معرفی انسان شناسی زبان شناختی

انسان‌شناسی زبان‌شناختی علایق میدانی مختلفی را در دو بعد زمان و مکان پی می‌گیرد. انسان‌شناسی زبان‌شناختی ساختار و نحوه استفاده از زبان، تغییرات زبانی و روابط میان زبان، …

انسان‌شناسی زبان‌شناختی علایق میدانی مختلفی را در دو بعد زمان و مکان پی می‌گیرد. انسان‌شناسی زبان‌شناختی ساختار و نحوه استفاده از زبان، تغییرات زبانی و روابط میان زبان، جامعه و فرهنگ را مورد بررسی قرار می‌دهد.

در دنیای حیوانی، نخستی‌های غیرانسان از نظام‌های آوایی محدودی برای ارتباط استفاده می‌کنند. این نظام آوایی در اجداد انسان‌نمای ما از طریق انتقال ژنتیکی رشد قابل توجهی کرده و پیچیده شده است. [در پی این رشد] انسان‌نماها شروع به آموختن کردند و آن نظام‌های آوایی شامل زبان هم می‌شود، زبانی که مهمترین سیستم ارتباطی ماست، با این حال انسان‌ها همچنان به استفاده از ارتباط غیرزبانی ادامه دادند، از جمله حرکات صورت و اشارات.

هیچ زبانی تمام صداهایی را که دستگاه آوایی انسان می‌تواند بسازد، را در برنمی‌گیرد. آواشناسی، بررسی صداهای گفتار، بر صداهایی که در یک زبان معین موجب تمایز [معنایی] می‌شود، تمرکز می‌کند.

زبان‌شناسی اجتماعی روابط میان متغیرهای اجتماعی و زبانی را مورد مطالعه قرار می‌دهد، اینکه چطور گونه‌های افراد مختلف از زبان استفاده می‌کنند؟ آیا زنان و مردان متفاوت صحبت می‌کنند؟ در مورد طبقات، حرفه‌ها و گروه‌های قومی چطور؟ صحبت کردن افراد در موقعیت‌ها، سبک‌های متغییر، لهجه‌ها، و زبان‌های مختلف تغییر می‌کند.

زبان‌شناسی تاریخی برای انسان‌شناسانی مفید است که به روابط تاریخی علاقه‌مندند. نشانه‌های زبان‌شناختی بر تماس‌های گذشتهٔ بین‌فرهنگ‌ها اشاره دارد. روابط بین زبان‌‌ها لزوما به این معنی نیست که پیوندهای زیست‌شناختی میان گویشوران آن زبان وجود دارد، چرا که افراد می‌توانند زبان‌های جدید را یاد بگیرند.

http://www.anthropology.ir/node/۴۷۸