح چپ همراهی نماید.

گل‌های فراوان ایران می‌توانست در مقابل هر حریف دیگری هم با چند اختلاف بالا یا پایین‌تر به ثمر برسد‌ چرا که آن چه در این بازی از هماهنگی خط هافبک و خط حمله تیم‌ملی ما برمی‌آمد اوج جایگیری‌های مناسب و به کارگیری خلاقیت‌های فردی در مواقع لزوم بود که باید این هماهنگی را تحسین کرد.

بازیکنان ما مقابل جامائیکا به مراتب روان‌تر از غنا بازی با بازی کردند که برخلاف عده‌ای که این موضوع را متوجه ضعف جامائیکا در حمله می‌دانند ما معتقدیم ایران به هارمونی تاکتیکی دست یافته ضمن اینکه با خارج شدن بدن بازیکنان از دوران سنگین بدنسازی انعطاف‌پذیری در نزد نفراتمان بیشتر به چشم می‌آید.