بهشت کوچک کارفرمایان دنیا

اینجا ایران است, داعیه دار دفاع از حقوق مستضعف و سر دهنده شعار عدالت

اینجا در گوشه‌ای از دنیا، نقطه‌ای وجود دارد که در آن بی شک، بهترین امکانات برای کارفرمایان دنیا وجود دارد. نیروی کار ارزان که در قبال ۸ ساعت کار -که بعضاً به ۱۲ ساعت هم می‌رسد- تنها حقوق ۲ تا ۵/۲ ساعت از کار خویش را دریافت می‌کنند. می‌توانی آنها را بیمه کنی یا اگر نخواستی از بیمه کردن ایشان هم صرف‌نظر کنی یا حتی راه بهتری هم هست، اخراجش کنی و وقتی مستمری بگیر بیمه بیکاری شد، دوباره استخدامش کنی تا صندوق بیمه بیکاری که با پول همان بیکاران اداره می‌شود، مجبور شود تا حقوق و حق بیمه وی را بپردازد.

هر سال هم می‌توانی در انتهای سال، الم شنگه‌ای راه بیاندازی و با اخراج برخی از همین افراد، ادعا کنی که آنقدر دستمزدشان بالاست! که نمی‌توانی حقوقشان را پرداخت کنی و از این راه به دولتی که خود بزرگترین کارفرمایان است، بفهمانی که امسال هم باید حقوقشان را کمتر از افزایش نرخ تورم –عجب واژه رعب انگیزی- افزایش دهی، که نه، کاهش دهی. خیالت هم راحت باشد که چه چپ –عجب واژه مسخره‌ای در این نقطه از دنیا- و چه راست به قدرت برسد، هم و غمش، دفاع از حقوق توست و لاغیر. همه اینها کنار، می‌توانی بحران در واحدت ایجاد کنی و برای پرداخت حقوق همین بدبخت‌ها، وام‌های کلان بگیری و بزنی در کار ساخت و ساز و پول روی پول بگذاری و به ریش بانک و کارگر بخندی.

در کنار تمامی این مواهب، این را هم در نظر داشته باش که کارگرانت هیچ وقت جرات اعتصاب ندارند که غیرقانونی است و در ضمن، اگر هم خدای ناکرده توفیق داشتی و واحدت بیشتر از ۳۵ کارگر داشت و ایشان هم، جسارت و گستاخی به خرج دادند و تشکلی ساختند، می‌توانی نماینده‌ای به میانشان بفرستی که می‌تواند تا بالاترین حد از نمایندگی کارگران، ارتقا یابد و همیشه به یاد تو و منافع تو باشد.

اگر خوب فکر کنی، می‌فهمی که اینجا ایران است، داعیه‌دار دفاع از حقوق مستضعف و سر دهنده شعار عدالت!

حالا نمایندگان مجلس هفتم می‌توانند راحت باشند از اینکه اتهام بی‌خاصیت بودن مجلس این دوره را خنثی کرده‌اند. این البته اتهام من نیست. یکی از همین نمایندگان می‌گفت. می‌گفت که اگر مجلس هفتم طرح‌های کارگری را یا مسکوت گذاشت و یا رد کرد، حداقل دست‌اندازی بیشتری هم به حقوق ایشان نکرد، ولی کمیسیون تلفیق نشان داد که این‌طور هم نیست و می‌توان به قول خودشان، از همین مجلس هم انتظار کان لم یکن کردن حقوق کارگران را داشت.

به یاد بیاورید روزهایی را که طرح بیمه کارگران ساختمانی تصویب شد، هر روز یکی از همین نمایندگان، با ژست خاصی که قصد داشت به همه یادآوری کند که من بودم که این طرح را به سرانجام رساندم، از احقاق حقوق این قشر عظیم کارگری خبر می‌داد. به یاد بیاورید که چگونه در راهروهای باشکوه بهارستان جولان می‌دادند و چه مصاحبه‌هایی که نمی‌کردند و انگار یادشان نبود که این طرح تا چه اندازه خانمان‌سوز است! و تا چه میزان می‌تواند قیمت پایین مسکن! در کشور را تحت‌الشعاع قرار دهد.

همه چیز این کشور بوی تبلیغات می‌دهد. سفر می‌روی برای تبلیغ است، موعظه می‌خوانی، تبلیغاتی، نطق می‌کنی، تبلیغاتی، نقد و تخریب می‌کنی، تبلیغاتی و سهمیه‌بندی هم می‌کنی، تبلیغاتی!

طرح بیمه کارگران ساختمانی را تصویب می‌کنی و شعار می‌دهی که حقوق کارگران را به ایشان بازگرداندم، وزارتخانه‌ها را متهم می‌کنی که آیین‌نامه طرح عظیم ما را تنظیم نکرده‌اند، آنگاه با هماهنگی با همان کسانی که متهمشان کرده‌ای، اجرای طرح را تا پایان سال ۸۷ به تعویق می‌اندازی که هم انبوه‌سازان عزیز را نگران نکنی و هم این فرصت را به دولت بدهی که در پایان سال ۸۷، اگر احتیاجی به رای همین کارگران داشت، در هیاهویی دوباره، طرح نیمه‌جان را حیاتی دوباره دهد تا سرازیر کند آرایی به صندوق‌ها. فراموش نکن، اینجا ایران است، بهشت کارفرمایان دنیا.

آرش کسرایی

پانویس

این مطلب می‌توانست نام جهنم کارگران دنیا را هم داشته باشد، اما اگر جایی بهشت کارفرمایان بود، مشخص است که جهنمی است برای کارگران.