فقط احمدی نژاد

عرصه سیاسی ایران در سه سال اخیر, با تفاوت های زیادی نسبت به سال های قبل مواجه شده است مهم ترین این تفاوت ها را می توان مرتبط با تحولات انتخاباتی به ویژه انتخابات ریاست جمهوری دهم دانست

عرصه سیاسی ایران در سه سال اخیر، با تفاوت‌های زیادی نسبت به سال‌های قبل مواجه شده است. مهم‌ترین این تفاوت‌ها را می‌توان مرتبط با تحولات انتخاباتی به ویژه انتخابات ریاست جمهوری دهم دانست. در این دوره برای نخستین بار پس از پیروزی انقلاب، فضای چند قطبی بر جامعه حاکم شده و گروهی از حامیان رئیس جمهور فعلی، نشانه‌هایی از خود بروز داده‌اند تا ثابت کنند اصراری بر تایید سنت ۲۸ سال گذشته ندارند و تداوم مسئولیت رئیس جمهور فعلی برای دوره ۴ ساله دوم، دغدغه اول آنها نمی‌باشد. عده‌ای دیگر نیز با اظهارنظرهای مبهم، به انتظار شفافیت عرصه انتخابات و تصمیم‌گیری در فضایی کم هزینه‌تر نشسته‌اند. شاید همین مسئله موجب شد که به حسب ظاهر، فعالیت‌های انتخاباتی زودتر از تمام دوره‌های گذشته آغاز شود. البته در مقایسه با بسیاری از کشورها و نظام‌های حزبی، با اطمینان می‌توان گفت که فعالیت‌های انتخاباتی در ایران، نه در این دوره و نه در هیچ‌یک از دوره‌های دیگر، به صورت زودهنگام آغاز نشده است. اما تاثیر غیراستاندارد فضای انتخاباتی بر فعالیت‌های اقتصادی، سیاسی و اداری ایران، همیشه موجب نگرانی به حق مردم و گروهی از مسئولان گردیده است. برهمین اساس، رهبری نظام چندی قبل زیان‌های آغاز زودهنگام تحرکات انتخاباتی را مورد اشاره قرار دادند و اظهار داشتند: <فعالیت‌های زودهنگام انتخاباتی، موجب منحرف شدن ذهن‌ها از مسائل اصلی، مشغول کردن افراد به یکدیگر و برخی بدگویی‌ها می‌شود و این به ضرر مصالح کشور است.> این سخنان نشان می‌داد که از نظر عالی‌ترین مقام نظام، توجه به مسئله انتخابات نباید ذهن مسئولان کشور را از وظایف اصلی و روزمره خود – که کم هم نیستند – منحرف کند.

پس از بیان این هشدارها، توقع می‌رفت کسانی که خود را مدعیان انحصاری تبعیت از رهبری می‌دانند با توجه به مبنای اصلی هشدارها، جلوی هرگونه اقدامی بایستند که مانع انجام وظایف قوای گوناگون کشور می‌شود و یا خدمت رسانی به مردم را دچار خدشه‌می‌کند. اما رفتار بسیاری از اصولگرایان در جهتی بود که مفهومی جز <معطل‌گذاردن برخی وظایف> به بهانه نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری نداشت. تاکید غیرموجه بر تعطیل استیضاح، تلاش برای اقناع همه نمایندگان به <ارائه رای اعتماد به یک وزیر پیشنهادی> علی‌رغم ادعاها و ابهاماتی که قبلاً توسط اصولگرایان در مورد او مطرح می‌شد، کوتاه آمدن نسبت به بعضی نابسامانی‌های مدیریتی و اقتصادی و برخی سکوت یا همراهی‌های غیرموجه دیگر، حوادثی است که در ماه‌های اخیر به دفعات اتفاق افتاده و برای توجیه آنها نیز تنها به این بهانه اکتفا می‌شود که <زمان زیادی تا پایان دوره مسئولیت این دولت باقی نمانده است.> یعنی در شرایطی که گروه‌های سیاسی به عدم فعالیت زودهنگام انتخاباتی توصیه می‌شوند تا کارهای عادی کشور دچار اخلال نشود، کسانی که دارای مسئولیت هستند، فعالیت‌های قانونی خود را بر زمین گذارده‌اند تا نشان دهند انتخابات به زودی فرا می‌رسد!‌

از سوی دیگر برخی رسانه‌ها و تعدادی از چهره‌های مدعی اصولگرایی در روزهای اخیر، به بهانه حمایت از شخص رئیس جمهور، ادعاهایی نسبت به عملکرد دولت نهم مطرح می‌کنند و در کنار آن، اتهاماتی را نثار رقبای احتمالی او در< انتخابات خرداد >۸۸ می‌نمایند که این رفتار، راهی جز دفاع برای رقبای درون جناحی و برون جناحی احمدی‌نژاد باقی نمی‌گذارد. نکته مهم در این تبلیغات که متاسفانه با استفاده از رسانه‌های رسمی و حکومتی صورت می‌گیرد آن است که اولاً هیچ یک از رقبا، امکان بهره‌گیری از رسانه‌های حکومتی برای رفع اتهام از خود ندارند که همین امر از هم‌اکنون عادلانه بودن فضای انتخابات را زیر سوال می‌برد. ثانیاً تعریف و تمجیدهای رایج از رئیس جمهور فعلی، معمولاً خالی از اتهام افکنی‌های تکراری و اثبات نشده نسبت به اصلاح‌طلبان – اصلی‌ترین رقیب احمدی‌نژاد در انتخابات – نمی‌باشد و همین امر مقابله به مثل‌های ناخواسته را به دنبال خواهد داشت که رهبری نظام از آن به عنوان <بدگویی‌ها>ی زیان‌آور در فعالیت‌های زودهنگام انتخاباتی نام برده‌اند.

اما به هر حال فراکسیون دولتی اصولگرایان و حامیان رسانه‌ای آنها، نشان داده‌اند که بیش از سایر گروه‌ها برای شروع فعالیت‌انتخاباتی به نفع کاندیدای مورد نظر خود عجله دارند. حال که اینچنین است آنها باید وظـیـفـه پاسخگویی به انتقادات متنوع در مورد عملکرد دولت نهم و رئیس آن را نیز به عهده بگیرند. امروز دیگر نمی‌توان با استناد به پرکاری، نوآوری در سفرهای استانی، احیای بعضی شعارها و موارد مشابه – که همه آنها ارزشمند است

– مردم را به نقطه <فقط احمدی نژاد> رساند که مطلوب فراکسیون دولتی اصولگرایان است. نمونه‌های فوق، نکات مثبتی است که در آغاز به کار دولت می‌توانست به عنوان قرینه‌ای برای امیدوار کردن مردم به کارگرفته شود. اما اصولگرایانی که علی‌رغم توصیه رهبری، فعالیت زودهنگام انتخاباتی را آغاز کرده‌اند به جای تکرار ویژگی‌های شخصیتی احمدی‌نژاد، بایستی به مردم بگویند این ویژگی‌ها، چه دستاوردهایی برای مردم داشته است؟ سخنگویان رسمی و غیررسمی جناح دولتی اصولگرایان، به جای تکرار ادعای پرکاری رئیس‌جمهور – که از چشم مردم هم مخفی نیست– بایستی علائمی ارائه نمایند تا به مردم ثابت شود این پرکاری، بخشی از کارهای به زمین مانده مربوط به دولت‌های قبل را به سامان رسانده و آسایش بیشتر برای مردم به ارمغان آورده است. وظیفه دیگر این گروه،آن است که با ارائه سند و مدرک، ادعای هم‌جناحان خویش مبنی بر عدم وجود استراتژی در دولت نهم را رد کنند. زیرا در غیاب استراتژی مشخص، پر کاری گاه می‌تواند به انحراف از اهداف و افزایش هزینه‌ها منجر شود. ‌ ‌

سفرهای استانی موضوع دیگری است که در بیان تفاوت احمدی‌نژاد با رقبای بالقوه و بالفعل، بارها به آن اشاره شده است. این ویژگی نیز آشکارتر از آن است که نیاز به تذکر داشته باشد. اگر هم کسی از این موضوع غافل مانده باشد با تبلیغات مکرر و رنگارنگ تلویزیون پیرامون این سفرها،در جـریان ابعاد آن قرار خواهد گرفت. پس اگر کسی امروز به دنبال بهره‌برداری تبلیغاتی از این سفرها برای متفاوت نشان دادن احمدی‌نژاد است بایستی به فکر پاسخ‌گویی به تعدادی از نمایندگان اصولگرای مجلس باشد که به صورت مکرر درخصوص معطل ماندن بخشی از مصوبات استانی سخن می‌گویند.

خوشبختانه تاکنون اکثر استان‌ها در دو مرحله، میزبان رئیس‌جمهور و همکاران او بوده‌اند و اگر ادعای بعضی مسئولان دولتی در خصوص اجـرای ۹۰ -۸۰ درصـدی مـصوبات استانی صحیح باشد این عملکرد به خودی خود بزرگ‌ترین تبلیغ برای رئیس‌جمهور فعلی است و نیازی به بازگویی مکرر این ادعاها در جرایدی نیست که تیراژ آنها حتی با درصدی از تعداد نامه‌های مردم در سفرهای استانی برابری نمی‌کند.

درکنار این مسائل بد نیست برای اظهاراتی همچون دوستی با مردم اسرائیل و حمایت از گوینده آن و نیز بعضی اقدامات مانند حمایت ازوزیر پیشین کشور و بی اعتنایی به هشدارهای علما نیز توجیهاتی پـیدا شود تا طراحان بسته انتخاباتی <فقط احمدی‌نژاد> با ظاهری موجه‌تر، فعالیت زودهنگام انتخاباتی را کلید بزنند.