مگذار تابلو کامل شود!

روزی شیوانا استاد روشنائی با جماعتی در راهی همسفر بود. مردی را دید که بسیار به آرایش ظاهری خود می‌رسید و دائم نسبت به زیبائی خود برای خانواده‌اش فخر می‌فروخت. روزی شیوانا دید …

روزی شیوانا استاد روشنائی با جماعتی در راهی همسفر بود. مردی را دید که بسیار به آرایش ظاهری خود می‌رسید و دائم نسبت به زیبائی خود برای خانواده‌اش فخر می‌فروخت. روزی شیوانا دید که مرد با صدای بلند خطاب به زن و فرزندانش می‌گوید که اگر قدر او را ندانند و هر چه می‌گوید گوش نکنند، آنها را ترک کرده و تنها خواهد گذاشت.

وقتی سروصدا خوابیده شیوانا مرد را به کناری کشید و از او پرسید: ”آیا تو واقعاً می‌خواهی آنها را ترک کنی و تنها به حال خود رها کنی و بروی!؟“ مرد لبخندی شیطنت‌آمیز زد و گفت: ”البته که نه! من فقط می‌خواهم از ترس بدون من بودن حرف‌هایم را گوش کنند و باز مرا بخرند!“

شیوانا سرش را با تأسف تکان داد و گفت: ”این‌کار تو به شدت خطرناک است. تو با این کارت آنها را وادار می‌کنی از ترس و برای دفاع از خودشان هم که شده تابلوئی بدون تو خلق کنند!“

مرد خوش‌سیما با صدای بلند شیوانا را مسخره کرد و در جلوی جمع سؤال شیوانا را برای همه تکرار کرد و با طعنه گفت: ”چه کسی به این مرد استاد روشنائی گفته است!؟ او نمی‌داند که زن و فرزند من نقاشی نمی‌دانند!!“

شیوانا آهی کشید و سکوت کرد و هیچ نگفت. چند روز بعد کاروان به دهکده‌ای رسید. برای تمین آب‌وغذا مدتی توقف کرد و سپس به راه خود ادامه داد: شب هنگام مرد زیباسیما فریادزنان به‌سوی شیوانا آمد و در حالی‌که بر سر و صورت خود می‌زد گفت: ”استاد! به دادم برسید. زن و فرزندانم مرا ترک کرده‌اند و گفته‌اند دیگر علاقه‌ای به بودن با من ندارند! همیشه من آنها را تهدید به ترک و تنهائی می‌کردم و اکنون آنها این بلا را بر سر من آورده‌اند. آخر آنها چگونه تنها و بدون من زیستن را برگزیدند!؟“

اهل کاروان گرد مرد خانه خراب جمع شدند و او را دلداری دادند. شیوانا مقابل مرد ایستاد و گفت: ”به تو گفتم که مگذار آنها به خاطر ترس از فلاکت و درماندگی تابلوئی بدون تو بکشند. در طول مدتی که تو با تهدید به رفتن، آنها را به آینده‌ای تاریک نوید می‌دادی، آنها در ذهن خود دنیای بدون تو را دیدند و در آن دنیا نقش خود و شیوه‌های جدید زندگی را پیدا کردند. به مرور تابلوی زندگی با حضور تو رنگ باخت و تابلوی جدیدی که تو خودت باعث و بانی آن بودی و در آن حضورت دیگر ضرورتی نداشت، جایگزین شد. متأسفم دوست من! ترس و دلهره می‌تواند از هر انسانی یک نقاش بسازد و انسان عاقل هرگز کاری نمی‌کند که دیگران طرح نقشی بدون حضور او را روی تابلوی زندگی خود بکشند!

برخیز و به توقفگاه قبلی برگرد و تا دیر نشده سعی کن در تابلوی جدیدی که آنها تازه کشیده‌اند، جائی برای خود دست و پا کنی! البته الان دیگر اوضاع فرق کرده است و تو دیگر تا آخر نمی‌توانی آنها را به رفتن خودت تهدید کنی! هرگاه چنین کنی آنها تابلوئی را که الآن کشیده‌اند مقابل چشمانت علم می‌کنند و می‌گویند: ”خوب برو! بودن و نبودن تو در این تابلو یکسان است!“