تاملی به تغییر لباس فرم پینگ پنگ زنان

فدراسیون بین المللی تنیس روی میز (ITTF) عزم خود را جزم کرده تا هواداران و تماشاچیان بخش زنان را افزایش دهد و به همین منظور مقامات این فدراسیون دستور پوشیدن دامن های کوتاه و پیراهن های تنگ توسط بازیکنان را داده اند؛ همان لباسی که زنان تنیس باز برجسته جهان، در بازیهایشان به تن دارند. این تصمیم نشات گرفته از اعتقاد برخی به این امر است که یکی از بالاترین جذابیت های تنیس زنان و عامل رونق و محبوبیت فراوان آن در دنیا همین نوع پوشش است. منکر این حقیقت نمی شویم که دنیا همواره در حال تغییر و تحول است و به دنبال آن تفکرات و سلایق مردم نیز دچار دگرگونی و تغییر می شود.

خصوصا که در حال حاضر زنان پینگ پنگ باز با پیراهن ها و شورت های بلند و گشاد که گویی برای مردان دوخته اند، در میدان رقابت حاضر می شوند. همچنین تاکید بر ضرورت بکارگیری انواع جذابیت ها برای جلب توجه و ارضاء روحیه تنوع طلبی انسان ها درست است اما این هم یک اصل است که قبل از دست زدن به هر اقدامی، آن هم در سطح کلان و جهانی، برآوردی درست از هزینه های غیرمادی و سود آن داشته باشیم. برای بررسی این نکات باید اول به این نکته اذعان داشت که انگیزه مقامات ITTF از این تصمیم چه بوده است.

با توجه به اینکه تنیس روی میز یکی از محبوب ترین رشته های ورزشی در کشور چین است و انتظار آن می رفت که رقابتهای مردان و زنان این رشته ورزشی در بازی های المپیک ۲۰۰۸ مورد توجه و استقبال فراوان مردم چین قرار گیرد اما سالن های نیمه پُر آنها در این دور از بازی ها، نگرانی مسئولان را برانگیخته و ضرورت تغییر در چهره سنتی این رشته ورزشی را به آنها خاطر نشان کرده است.

اما در این میان با تصور گرایش المپیک به سالن مد و تغییر فضا از محیطی ورزشی چه باید کرد؟ و اصولاً چنین دیدگاهی نسبت به زنان ورزشکار سودمند است یا مضر؟ آیا اینکه آنها را نه به واسطه قابلیت های ورزشی و بازی های درخشانشان بلکه به خاطر جذابیت های جنسی زنانه شان مورد توجه قرار دهیم، به نفع ورزش زنان است؟

آیا اقداماتی از این دست، بیش از هر چیز در جهت توجیه و بازتولید اندیشه های سنتی و مردسالارانه نیست که زنان را نه به عنوان سوژه یا موجوداتی مستقل بلکه به عنوان اُبژه یا موجوداتی وابسته در نظر می گیرد؟ آیا چنین اندیشه و اقدامی، در جهت تلاش هایی است که در طول سالیان دراز توسط فعالان حقوق زن در جامعه صورت گرفته است تا دیدگاه مردسالارانه نسبت به زن را به چالش بکشد؟

بد نیست اشاره ای هم داشته باشیم به باور بسیاری از حامیان این روش که به تجربه بکارگیری این اقدام در مورد تنیس زنان استناد می کنند. گفته می شود مسئولان در ابتدا با استفاده از جذابیت های جنسی و فیزیکی زنان تنیسور، توجه مردم را به این رشته ورزشی جلب کردند، اما بعدها زنان تنیس باز با به نمایش گذاشتن قابلیت ها و بازیهای درخشان خود توانستند توجه مردم را از آن جذابیت های جنسی به زیبایی بازی و توانایی خودشان معطوف سازند. با این حال، صرف نظر از تمام هزینه هایی که برای رسیدن به این هدف متوجه ورزش زنان و در کل تمام فعالان حقوق زن شده من معتقدم این ادعا صد در صد درست نیست. کما اینکه هنوز هم بسیاری از علاقمندان به تنیس زنان بیش از آنکه بر بازی های خوب زنان تنیسور تاکید داشته باشند به جذابیت و زیبایی ظاهری و فیزیکی کسانی مانند شاراپووا توجه می کنند.

یکی از بهترین راههای پیش رو، تلاش برای تغییر دیدگاه مردم نسبت به کل ورزش زنان است

همانطور که اشاره شد تصمیمی که مقامات تنیس روی میز زنان اتخاذ کرده اند، آسانترین و کوتاهترین راه برای حل مسئلهء عدم اقبال عمومی از این رشته ورزشی است که بیش از آنکه سودبخش باشد، می تواند هزینه آفرین باشد. خصوصا با در نظرگرفتن تاثیرات منفی این اقدام در بازتولید دیدگاه های سنتی نسبت به زن.

یکی از بهترین راههای پیش رو، تلاش برای تغییر و اصلاح دیدگاه مردم نسبت به کل ورزش زنان است. مسئولان می توانند به طُرُق مختلف از جمله استفاده از ابزار رسانه ای، برابری قوانین، تخصیص بودجه مساوی و ... در کنار جلب توجه مردم به ورزش زنان، اهمیت آن را در عرصه های مختلف زندگی زنان و تمام افراد جامعه یادآور شوند و ضرورت پرداختن به مسائل مختلف ورزش زنان را گوشزد نمایند. مسئولان و اصحاب رسانه می توانند با جدی گرفتن ورزش زنان و اهمیت دادن به آن، دیدگاه عموم مردم نسبت به این موضوع را اصلاح کرده و توجه جدی آنها را به ورزش زنان و قابلیت های زنان ورزشکار معطوف سازند. اگرچه این راه دشوارتر و طولانی تر به نظر می رسد اما با در نظر گرفتن همان برآورد سود و زیانی که در ابتدا بر ضرورت آن تاکید شد، می توان آن را مهم ترین و سودمندترین راه دانست و با اطمینان پی گرفت.

مرجان نمازی