ویدئوگیم

پدیده جریان ساز دنیای کودکان

توپ چهل تکه یی که باعث شکسته شدن شیشه خانه همسایه می شد یا تور والیبالی که وسط کوچه باعث برخورد ماشین همسایه به آن و داد و بیدادهای سر بچه های محل که قدیم ها بیشتر اتفاق می افتاد خیلی بهتر از حالایی بود که در کوچه ها و خیابان ها پرنده یی پر نمی زند و همه یک جا نشسته اند و با نابود کردن چشم هایشان به دنیای مجازی خودساخته پای گذاشته اند.

امروز در هر خانه یی یک کامپیوتر وجود دارد و در هر خانه یی حداقل یک جوان هست که مقابل کامپیوتر احتمالاً ساعتی را به بازی اختصاص دهد. دیگر مثل چند سال قبل هم نیست که فقط در محله های بالاشهر چنین وضعی دیده شود. حالا در محله هایی که بوی قورمه سبزی در آن می پیچد هم بچه ها پای کامپیوتر مشغول بازی هستند. سن فعالیت هم روزبه روز پایین تر می آید. دیگر حتی پدر و مادرها هم کاری به کار تربیت بچه هایشان ندارند. ظاهراً آنها تربیت را در یاد دادن «بابا نان داد»ی می بینند که در مدارس به بچه ها یاد داده می شود. آنها اما فراموش کرده اند که باید به درجه یک بازی کامپیوتری نگاه و با توجه به درجه خشونت آن بازی را برای کودک نابالغ خریداری کنند. چه تابستان باشد، چه زمستان، چه پاییز با توجه به تنوع ویدئوگیم ها می توانید بچه هایی را در سی دی فروشی ها ببینید که برای خرید بازی وارد مغازه ها می شوند. پسربچه یی که قد و قواره اش به زحمت به یک متر می رسد ویدئوگیم Gta را می خرد و در آن کارهایی را می بیند و انجام می دهد که در سن او در ادبیات پدران و مادران به آن کارهای «آدم بده» گفته می شود.

ویدئوگیم یک پدیده است. نه اینکه تنها پدیده یی مختص کشور ما باشد. از همان بدو تولدش در دنیا هم پدیده بود و حالا روز به روز پدیده های جدید را رو می کند. اول کار پای وسایل دوست داشتنی و بی خطرتری در میان بود. حداقل آن زمان که بچه ها پای آتاری، میکرو و سگا بودند ساعت سه، چهار بعدازظهر یک روز تابستانی که می شد زنگ خانه همدیگر را می زدند تا یک فوتبالی، ورزشی و خلاصه از این دست تفریحات هم در کنار سگا و میکرو انجام دهند.

حالا دنیای سه بعدی بازی ها انقلاب جدیدی را در ویدئوگیم رقم زده هر چند هنوز هستند بسیاری از افرادی که با خاطرات دوران سگا و میکرو زندگی می کنند و حتی هستند کسانی که هنوز با فیلم میکرو بازی ماریویی که نمونه های بسیار پیشرفته ترش هر چند وقت یک بار در کامپیوتر دیده می شود در یک گوشه خانه با همان بساط آداپتور ماریویی که به قارچ خور هم معروف بود عشق می ورزند. آن روزهایی که وقتی برای خرید میکرو به مغازه ها می رفتیم و مغازه دار می گفت مواظب باشید آداپتور زیاد داغ نشود تا دستگاه نسوزد خیلی بهتر از حالایی بود که جوانان پای کامپیوتر خانگی شان جان می دهند و همانطور که روز به روز هم نمونه های بیشتری از آن در دنیا دیده می شود. جوانی که مثل یک معتاد ۴۸ ساعت کامل بدون یک لحظه وقفه پای کامپیوتر می نشیند و در آخر یک سکته ناقابل کارش را تمام می کند.

ویدئوگیم امروز مهم است. خیلی مهم. مثل سینما، مثل سیاست یا مثل موسیقی. آنقدر مهم هست که پای سیاست هم به آن باز شود. که البته طبیعی هم است. پسربچه ۸ ساله که دیدن اخبار سیاسی کشورش از تلویزیون برایش خسته کننده ترین مساله ممکن است خیلی راحت می تواند با خرید یک ویدئوگیم خیلی ها را به اهدافی که در سرشان دارند برساند. اینکه مثلاً وسط یک بازی جنگی تا می تواند عراقی بکشد یا تا می تواند افرادی را ببیند که دشمن کشورش هستند و مشغول فروختن سلاح به تروریست های بازی، بعد هم یک پازوکا یا یک گلوله وینچستر که با آن مغز تروریست دشمن را روی دیوارهای گلی بغداد می پاشد که با ظرافت فوق العاده یی طراحی شده اند.

در دنیای ویدئوگیم ها، همه چیز باید طبیعی به نظر برسد. آنقدر که هم تبلیغ کند و هم در حالت خوش بینانه اش آموزش دهد. این دنیای الکترونیکی جایی است برای تبدیل شدن به یک سرباز ارتش امریکا که حداقل ۲۵ کیلو سلاح با خودش حمل می کند. و جایی برای تبدیل شدن به دیوید بکام و مثل او سانتر کردن. با خرید سری ویدئوگیم های فیفا از الکترونیک آرتز و حتی محصولات کونامی که همه و همه قرار است برای ساعاتی رویا، تفریح، هیجان و از این دست صفت ها باشند. هر چند انتخاب با خودتان است. هر نامی می توانید به آن بدهید. هر چند که ویدئوگیم امروز فقط پدیده دنیای کودکان نیست و خیلی مواقع می توانیم آدم بزرگ هایی را ببینید که ساعت ها با این پدیده وقت می گذرانند.

آرش محمدی