۲۰ دی ـ ۱۰ ژانویه ـ ... و این بود پایه ایجاد سازمان ملل!

پیمان ۲۶ كشور محارب با نیروهای محور (آلمان، ایتالیا و...) از ۱۰ ژانویه سال ۱۹۴۲ قوت اجرایی پیدا كرد و پیمان ملل متحد نام گرفت كه به موجب آن مقرر شده بود هیچیك از امضا كنندگان پیمان …

پیمان ۲۶ كشور محارب با نیروهای محور (آلمان، ایتالیا و...) از ۱۰ ژانویه سال ۱۹۴۲ قوت اجرایی پیدا كرد و پیمان ملل متحد نام گرفت كه به موجب آن مقرر شده بود هیچیك از امضا كنندگان پیمان حق نخواهد داشت به تنهایی با كشورهای محور وارد مذاكره شود و یا آتش بس برقرار كند.

این پیمان بعدا پایه تشكیل سازمان ملل قرار گرفت. اگر این پیمان نبود، ممكن بود هیتلر با كشورهای دیگر بسازد و نیروهای خود را در یك جبهه متمركز كند. به هر گوشه حمله كردن ارتش آلمان با امكانات محدود داخلی بزرگترین اشتباه هیتلر بود كه به نابودی اش انجامید.

این مبنا برای ایجاد سازمان ملل یكی از دلایل ناكامی های آن برای حفظ صلح عادلانه در جهان تلقی شده است. تجربه ۵۸ سال وجود سازمان ملل نشان داده است که از این سازمان تا منشور آن، مخصوصا ضوابط حاکم بر شورای امنیت اصلاح نشود برای حفظ ملل جهان از خطر جنگ و تعرض نظامی کار موثری ساخته نخواهد بود . محدود بودن تعرض بزرگ ها به کوچکها در نیمه دوم قرن بیستم نتیجه وجود سازمان ملل نبود؛ بلكه به دلیل وجود دو قدرت متعارض با هم در صحنه جهان بود که این وضعیت دیگر وجود ندارد و جریان جاری در عراق روشنترین مثال آن است. آخرین شخصیتی كه خواهان اصلاح اساسنامه سازمان ملل شد، پاپ بود كه در سخنرانی اول ژانویه سال ۲۰۰۴ خود اكیدا به این موضوع اشاره كرد. از همان سال ۱۹۴۵ كه سازمان ملل تاسیس شد و شهرت یافت كه اندیشه تاسیس آن از روزولت و چرچیل

به دلایل خاص سیاسی بوده است ، بسیاری از اندیشمندان آن را سازمان دولتها خواندند و گفتند كه تا در منشور این سازمان ترتیبی برای مجازات دولتهایی هم كه به حقوق مردم كشور خود تعرض و نسبت به آنان جور و ستم و تبعیض روا می دارند داده نشود، این دستگاه یك سازمان ملل نخواهد بود و نخواهد توانست امنیت را حفظ كند زیرا كه پایه صلح و امنیت از سوی مردمی كه به آنان ستم می شود همواره در معرض تزلزل خواهد بود كه نمونه اش خرابكاری هایی است كه جریان دارد و به درخواست حافظ اسد رئیس جمهور وقت سوریه كه اصرار داشت « تروریسم » تعریف شود و علت از میان برداشته شود نه معلول ، ترتیب اثر داده نشد. تمدن در جهانی وجود خواهد داشت كه به دولت ها كه در هر كشور مركب از چند صد نفرند از سوی یك سازمان جهانی اجازه و امكان تعرض به حقوق مردم خود و ظلم و ستم داده نشود و در صورت ارتكاب مجازات شوند.