۱۲ روز نان و گوجه و خیار خوردم

سمانه شش پری که توانست در وزن ۵۳ کیلوگرم به مدال برنز مسابقات تکواندوی گوانگ ژو دست یابد, می گوید

در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ‌ژو، سهم بانوان ایرانی برای کسب مدال‌ها به نسبت سال‌های گذشته بیشتر بود؛ به طوری که در این دیدارها برای ایران ۱۴ مدال کسب کردند؛ یک‌طلا، ۴ نقره و ۹ برنز....

یکی از بانوان کاروان اعزامی کشورمان به این دوره از پیکارها، سمانه شش‌پری، بازیکن تیم ملی تکواندو بود که توانست در وزن ۵۳- کیلوگرم به مدال برنز این دوره از مسابقه‌ها دست یابد. با همین پیش‌زمینه مصاحبه ما را با سمانه شش‌پری بخوانید.

▪ چطور شد سراغ رشته‌های رزمی و ورزش تکواندو رفتی؟

ـ از کودکی علاقه بسیاری به این رشته داشتم ضمن اینکه خواهرم هم تکواندو کار بود و همین مساله باعث شد با اشتیاق بیشتری به سراغ این ورزش بروم.

▪ فکر نمی‌کنی ورزش‌های رزمی زیاد با روحیه خانم‌ها هماهنگ نیست؟

ـ اصلا این‌طور نیست. این وجهه‌ای است که ما از بیرون برای این ورزش ترسیم کرده‌ایم. در صورتی که این ورزش، واقعا نشاط‌آور و مهیج است.

▪ از نتیجه‌ای که در بازی‌های آسیایی گرفتی راضی هستی؟

ـ راستش را بخواهید نه! هدف من کسب مدال طلای این دیدارها بود و برای اینکه روی سکوی نخست این مسابقه‌ها بایستم، لحظه شماری می‌کردم اما قضاوت‌های اشتباه و ناداوری‌ها در مصاف نیمه‌نهایی، مانع از راهیابی‌ام به مسابقه فینال و کسب این مدال خوش رنگ شد.

▪ سفر به گوانگ‌ژو چه طور دیدی؟

ـ سفر خوبی بود. تمام ورزشکاران انگیزه بالایی داشتند و همین در کنار هم بودن برای کسب عنوان مناسب به ورزشکاران به نوعی قوت قلب و امید می‌داد. البته نکته منفی این سفر ۱۲ روزه، وضعیت غذای بد کاروان اعزامی بود. من واقعا ۱۲ روز گرسنگی کشیدم و تنها غذایی که می‌خوردم نان، گوجه و خیار بود.

▪ واقعا؟

ـ بله، روزهای اول که به خاطر رسیدن به سر وزن تحت یک رژیم غذایی سخت بودم اما روزهای مسابقه که اجازه داشتم هرچه می‌خواهم بخورم تنها چیزی که می‌توانستم استفاده کنم نان، خیار و گوجه‌فرنگی بود. واقعا غذاهای کشورهای آسیای شرق برایم قابل تحمل نبود و طی این دو هفته فقط میوه خوردم.

▪ تمام هم تیمی‌هایت هم با همین مشکل رو به رو بودند؟

ـ بله. تنها غذایی که می‌شد از آن استفاده کنی، سیب‌زمینی سرخ کرده و اسپاگتی بود که هر روز سرو نمی‌شد. شاید باور کردنش سخت باشد اما بازیکنان ایران اکثرا گرسنه روی تاتامی حاضر می‌شدند.

▪ پیش از اعزام هم رژیم غذایی داشتی؟

ـ تمام ورزشکاران در زمان اردو و انجام تمرینات، رژیم غذایی دارند. البته با توجه به اینکه من با قد ۱۶۷ در وزن ۵۳- کیلوگرم مبارزه می‌کنم و جثه لاغری دارم، معمولا نیازی به کاهش وزن ندارم اما در کل باید طبق برنامه غذایی که مربیان برایمان در نظر می‌گیرند رفتار کنیم. این برنامه غذایی پر پروتئین و کم چرب است و اگر در طول اردو هوس خوردن شیرینی و شکلات به سرت بزند باید دور از چشم مربیان سراغ آنها بروی.

▪ اهل فست‌فود هم هستی؟

ـ خیلی فست‌فود دوست دارم. غذای مورد علاقه‌ام پیتزاست اما چه کار کنم که تمام این غذاها برای رسیدن به شرایط جسمانی مناسب مضر است و خوردن آن باعث ایجاد چربی و افت وضعیت جسمانی ورزشکار می‌شود. راستش را بخواهید الان چند سالی است که خوردن پیتزا را فقط در خواب می‌بینم.

▪ عادت غذایی خاصی داری؟

ـ اگر بدانم یک ماده غذایی برایم مفید است، حتی در صورتی که خوردن آن را دوست ندارم، حتما مصرف می‌کنم. به‌عنوان نمونه اسفناج را اصلا دوست ندارم اما حتما از آن استفاده می‌کنم. البته یک عادت دیگر هم دارم و آن جایگزین کردن نوشیدنی‌های مفید به جای نوشیدنی‌های مضر است.

▪ مثلا چطور؟

ـ چند وقت پیش به شدت به نوشیدن چای وابسته شده بودم اما کم‌کم شیر گرم را جایگزین چای کردم و امروز بدون نوشیدن شیر در وعده صبحانه از خانه بیرون نمی‌روم. همین اتفاق برای نوشابه افتاد و امروز به جای نوشابه‌های گاز دار از آب و دوغ استفاده می‌کنم.

▪ راستی تیم تکواندو پزشک دارد؟

ـ بله. یک پزشک مجرب در تمام تمرینات پیش از اعزام بازیکنان تکواندو حضور داشت. ضمن اینکه یک پزشک نیز به همراه کاروان تکواندو راهی گوانگ‌ژو شد تا در صورت بروز مصدومیت و آسیب‌دیدگی در کنارمان باشد.

▪ روان‌شناس چطور؟

ـ حداقل در رشته تکواندو که هیچ‌وقت روان‌شناس همراه تیم نبوده است. شاید با توجه به استرسی که زمان مسابقه ایجاد می‌شود، حضور یک روان‌پزشک یا روان‌شناس در کنار تیم لازم باشد و بتواند تیم را از لحاظ روحی به شرایط ایده آل برساند اما تا امروز چنین برنامه‌ای برای تکواندو اجرا نشده است.

▪ چه آسیب‌دیدگی‌هایی در رشته تکواندو وجود دارد؟

ـ با توجه به قوانین این ورزش و اینکه ورزشکار با ضربه پا به هوگوی حریف (لباس ورزشی تکواندو) امتیاز می‌گیرد، ورزشکاران این رشته از ناحیه مچ پا، روی پا، ساق پا و زانو آسیب می‌بینند. من هم چند باری مصدوم شده‌ام اما خوشبختانه آسیب‌دیدگی‌ام خیلی جدی نبوده و خیلی سریع به تمرینات بازگشتم.

▪ در دیدار ماقبل آخر که با واگذاری آن فینال را از دست دادی، مصدوم شده بودی؟

ـ مصدوم نبودم اما آن دیدار برایم خیلی سخت بود. از تجربیاتم استفاده نکردم کمی دست‌پاچه بودم و با عجله مبارزه کردم. البته کمی روی پای راستم متورم شده بود اما دلیل اصلی شکستم استرسی بود که بعد از گرفتن امتیاز حریف در من ایجاد شد.

▪ راستی با توجه به اینکه شما یک تکواندوکار هستی تا به حال احساس کردی که خوب می‌توانی از خودت دفاع کنی؟

ـ همین رشته رزمی باعث شده که کسی به من نگوید بالای چشمت ابرو ست (با خنده). خوب می‌توانم از خودم دفاع کنم و فکر می‌کنم تمام خانم‌ها باید رشته‌های رزمی و دفاع شخصی را بیاموزند.

▪ به عنوان سوال آخر چه توصیه‌ای برای خانم‌های علاقه‌مند به این رشته دارید؟

ـ توصیه‌ام این است که حتما حداقل هفته‌ای چند ساعت ورزش را در برنامه‌های خود بگنجانند. از سالن‌های ورزشی نزدیک به محل کار و منزل خود استفاده کنند. واقعا وقتی وارد رشته‌های ورزشی می‌شوی و نشاط آن را احساس می‌کنی تازه می‌فهمی که چقدر دیر اقدام کرده‌ای و فکر می‌کنی کاش زودتر وارد وادی ورزش شده بودی.

علیرضا بهمن